Interpretacja Małomiasteczkowy - Dawid Podsiadło

Piosenka „Małomiasteczkowy” Dawida Podsiadły to utwór, który z miejsca stał się fenomenem, oferując słuchaczom zarówno chwytliwy rytm, jak i głębokie, osobiste przesłanie. Singiel, promujący trzeci album artysty o tym samym tytule, stanowi przełom w jego twórczości – jest to bowiem pierwsza płyta Podsiadły w całości zaśpiewana po polsku. Jak sam artysta przyznał, „Małomiasteczkowy” to piosenka o przełamywaniu barier, wstydu i szukaniu miejsca w nowej rzeczywistości. Nie jest to jednak tekst krytykujący, lecz pełen spostrzeżeń i przemyśleń.

Utwór rozpoczyna się od powtarzających się fraz „Małomiasteczkowa twarz / Małomiasteczkowa głowa / Małomiasteczkowy styl / Małomiasteczkowo kocham”, które od razu zarysowują główny motyw – tożsamość zakorzenioną w małej miejscowości. Te wersy tworzą swego rodzaju mantra, manifestując niezaprzeczalne pochodzenie i związane z nim cechy. Słowa „Z małego miasta wielkie sny / Atakują twoje ulice” oddają uniwersalne dążenie wielu młodych ludzi do opuszczenia prowincji w poszukiwaniu lepszych perspektyw i realizacji marzeń w tętniącym życiem, anonimowym środowisku metropolii. Jest w tym naiwność i wiara, której echem jest wers „Wyśniłem sobie Ciebie, gdy / Śpiewałem głośno pod prysznicem”, wskazujący na początkowe, idealistyczne wyobrażenie o wielkim mieście.

Druga zwrotka kontynuuje ten nurt, odnosząc się do twórczości – „Ten mój małomiasteczkowy hit / I małomiasteczkowe słowa / Ten małomiasteczkowy rytm / Melodia małomiasteczkowa”. Podsiadło zdaje się podkreślać, że choć jego aspiracje i sukcesy są już „wielkomiejskie”, jego artystyczna dusza, wrażliwość i sposób wyrażania siebie wciąż czerpią z prowincjonalnych korzeni. To świadomość, że bez względu na to, gdzie się jest, ma się w sobie coś autentycznego i wartościowego. Jednakże pojawia się tu również nuta melancholii: „Pamiętam, bardzo chciałem tu być / Na pewno dużo bardziej niż dzisiaj”. Ten wers sugeruje początkowe zachłyśnięcie się wielkim miastem, które z czasem ustępuje miejsca pewnemu rozczarowaniu lub refleksji.

Refren „Znowu jadę do Ciebie sam” powtarzany wielokrotnie, staje się mantrą, symboliczną podróżą. Może to być powrót do ukochanej osoby, ale także metaforyczny powrót do samego siebie, do swoich korzeni lub do pierwotnych ideałów. Samotność w tej podróży podkreśla wewnętrzny charakter tych rozważań.

Kluczowe dla interpretacji są kolejne zwrotki, w których Dawid Podsiadło odnosi się do własnych doświadczeń i obserwacji. Mówi: „Przez chwilę czułem się jak Bóg / Przez chwilę byłem królem w mieście / Wybrałem na siłownię strój / I wtedy zrozumiałem wreszcie”. W wywiadzie dla magazynu "Pani" artysta wyznał, że tekst powstał, gdy uświadomił sobie, że jego „modne ciuchy nie ukryją tego, skąd pochodzi” i że nie pasuje do „ładnych, zadbanych ludzi” z wielkomiejskiej siłowni. Ta anegdota staje się alegorią szerszego problemu: prób ukrywania swojego pochodzenia i dostosowywania się do narzuconych standardów wielkomiejskiego życia.

Uświadomienie sobie, że „z mojego miasta moje sny / Budują twoje ulice / Że Ciebie nie zachwyca tu nic / Ale smuci mnie, że nadal nie krzyczę”, to bolesna konfrontacja z rzeczywistością. Podsiadło, tworząc piosenki, które podbijają listy przebojów, de facto przyczynia się do kulturowego krajobrazu "wielkiego miasta", a jednak dostrzega jego powierzchowność. Wypowiedział się on na ten temat jasno: „chciałem przypomnieć ludziom, którzy, podobnie jak ja, przyjechali do większego miasta, że wcale nie muszą zapominać skąd pochodzą i tego się wstydzić. (…) Nie muszą zastępować siebie zewnętrznymi wpływami, bo nie będą autentyczni!”.

Piosenka wchodzi w ostrą krytykę „wielkomiejskiego pięknego świata”, który „Na każdym kroku sypie kreski / Uściski i klepnięcia w bark / Płynące ze wzruszenia łezki”. To trafne obserwacje show-biznesu i celebryckiego życia, pełnego pozorów i sztuczności, gdzie emocje bywają nieszczere, a sukces często związany jest z używkami i nieustannym melanżem. Podsiadło otwarcie dystansuje się od tego środowiska, nazywając je „ściankowym życiem”, w którym „nie czuje się komfortowo”.

Ostatnie wersy „Dlaczego wszystko sztuczne aż tak / Że napromieniowane mi świeci / Trzeba stąd wyjechać, bo strach / Że wszystko przejdzie na moje dzieci” wyrażają głęboki niepokój o przyszłość i wartości. Artysta obawia się, że ta sztuczność i powierzchowność mogą skazić kolejne pokolenia, zagrażając ich autentyczności. W tym tkwi siła jego „małomiasteczkowości” – w pragnieniu zachowania prawdziwości i sprzeciwie wobec fałszu. Jak sam stwierdził, pisząc ten tekst, zrozumiał, że „korzenie są moją siłą”. Nie przejmuje się, że nazywany jest "wieśniakiem", zachęcając innych do akceptacji siebie.

Promocja albumu „Małomiasteczkowy” również odzwierciedlała tę autentyczność i dystans do mainstreamu. Podsiadło i jego ekipa zorganizowali kreatywne akcje, takie jak tajny profil na Instagramie, rozmowy telefoniczne z fanami czy sprzedaż płyt z kiosku ustawionego pod Pałacem Kultury i Nauki. To podkreślało indywidualizm artysty i jego chęć tworzenia własnych reguł w świecie show-biznesu.

„Małomiasteczkowy” to zatem piosenka o skomplikowanej relacji z miejscem pochodzenia, dążeniu do sukcesu, rozczarowaniu iluzjami wielkiego świata i, co najważniejsze, o poszukiwaniu i celebrowaniu własnej autentyczności w obliczu presji zewnętrznych. To hymn dla tych, którzy, mimo wielkich aspiracji, nie chcą zapomnieć o tym, kim naprawdę są.