Interpretacja Siódmy Rok - Beata Rybotycka

Piosenka „Siódmy Rok” w interpretacji Beaty Rybotyckiej, choć pierwotnie wykonana przez Andrzeja Zauchę w 1989 roku, nabiera w jej wykonaniu szczególnego, nieco melancholijnego, ale zarazem pełnego siły wyrazu. Tekst utworu, autorstwa Zbigniewa Książka, z muzyką Jerzego Jarosława Dobrzyńskiego, to poetyckie studium skomplikowanej, a jednocześnie niezwykle trwałej miłości, która wymyka się wszelkim schematom i definicjom.

Już od pierwszych wersów utwór zanurza słuchacza w świat kontrastów i paradoksów. „Ogień i w gaśnicy woda”, „Waciak i z Paryża moda”, „Słowa dwa bez cienia rymu”, „Kwiaty do kożucha zimą” – te metaforyczne zestawienia skrajności doskonale oddają naturę związku, w którym „Ty i ja” są ze sobą nierozerwalnie połączeni, pomimo (a może właśnie dzięki) wzajemnym różnicom. Nie jest to miłość idealna, bajkowa, lecz raczej relacja utkany z pozornie sprzecznych elementów, które jednak tworzą spójną całość. Takie obrazy, jak „Płatek róży z liściem mięty” czy „Szampan i zwarzone mleko”, podkreślają ideę harmonii rodzącej się z dysonansów, piękna w niedoskonałości.

Centralnym punktem piosenki są refreny, złożone z serii retorycznych pytań, które wyrażają zdumienie i pewnego rodzaju mistyczną akceptację dla tej niezwykłej więzi: „Czemu więc do siebie lgniemy tak / Że nam nawet z sobą siebie brak?”. To sformułowanie sugeruje tak głębokie zespolenie dwojga ludzi, że granice ich indywidualnych jaźni zacierają się, tworząc nową, wspólną tożsamość. Pytanie o „Wielki Wóz” błyszczący w oczach, jakby „nieba cztery wiorsty dla nas zwiózł”, wprowadza element przeznaczenia, kosmicznego porządku. To nie przypadek, że ich drogi się splotły; to siła wyższa, los, a nawet ich „Stróż Anioł i Twój Anioł Stróż” spleciony w jedno, zadecydowały o ich wspólnym istnieniu. Motyw „siódmego wspólnego roku” jest tu kluczowy. Choć w potocznym rozumieniu „kryzys siódmego roku” często oznacza moment próby dla związku, w piosence staje się on raczej symbolem triumfu miłości, która przetrwała i umocniła się pomimo upływu czasu i wszelkich przeciwności. To nie jest pytanie o rozpad, lecz o niezrozumiałą, wręcz magiczną trwałość.

Piosenka odnosi się również do zewnętrznej oceny ich relacji: „Wczoraj wiatr nam przywiał gości / Wróżka i znad Wisły mgła / Uczyć chciały nas miłości / Że nasza niby miłość zła.” Ten fragment doskonale oddaje społeczną presję i konwencje, które często próbują definiować i oceniać miłość według z góry przyjętych wzorców. Para jednak odrzuca te osądy, trwając w swojej własnej, „niewłaściwej” miłości, która dla nich samych jest prawdziwa i wystarczająca. Beata Rybotycka, znana ze swojej wszechstronności jako aktorka i piosenkarka, związana z krakowską Piwnicą pod Baranami i Teatrem STU, ma w swoim repertuarze wiele piosenek, które charakteryzują się głębią i teatralnością. Jej interpretacja „Siódmego Roku” z 2006 roku, którą wydała na płycie „Szurum-burum, Ty i Kraków”, wzbogaca ten utwór o jej charakterystyczną wrażliwość i umiejętność przekazywania złożonych emocji, czyniąc go prawdziwym hymnem na cześć miłości, która defies logic and expectations. Artystka, prywatnie żona reżysera Krzysztofa Jasińskiego, z którym, jak sama przyznaje, oddziela życie prywatne od zawodowego, doskonale rozumie niuanse długotrwałych związków i ich złożoności. Jej głos, talent i uroda są niezmienne od lat, co podkreśla jej muzyczność i zdolność do wczuwania się w słowo. Piosenka w jej wykonaniu jest zatem nie tylko opowieścią o miłości dwojga ludzi, ale i manifestem wolności w uczuciach, celebracją tego, co niepojęte i nieprzewidywalne, a przez to jeszcze piękniejsze.