Interpretacja Jesteśmy niecni - Fineasz i Ferb

Piosenka "Jesteśmy niecni" z popularnego serialu animowanego Fineasz i Ferb to brawurowa prezentacja komediowego zła, która doskonale oddaje unikalny humor i styl produkcji Disneya. Utwór, znany w oryginalnej wersji jako "We're Evil" lub "Evil Tonight", pochodzi z odcinka "W sam środek" (Bullseye!, S03E13B), gdzie stanowi musicalowy punkt kulminacyjny konkursu na nowego "czarny charakter" organizacji L.O.V.E.M.U.F.F.I.N..

Na pierwszy rzut oka, tekst piosenki wydaje się być klasycznym hymnem złoczyńców, zapowiadającym podłe uczynki i nikczemne zamiary: "Jeśli zło chcecie ujrzeć to fart macie dziś! Bo nikczemni z nas ludzie i podli jak nikt!". Ta deklaracja ma na celu natychmiastowe przedstawienie postaci jako groźnych i bezwzględnych. Jednak, jak to często bywa w Fineaszu i Ferbie, pozorny mrok szybko ustępuje miejsca absurdalnemu humorowi i łamaniu konwencji. Serial, stworzony przez Dana Povenmire'a i Jeffa "Swampy'ego" Marsha, znany jest z tego, że niemal w każdym odcinku pojawia się piosenka, a twórcy stali się ekspertami w pisaniu utworów "w każdej stylistyce".

Interpretacja "Jesteśmy niecni" w dużej mierze opiera się na kontrastach i autodeklaracji tożsamości. Kiedy poszczególni kandydaci przedstawiają się, ich "zło" objawia się w sposób daleki od typowych złowieszczych stereotypów. Pierwszy z nich, Rodney, jawi się jako dość generyczny złoczyńca, podkreślając swoje pochodzenie z "cudownej Dakoty Południowej, gdzie znajduje się góra Rushmore jeszcze". To "jeszcze" dodaje subtelną, ale zabawną nutę zagrożenia, sugerując, że jego nikczemność może kiedyś objąć nawet słynny pomnik.

Prawdziwa komedia zaczyna się jednak wraz z przedstawieniem doktora Heinza Dundersztyca. Główny antagonista serialu, którego głos w oryginalnej wersji podkłada Dan Povenmire, jest kwintesencją nieudolnego złoczyńcy. Jego linijka "Bardzo lubię jednorożce i tęcze.. Ej! Kto to zamienił?" jest doskonałym przykładem subwersji. Zamiast budować swój wizerunek na przerażających czynach, Dundersztyc, zgodnie ze swoją często naiwną i ekscentryczną naturą, ujawnia zamiłowanie do symboli niewinności i radości. To natychmiast demaskuje jego "zło" jako w dużej mierze powierzchowne i niegroźne, a jego późniejsze, często opowiadane w retrospekcjach, traumy dzieciństwa jedynie wzmacniają ten obraz. Nawet jego wynalazki, zawsze kończące się na "-inator", są bardziej osobliwymi fanaberiami niż realnymi zagrożeniami.

Kolejny pretendent, doktor Holokrótki (w oryginale Dr. Diminuitive), kontynuuje ten trend komicznej autoparodii. Zamiast akceptować powszechny stereotyp "kompleksu Napoleona" (czyli małych ludzi próbujących zrekompensować wzrost agresją), Holokrótki energicznie zaprzecza, że ma taki kompleks, twierdząc wręcz, że to "Napoleon miał mój kompleks!". Ta odwrócona logika jest esencją absurdu i doskonale wpisuje się w konwencję serialu, gdzie to, co nieprawdopodobne, jest normą. Jego ostre "Nie wkurzać mnie!" jest równie zabawne, co jego próba zdystansowania się od kompleksu.

Piosenka zyskuje dodatkowy wymiar poprzez ironiczną konkluzję. Po wszystkich tych heroicznych próbach zaprezentowania "zła", pojawiają się "zasady". Okazuje się, że to nie poziom nikczemności czy podłości jest kluczowy, lecz… wzrost: "Jeśli chcesz nami rządzić wysoki masz być!". To ultymatywne ośmieszenie idei "konkursu na zło" i absurdalny warunek, który momentalnie dyskwalifikuje Doktora Holokrótkiego. Jego rozpaczliwe "Nie możecie tak!" i triumfalne "Ależ tak!" ze strony prowadzących podkreślają, że nawet w świecie złoczyńców, zasady potrafią być arbitralne i śmieszne. Finałowe "Bo jesteśmy niecni niecni jak nikt!" staje się wówczas zwieńczeniem całości, ale z wyraźnym poczuciem, że owo "niectwo" jest przede wszystkim źródłem rozrywki, a nie prawdziwego strachu.

"Jesteśmy niecni" to zatem mistrzowskie połączenie chwytliwego motywu muzycznego z inteligentnym scenariuszem, który jednocześnie bawi się konwencją utworów o złoczyńcach i podważa je. Piosenka celebruje niedoskonałość, dziwactwa i humorystyczną autoironię postaci, co jest znakiem rozpoznawczym Fineasza i Ferba. To właśnie w takich momentach serial udowadnia, że prawdziwe "zło" może być zarówno urocze, jak i przezabawne.