Interpretacja Under the Flame - Death Has Spoken

Utwór „Under the Flame” polskiego zespołu Death Has Spoken, reprezentanta gatunku death/doom metalu, jest głębokim zanurzeniem w otchłań ludzkiego cierpienia i rezygnacji. Zespół, powstały w 2017 roku w Białymstoku, słynie z mieszania melancholijnych melodii z przytłaczającą ciężkością, tworząc muzykę przesyconą rozpaczą i mrokiem, co doskonale oddaje jego muzyczną tożsamość. Pochodzący z albumu Call of the Abyss z 2021 roku, utwór ten idealnie wpisuje się w charakterystyczne dla grupy motywy śmierci, żałoby, beznadziei, depresji oraz egzystencjalnego lęku, które są esencją ich twórczości. Album ten jest kontynuacją historii zapoczątkowanej na debiutanckim Fade i pogłębia eksplorację egzystencjalnego strachu, nawiązując do lovecraftowskich wizji szaleństwa i tajemnicy.

Tekst „Under the Flame” rozpoczyna się od osobistego wyznania i pragnienia konfrontacji z wewnętrznym strachem: „Release my own fear / And let me see / All these demons / Of my fate”. To wołanie o uwolnienie się od obaw i jednoczesne pragnienie spojrzenia w oczy demonom własnego losu sugeruje chęć zrozumienia i zaakceptowania najgłębszych lęków, nawet jeśli prowadzi to do bolesnej prawdy. Następnie podmiot liryczny wyraża pragnienie zapomnienia i odpoczynku: „As the weakest / As the living thing / Let me forget / Let me rest”. Ten fragment podkreśla poczucie słabości i kruchości istnienia, charakterystyczne dla death/doom metalu, gdzie często poruszane są tematy śmiertelności i znikomości człowieka wobec potęgi wszechświata czy nieuniknionego przeznaczenia.

Kolejne strofy wprowadzają retrospekcję, ukazując długotrwałą walkę z rozczarowaniem i bólem: „As far as I can see / As long as I can remember / I held on to broken dreams / And creeped out of sorrows” oraz „I’ve been lost for so long / For so very long / Living with it day by day / Without end and meaning”. Jest to obraz życia naznaczonego utratą nadziei, trwaniem w rozsypanych marzeniach i powolnym wycofywaniem się z otchłani smutku, choć bez widocznego końca. Poczucie zagubienia, beznadziei i braku sensu jest tutaj centralnym elementem, odzwierciedlającym główny zakres tematyczny zespołu.

Refren utworu, powtarzający się kilkukrotnie, stanowi jego emocjonalny rdzeń: „From the embers / Under the flame / Resign to tears and fears”. Obrazy „żaru” (embers) i „płomienia” (flame) są niezwykle sugestywne. Płomień może symbolizować zarówno intensywne cierpienie, bolesne oczyszczenie, jak i niszczącą siłę, która pochłania wszystko, co było. Żar, będący resztkami po ogniu, sugeruje, że to, co kiedyś płonęło (być może nadzieja, pasja, czy nawet życie), zostało zredukowane do tlących się pozostałości. Rezygnacja z „łez i obaw” (resign to tears and fears) nie jest tu jednak aktem uwolnienia, ale raczej podporządkowania się nieuniknionemu losowi, akceptacją wiecznego stanu smutku.

Krótki, lecz wymowny fragment: „The wind cried loud / Then silenced again / The light shone down / Day turns to dust” dodatkowo wzmacnia atmosferę przygnębienia i przemijania. Wiatr, który głośno płacze, a następnie milknie, symbolizuje ulotność bólu, który mimo swojej intensywności, ustępuje miejsca ciszy. Obraz „dnia obracającego się w proch” to metafora całkowitego zaniku, rozkładu i braku perspektyw, gdzie nawet światło nie przynosi nadziei, a jedynie podkreśla pustkę.

Zakończenie utworu powraca do motywu beznadziei i porzucenia: „I don’t expect / Anything anymore / Powerless / And abandoned”. Podmiot liryczny osiągnął punkt, w którym przestał oczekiwać czegokolwiek od życia, pogrążony w poczuciu bezsilności i osamotnienia. To całkowita kapitulacja, echo głównego tematu albumu Call of the Abyss, który, jak wspomniano, koncentruje się na ciemności, tajemnicy i smutku. W tym świetle „Under the Flame” to manifestacja ostatecznej rezygnacji, głęboko zakorzenionej w ludzkim doświadczeniu straty, lęku i nieuchronności melancholijnego bytu. Jest to utwór, który, pomimo swojej surowości, oferuje słuchaczowi intymne spojrzenie na walkę z wewnętrznymi demonami, charakterystyczną dla głębokiego i emocjonalnego doom/death metalu.