Interpretacja Tak to zwykle się kończy - Chada

Utwór "Tak to zwykle się kończy" Tomasza Chady to poruszający, autobiograficzny niemalże do szpiku kości manifest rozczarowania, naznaczonej błędami drogi życiowej i ostatecznej, tragicznej kapitulacji. Pochodząca z wydanego 13 lutego 2014 roku albumu "Syn Bogdana", piosenka, której produkcją zajął się duet No Name Full Of Fame (Siwski i Tykshta) ze skreczami DJ-a Jarzomba, jest esencją stylu Chady: bezkompromisowej szczerości, surowego realizmu i głębokiego smutku.

Rozpoczyna się od introspekcyjnej spowiedzi, w której podmiot liryczny z pełną świadomością przyznaje, że "droga, którą podążam, prowadzi mnie do samozniszczenia". To wyznanie jest bolesne i uniwersalne zarazem – odzwierciedla pragnienie "normalnej pracy, rodziny, domu", które jednak ustępuje miejsca pokusom. Cytując słynną maksymę Oscara Wilde'a o poddaniu się pokusie jako jedynym sposobie na uwolnienie się od niej, Chada ukazuje paradoks ludzkiej słabości i niemożności dotrzymania słowa danego samemu sobie. Strach, zamiast chronić, staje się "przyjacielem", ale jest to strach przed samym sobą, przed własnymi decyzjami i ich konsekwencjami, co pogłębia poczucie beznadziei.

Pierwsza zwrotka to podróż w przeszłość, rysująca portret młodego człowieka skrzywdzonego przez los i środowisko. Mowa o "parszywym dzieciństwie", ucieczce z domu, wczesnych skłonnościach do rozrabiania i kradzieży. Postać "ziomka", który "towar na porcje dzielił", pokazuje wpływ otoczenia na kształtowanie się ścieżki przestępczej. Brak uczciwej pracy, marzenia o fortunie, obojętność na lekcje płynące z czyichś błędów – to wszystko składa się na obraz bohatera, który, choć świadomy, nie potrafi wyrwać się z zaklętego kręgu. Wstrząsający jest opis dysfunkcyjnej rodziny: brat, który się wyprowadził, matka "jedynie piła" i ojciec, który odszedł, pozostawiając pustkę. Jedyną "słabością" ojca było "życie na haju", co sugeruje dziedziczenie pewnych wzorców. Protagonista, pogubiony i osamotniony, ucieka w "rozboje", a jego edukacja kończy się na trzech klasach i "jednym kursie tańca", co podkreśla brak perspektyw. Mimo wszystko Chada maluje go jako osobę autentyczną: "lecz był sobą, a nie kimś, za kogo chciał uchodzić" – to zdanie jest kluczem do zrozumienia złożoności postaci, która, choć naznaczona błędami, zachowuje swoją tożsamość. Refren "Tu rosną zła kwiaty / Wóz albo przewóz / Niosę łzy, a nie radość / Wyjdź tu faktom naprzeciw" to nic innego jak konstatacja beznadziei i świadomość, że życie w takim środowisku nieuchronnie prowadzi do tragedii.

Druga zwrotka ukazuje krótkotrwały moment nadziei, kiedy chłopak "zaczął coś pisać", odnajdując w twórczości sens. To moment, w którym być może odnajduje się sam Chada, dla którego rap stał się formą ekspresji i ucieczki. Jednak i ta iskierka gaśnie, bo "nie spotkał nikogo kto by podał mu dłoń". Niezrozumienie i brak wsparcia zamykają mu drogę do twórczości. Dalsza eskalacja przestępczości – podpalenie garaży, kradzież samochodu i brutalne zatrzymanie – prowadzi do aresztu śledczego. Najbardziej poruszająca jest scena, w której protagonista zwraca się o pomoc do brata, pisząc, że "wszystko mu się pieprzy", ale brat "go przekreślił", nie odpisując. To odrzucenie przez najbliższą osobę staje się ostatecznym ciosem, popychającym go w otchłań zwątpienia. Finał jest tragiczny i nieodwołalny: "Prześcieradło miał mocne, gdy zrobiło się ciemno / Anioł Stróż w tamtej chwili chyba poszedł się zdrzemnąć / Tak to zwykle się kończy, wyjdź tym faktom naprzeciw / Pewnie przyznałby rację, gdyby się nie powiesił". Samobójstwo, przedstawione z naturalistyczną precyzją, jest symbolicznym zamknięciem historii, podkreślającym totalną samotność i brak perspektyw.

W zakończeniu utworu podmiot liryczny, już po przekroczeniu granicy życia i śmierci, konstatuje, że nie jest sam w swojej tragicznej podróży. "Podąża za mną setki mnie podobnych / Szukajacych ucieczki / Ucieczki przed samym sobą". To zdanie podnosi osobistą opowieść do rangi uniwersalnej, czyniąc z niej głos pokolenia, czy też raczej pewnego środowiska, ludzi z marginesu, którzy zmagają się z podobnymi demonami. Chada, znany z poruszania trudnych tematów i opisywania rzeczywistości z perspektywy ulicy, w "Tak to zwykle się kończy" osiąga szczyt swojego emocjonalnego przekazu, zostawiając słuchacza z poczuciem głębokiego smutku i refleksji nad losem tych, którym nie dano szansy na inne zakończenie. Ten utwór to mroczne, ale niezwykle ważne świadectwo ludzkiego cierpienia i nieuchronności "procederu".