Interpretacja People Are Good - Depeche Mode

Utwór „People Are Good” zespołu Depeche Mode, pochodzący z albumu Memento Mori wydanego 24 marca 2023 roku, to niezwykle intrygująca i wielowymiarowa medytacja nad ludzką naturą, nadzieją i rozczarowaniem. Na pierwszy rzut oka, powtarzane frazy „People are good” (Ludzie są dobrzy) mogą wydawać się proste, wręcz naiwne. Jednakże głębsze spojrzenie na tekst, wzmocnione przez kontekst muzyczny i okoliczności powstania płyty, ujawnia warstwy cynizmu, desperacji i gorzkiej rezygnacji, przeplatanej resztkami, być może iluzorycznej, nadziei.

Martin Gore, główny autor tekstów Depeche Mode, stworzył lirykę, która balansuje na granicy mantry i samospełniającego się proroctwa, czy raczej samookłamywania się. Słowa „Keep telling myself / That people are good” (Wciąż powtarzam sobie / Że ludzie są dobrzy) od razu sugerują wewnętrzny konflikt. To nie jest deklaracja wiary, lecz usilna próba przekonania samego siebie, powtarzana niemalże jak zaklęcie. Wzmocnienie tego poczucia następuje w kolejnych wersach: „Whisper it under my breath / So I don't forget” (Szepczę to pod nosem / Żeby nie zapomnieć). To szept, który ma być obroną przed rzeczywistością, aktem samoprzetrwania psychicznego, a nie triumfalnym ogłoszeniem prawdy.

Istota tego rozdarcia staje się jeszcze bardziej widoczna w refrenie: „Keep fooling myself / That they do all they can” (Wciąż oszukuję się / Że robią wszystko, co w ich mocy). To nie jest akceptacja, lecz świadome „oszukiwanie się”, sugerujące, że pod powierzchnią tej wymuszonej wiary leży głębokie przekonanie o ludzkiej niedoskonałości, a nawet złu. Martin Gore w wywiadzie dla stacji radiowej KROQ, udzielonym przed premierą Memento Mori, w pewnym sensie potwierdził tę interpretację, mówiąc o tym, że teksty na nowej płycie niosą ze sobą poczucie śmiertelności i refleksję nad życiem po pandemii, co z pewnością wpłynęło na ich bardziej introspektywny i czasem mroczny charakter.

Piosenka przedstawia szereg racjonalizacji dla złych zachowań ludzkich: „And when they do bad things / They're just hurting inside” (A kiedy robią złe rzeczy / Po prostu cierpią w środku) czy „It's just their patience gets tried” (Po prostu ich cierpliwość zostaje wystawiona na próbę). To mechanizmy obronne podmiotu lirycznego, który rozpaczliwie szuka usprawiedliwień, by móc utrzymać wiarę w inherentną dobroć. Jednak te usprawiedliwienia brzmią pusto, podszyte są rezygnacją, co podkreśla błagalne wołanie „Heaven help me / Heaven help us” (Niebo pomóż mi / Niebo pomóż nam). To niemalże modlitwa o interwencję, ponieważ człowiek sam nie jest w stanie poradzić sobie z obserwacją otaczającego go świata.

Kontekst albumu Memento Mori jest tu kluczowy. Płyta ta powstała w cieniu pandemii COVID-19 oraz, co najważniejsze, po nagłej śmierci Andy'ego Fletchera, klawiszowca i jednego z założycieli Depeche Mode, w maju 2022 roku. Tematyka albumu, jak sama nazwa wskazuje, koncentruje się wokół kruchości życia, przemijania i refleksji nad tym, co po nas zostanie. W artykule dla NME, Dave Gahan opisał proces powstawania albumu jako „terapeutyczny” i wspomniał o tym, że teksty, napisane głównie przez Gore'a jeszcze przed śmiercią Fletchera, nabrały nowego znaczenia po jego odejściu. W tym świetle, uparte powtarzanie „People are good” może być również próbą znalezienia pocieszenia w obliczu osobistej i globalnej straty, próbą utrzymania nadziei w świecie, który wydaje się coraz bardziej bezlitosny.

Zakończenie piosenki jest szczególnie wymowne. Słowa „Everything will be alright in time / It will be fine” (Wszystko w swoim czasie będzie dobrze / Będzie dobrze) brzmią niczym szeptana pociecha, która ma ukoić lęki, ale nie jest poparta żadną konkretną obietnicą. To bardziej życzenie niż pewność. Finalne frazy: „'Cause people are good / Whisper it under your breath / People are good / Keep fooling yourself” (Bo ludzie są dobrzy / Szepnij to pod nosem / Ludzie są dobrzy / Wciąż oszukuj się) zamykają utwór w pętli gorzkiej ironii. Słuchacz zostaje wprost zachęcony do uczestnictwa w tym akcie samooszukiwania. To nie jest wezwanie do optymizmu, lecz do świadomego wyboru iluzji, jako jedynego sposobu na przetrwanie w świecie, w którym wiara w ludzką dobroć jest tak trudna do utrzymania. Piosenka staje się więc manifestem kruchej nadziei, zbudowanej na fundamentach świadomego zaprzeczenia, co idealnie wpisuje się w charakterystyczne dla Depeche Mode eksplorowanie mrocznych zakamarków ludzkiej psychiki i egzystencji.