Interpretacja Call of the Abyss - Death Has Spoken

Tekst utworu „Call of the Abyss” polskiego zespołu Death Has Spoken, znanego z mieszanki melancholijnych melodii i przytłaczającej ciężkości w nurcie death/doom metalu, to głęboka podróż w otchłań egzystencjalnego strachu i konfrontacji z nieuchronnym losem. Utwór tytułowy z ich drugiego pełnowymiarowego albumu, wydanego 1 listopada 2021 roku, doskonale oddaje liryczne inspiracje grupy, czerpiącej z twórczości Edgara Allana Poego i H.P. Lovecrafta. W tej kompozycji, której tekst napisał Karol Pogorzelski, możemy odnaleźć motywy mroku, tajemnicy, rozpaczy i nostalgii, typowe dla wczesnych lat 90. w death/doom metalu i drugiej fali black metalu.

Początek utworu, z powtarzającymi się frazami „Dark cold night / Freezing fright” oraz motywami „Ominous thud” i „Slight breeze / For winds to pierce / And storms to flood”, natychmiast wprowadza słuchacza w atmosferę ponurego, opresyjnego środowiska. To nie tylko fizyczne odczucie zimna i zbliżającej się burzy, ale też metaforyczny obraz wewnętrznego stanu podmiotu lirycznego – słabego i znużonego („Weak and weary”). Rozpadający się, blady księżyc („Pale Moon / Crumbles bit by bit”) i zbierające się czarne chmury dodatkowo podkreślają poczucie końca, rozpadu i narastającego zagrożenia. Ten nastrój jest integralną częścią gatunku death/doom, który często eksploruje tematy śmiertelności, rozpaczy i beznadziei.

Centralnym punktem utworu jest nieuchronność spotkania z przeznaczeniem. Podmiot liryczny wyraźnie to deklaruje: „And I know / That I shall meet my fate / Among the foamy waves / And flooding storms”. Obraz spienionych fal i zalewających burz silnie nawiązuje do opisów utworu jako posiadającego „niemal wodne odczucia” oraz wokali „prosto z zaciemnionych głębin spienionych fal i mórz”. To połączenie natury z nadchodzącym losem nadaje tekstowi epickiego, a zarazem tragicznego wymiaru. Coś „z daleka” („Something from far / Off it seemed”), głębokie i tajemnicze, ukryte w mroku, czeka na podmiot liryczny. Ta ukryta i czekająca siła idealnie wpisuje się w lovecraftowskie motywy kosmicznego przerażenia i niepoznanych bytów, które wykraczają poza ludzkie pojmowanie.

W dalszej części tekst ujawnia klucz do tytułowej „Call of the Abyss”: „In this time / The eye begins to see / That the abyss / Is peering at me”. Otchłań przestaje być abstrakcyjną koncepcją; staje się bytnością zdolną do obserwacji, co jest klasycznym Lovecraftowskim motywem kosmicznego indyferentyzmu i przerażającej, obcej inteligencji. Co paradoksalne, w obliczu tej przytłaczającej perspektywy, „The silence below the sea / It calms me down”. To dziwne ukojenie w obliczu całkowitej pustki może symbolizować zarówno akceptację nieuchronnego końca, jak i specyficzny rodzaj spokoju, jaki przynosi rezygnacja z walki w obliczu absolutnego, wszechogarniającego zła. Kiedy „grim emptiness / Overspread the Earth”, strach przed zagładą jest ogromny, ale jednocześnie pojawia się rodzaj osobliwej harmonii z nicością. „Fearful the doom / Which overwhelms / The blackness of this night / Swallows me” – to ostateczne poddanie się mrocznej sile, która pochłania podmiot liryczny, sugerując zarówno fizyczne, jak i psychiczne unicestwienie. Cały album „Call of the Abyss” jest opisywany jako „mroczna podróż, która jest bezlitosna, a jednocześnie bardzo wciągająca”, a także jako „intensywne doświadczenie” depresji, beznadziei i spustoszenia.

Tekst piosenki, z jego powtórzeniami i ewolucją nastroju od początkowego przerażenia do niemal spokojnej akceptacji pochłonięcia przez otchłań, stanowi spójną i sugestywną narrację o konfrontacji z mrokiem, zarówno zewnętrznym, jak i wewnętrznym. Death Has Spoken, kontynuując swoją podróż rozpoczętą na albumie „Fade” (gdzie pytano, czy śmierć to koniec czy początek), na „Call of the Abyss” prowadzi słuchacza jeszcze głębiej w ten mrok, odkrywając fascynującą, choć przerażającą naturę otchłani. Ich muzyka, z mocnymi wokalami i ciężkimi riffami, doskonale uzupełnia te ponure teksty, tworząc immersyjne doświadczenie zagłady i melancholii.