Interpretacja WiRUS - Dawid Podsiadło

Piosenka Dawida Podsiadły „WiRUS”, otwierająca album „Lata Dwudzieste” wydany 21 października 2022 roku, to utwór, który z pozoru prowokuje tytułem, lecz jego prawdziwe przesłanie skrywa się w głębokiej metaforze miłości i obsesji. Podsiadło, tworząc ten kawałek na początku pandemii, wielokrotnie podkreślał w wywiadach, że jego intencją nie było drwienie z globalnej sytuacji, a wręcz przeciwnie – sam przeszedł COVID-19 i stracił bliskie osoby. Zamiast tego, potraktował słowo „wirus” jako swoiste powitanie, „zamiennik dla ‘dzień dobry’”, by w jego ramach opowiedzieć historię miłosną, postrzegając to jako „urocze” ujęcie relacji z perspektywy bycia zaraźliwym. Artysta próbował nawet stworzyć tekst odnoszący się do teorii spiskowych, ale uznał, że piosenka traciła wtedy na autentyczności.

Tekst utworu to dynamiczny monolog, w którym podmiot liryczny, niczym tytułowy wirus, zwraca się bezpośrednio do adresatki, próbując ją uwieść i całkowicie zawładnąć jej światem. Początkowe wersy, „Jestem wirus, więc / Wiruj ze mną / Ze– świruj ze mną”, są zaproszeniem do szalonego, niemal transowego tańca, a rytmiczne skandowanie „W.i.R.U.S.” dodatkowo wzmacnia hipnotyzujący efekt. Już na wstępie wirus-kochanek ujawnia swoje destrukcyjne, lecz zarazem magnetyczne oblicze: „Nie wpuszczaj mnie, bo zabiorę sen / Bo rozgoszczę się i nie wrócę do domu”. To ostrzeżenie przed nieuchronną inwazją na prywatność i spokój, zapowiedź absolutnego przejęcia kontroli. Zmiana numeru telefonu czy wszelkie próby ucieczki są bezcelowe, gdyż „Nikt nie może pomóc”. Wirus jest wszechobecny i niepowstrzymany.

Druga zwrotka rozwija metaforę zarażenia, przenosząc ją na płaszczyznę psychiczną: „Zarażę cię, wejdę ci w łeb / I pozmieniam bieg tych nerwowych rzek”. Podmiot liryczny pragnie wedrzeć się w umysł drugiej osoby, zmienić jej myśli i emocje. Kluczowe jest tutaj wyrażenie wzajemności: „Jeżeli choć raz przyznasz, że / Coś poczułaś też / Ja nie poddam się”. To pokazuje, że mimo agresywnej formy, wirus potrzebuje potwierdzenia swoich działań, minimalnego sygnału, że jego wpływ nie jest jednostronny. Nie jest to jedynie chęć zniszczenia, ale dążenie do połączenia, choć w sposób daleki od zdrowej relacji.

W dalszej części utworu następuje eskalacja. Wirus staje się bardziej zaborczy, wręcz groźny: „Nie próbuj teraz wycofać się / Jeśli mnie nie weźmiesz, poznasz siłę atomu”. Podkreśla swoją zależność od „żywicielki”: „Bez żywicielki rozpuszczę się, więc / Mnie do serca bierz / Błagam, musisz mi pomóc”. To ujawnia paradoksalną kruchość, jaką niesie ze sobą ta obsesyjna miłość – mimo całej mocy i zdolności do destrukcji, wirus jest bezsilny bez swojego obiektu pożądania. Błaganie miesza się z groźbą: „Jeżeli nie, poznasz mój gniew / Rozniosę ten salon, budynek też”. To ultimatum – albo pełne przyjęcie, albo totalna destrukcja. Wirus jest nie do zwalczenia konwencjonalnymi metodami: „Nie zwalczysz mnie szczepionki śladem”, co utwierdza w przekonaniu, że to, o czym śpiewa Podsiadło, to siła znacznie potężniejsza niż fizyczna choroba – to głębokie, psychologiczne uwikłanie. Finałowe wezwanie „Podaj mi rękę, tańczmy nad ranem” to próba ucieczki od grozy w romantyzm, choć naznaczony szaleństwem, podkreślający niepowstrzymaną chęć bycia razem, niezależnie od konsekwencji.

Utwór „WiRUS” jest intrygującym połączeniem tanecznego, popowego brzmienia z niepokojącym tekstem. Dawid Podsiadło stworzył piosenkę, która w warstwie lirycznej porusza temat miłości, która jest „zaraźliwa i niełatwa do wyleczenia”. Mimo mrocznego podłoża, utwór charakteryzuje się chwytliwym refrenem i energią, co sprawia, że jest „radiowym bangerem”. Niektórzy krytycy zauważyli, że początek utworu może kojarzyć się z piosenką „Everybody” Backstreet Boys, a refren, choć banalny, jest niezwykle wciągający. Sam album „Lata Dwudzieste” jest przez artystę opisywany jako najbardziej taneczne wydawnictwo w jego karierze, choć w tekstach zawiera wiele „słodko-gorzkich spostrzeżeń odnośnie otaczającego świata i życia dwudziestoparolatka”. "WiRUS" doskonale oddaje tę dualność, stając się taneczną opowieścią o mrocznej stronie ludzkich emocji i pragnienia kontroli, zakamuflowaną pod płaszczem wszechogarniającej, chorobliwej miłości.