Interpretacja I Can't Breathe - Bea Miller

Utwór Bea Miller „I Can't Breathe”, wydany w 2017 roku jako część EP-ki „Chapter One: Blue”, to przejmująca ballada fortepianowa, która głęboko rezonuje z osobami doświadczającymi wewnętrznego cierpienia i poczucia uwięzienia. Tekst piosenki, z jej prostym, lecz uderzającym tytułem, stanowi metaforę stanu psychicznego, w którym brak tchu symbolizuje przytłoczenie, lęk i niemożność odnalezienia spokoju. Jest to piosenka o osobistych zmaganiach, zdrowiu psychicznym i wrażliwości, stając się punktem wyjścia do rozmów o potrzebie autoekspresji i wsparcia.

Początkowe wersy – „Somebody get me a hammer, Wanna break all the clocks and the mirrors” – natychmiast wprowadzają w stan desperacji. Podmiot liryczny pragnie zniszczyć zegary, aby zatrzymać czas, uciec od teraźniejszości, która jest źródłem jego bólu. Rozbicie luster symbolizuje chęć uniknięcia własnego odbicia, być może dlatego, że widzi w nim zmiany, których nie akceptuje, lub pustkę, która go przeraża. Pragnienie powrotu do „czasu, który był inny, Czasu, kiedy nie czułem, że czegoś brakuje” podkreśla silne poczucie straty i nostalgii za minionym spokojem. Bea Miller w wielu swoich utworach kładzie nacisk na autentyczność i wyrażanie własnych, często trudnych, emocji, sprzeciwiając się powszechnemu w popie dążeniu do przedstawiania jedynie pozytywnych aspektów życia.

Kolejne wersy, „Now my body and mind are so distant, Don't know how to escape from this prison”, doskonale oddają uczucie depersonalizacji i derealizacji, często towarzyszące stanom lękowym i depresyjnym. Ciało i umysł wydają się być rozdzielone, a osoba czuje się uwięziona we własnym wnętrzu, bez możliwości ucieczki. Pytanie „How can I free my mind?” to wołanie o pomoc, poszukiwanie sposobu na wyzwolenie z mentalnego więzienia. Jak zauważa analiza Affinity Magazine, to „więzienie” jest w istocie własnym umysłem.

Refren – „’Cause I can't breathe” – powtarzany wielokrotnie, jest niczym dławienie się, fizyczne odzwierciedlenie wewnętrznego cierpienia. To proste stwierdzenie jest niezwykle efektywne w przekazywaniu tak wiele, mówiąc tak niewiele. Brak tchu symbolizuje niemożność funkcjonowania, niemożność doświadczania życia w pełni. To poczucie duszenia się w swoim obecnym stanie.

Druga zwrotka rozwija temat niemożności życia w teraźniejszości: „How can I live in the moment, When my thoughts never feel like my own and”. Podmiot liryczny traci kontrolę nad własnymi myślami, które wydają się obce, natrętne lub przytłaczające. To uniemożliwia mu skupienie się na chwili obecnej, skazując go na błądzenie w labiryncie własnego umysłu. Najtrudniejszym elementem jest jednak niemożność przyznania się do własnego zepsucia czy złamania: „Don't know how to admit that I'm broken”. Ta niechęć do uznania własnej wrażliwości jest często barierą w poszukiwaniu pomocy i uzdrowienia. Pytanie „How can I be alright?” jest próbą odnalezienia nadziei, choć momentami ton piosenki wydaje się balansować na granicy beznadziei.

„I Can't Breathe” jest utworem, w którym Bea Miller obnaża swoją duszę. Artystka konsekwentnie podkreślała znaczenie prawdomówności w swojej twórczości, walcząc o to, by móc pisać własne piosenki i wyrażać swoją „osobistą prawdę”, zamiast śpiewać narzucone utwory. W wywiadzie dla Billboard Hot 100 Fest 2017 wspomniała, że celowo tworzy muzykę, którą sama chciała usłyszeć jako dziecko, czując się często wyalienowana przez zbyt pozytywny pop. Chce tworzyć dla innych, którzy również mogą czuć się w ten sposób.

Utwór ten, jako „rozdzierająca serce ballada”, jest opisywany jako jednocześnie wzruszający, nawiedzający, ale i pełen nadziei. Ta nadzieja leży w samym akcie uświadomienia sobie problemu, który wymaga rozwiązania. Fakt, że Miller podczas koncertów schodzi do publiczności, by być bliżej fanów podczas wykonywania „I Can't Breathe”, świadczy o szczególnej więzi, jaką ma z tym utworem i jego przekazem. Podkreśla to również Lemon8-app, zaznaczając, że szczerość Miller w jej muzyce działa jako „latarnia nadziei” dla wielu cicho walczących.

W kontekście swojej dyskografii, „I Can't Breathe” jest częścią projektu „Chapter One: Blue”, który, jak sama nazwa wskazuje, eksploruje motywy smutku i melancholii. Po nim nastąpiły „Chapter Two: Red” (gniew i pasja) i „Chapter Three: Yellow” (nadzieja), co sugeruje, że ten utwór jest początkiem podróży przez trudne emocje w stronę akceptacji i samopoznania. W ten sposób, „I Can't Breathe” nie jest tylko krzykiem rozpaczy, ale pierwszym, fundamentalnym krokiem w procesie leczenia i zrozumienia samego siebie.