Utwór „Brzemię” zespołu Defekt Muzgó to niezwykle przenikliwa, a zarazem brutalnie szczera wizja ludzkiego losu, ujęta w punkrockową estetykę. Piosenka, wydana w 1992 roku, doskonale oddaje ducha czasów transformacji, lecz jej przesłanie ma uniwersalny, egzystencjalny wymiar. Już pierwsze wersy wprowadzają słuchacza w stan przytłoczenia i bezcelowości. Podmiot liryczny opowiada o wielkim ciężarze, „przeklętym głazie”, który został mu „położony na barki” wraz z życiowym zadaniem niesienia go jak najdalej. To bezpośrednie nawiązanie do mitu Syzyfa, symbolizującego wieczny, bezsensowny trud. W kontekście twórczości Defektu Muzgó, zespołu wywodzącego się z Wałbrzycha i zyskującego rozgłos na festiwalach w Jarocinie, owa narzucona egzystencja i bezwzględny obowiązek mogą być interpretowane jako krytyka systemów – zarówno autorytarnego, jak i nowopowstającego kapitalistycznego – które narzucają jednostce cele i ścieżki, nie dając jej prawdziwej wolności.

Kolejna zwrotka kontynuuje ten gorzki ton, demaskując fałszywe obietnice. „Zapewniono mi, że są w dali złote góry”, lecz droga do nich wiedzie przez „chmury”, a najprostszą metodą ich przebicia jest „bić głową w mur”. To cyniczne spojrzenie na propagandę sukcesu i naiwne wizje lepszej przyszłości, które wymagają od jednostki autodestrukcyjnego wysiłku. Zespół Defekt Muzgó, znany z bezkompromisowego punkowego wyrazu, często używał takich metafor do obnażania hipokryzji władzy i społeczeństwa, które zamiast realnych rozwiązań oferuje męczeńską drogę prowadzącą donikąd. Ironia polega na tym, że choć metod „jest wiadomo wiele”, to właśnie ta najbardziej absurdalna i bolesna jest przedstawiana jako „najprostsza”.

W trzeciej strofie perspektywa poszerza się z indywidualnej na zbiorową – „Otworzono drzwi do lasu jak się zdaje / Powiedziano nam, że to jest właśnie świat”. Las, jako symbol zagubienia i nieprzeniknioności, staje się metaforą świata, w którym człowiek jest rzucony bez przewodnika. Fragment „I że trochę piachu w oczy nie zaszkodzi / Bo tak tylko właśnie docenicie blask” to brutalny obraz manipulacji. Sugeruje, że celowe oślepianie i zadawanie cierpienia są przedstawiane jako warunek wstępny do zrozumienia i docenienia wartości życia. Jest to trafna obserwacja mechanizmów społecznych, które gloryfikują trud i cierpienie, usprawiedliwiając tym samym systemowe niedostatki czy nawet opresję. Defekt Muzgó zawsze wyrażał głos rozczarowanych i spychanych na margines, a ich teksty często stanowiły komentarz do polskiej rzeczywistości.

Finał utworu to kulminacja rozpaczy i buntu. „No i idę z tym brzemieniem ku Golgocie” to mocne, biblijne odwołanie do drogi krzyżowej, symbolizujące ostateczne poświęcenie i cierpienie. To jednak zostaje natychmiast skorygowane słowami „Co ja pieprzę, idę przecież w jasną dal”, co ujawnia próbę oszukania samego siebie, narzucenia sobie optymistycznej narracji, która jednak szybko się załamuje. Ostatnie wersy, „Tylko czemu staczam się bez przerwy na dno? / Tylko czemu kurwa rządzi mną ten głaz?!”, są wykrzyknikiem bezsilności, gniewu i ostatecznego zrozumienia braku kontroli nad własnym losem. Wulgaryzm „kurwa” potęguje emocje, oddając autentyczną frustrację i punkową bezkompromisowość. To nie tylko ciężar, ale siła, która rządzi życiem podmiotu, odbierając mu podmiotowość. W tym punkcie wybrzmiewa cała filozofia Defektu Muzgó – sprzeciw wobec narzucanych norm, szczera diagnoza otaczającej rzeczywistości i próba nazwania rzeczy po imieniu, nawet jeśli nazwanie to oznacza przyznanie się do bezsilności wobec „brzemienia”.