Utwór „1:05” artystki Asal to poruszający, introspektywny hip-hopowy lament, który zagłębia się w mroczne zakamarki samotności, walki z wewnętrznymi demonami i poczucia zagubienia. Piosenka, wydana 19 września 2022 roku, jest jednym z jej wczesnych dzieł, często opisywanym jako „prośba o pomoc i moment porzuconej katharsis, gdy Asal snuje się po melodii fortepianu, która nawiedza samą duszę”. Fakt, że był to dopiero jej drugi utwór, podkreśla jego surowość i głęboko osobisty charakter, wpisując się w nurt melancholijnych kompozycji, z których artystka jest znana.

Tekst rozpoczyna się od silnego poczucia izolacji i nostalgii: „I miss my homies, haven't seen them in like five years / Nine years, been taken with fake friends and shit I'm tired”. Te słowa odzwierciedlają długotrwałe oddalenie od prawdziwych relacji i zmęczenie otaczaniem się fałszywymi przyjaciółmi. Asal Karimzadeh, urodzona w Iranie i wychowana w Vancouver, Kanadzie, gdzie nauczyła się angielskiego i zanurzyła w nowej kulturze muzycznej, mogła doświadczyć dodatkowej warstwy kulturowego i językowego odosobnienia, co pogłębia ten motyw. Jej muzyka, tworzona w domowym studiu, jest mieszanką alternatywnego hip-hopu z elementami alt-popu i R&B lat 90., charakteryzującą się surowym, emocjonalnym wokalem.

W dalszej części utworu artystka maluje obraz intensywnego wewnętrznego chaosu: „Screaming my lungs out, but all I'm hearing is the silence / Quiet, but in my head I hear sirens / Feel like I'm bleeding out my ears, my thoughts full of violence”. To metaforyczne krwawienie uszu i syreny w głowie doskonale oddają rozdzierającą ciszę, w której gubi się jej krzyk, oraz natłok brutalnych myśli. Wers „The devil in me tryna get the fuck out, but I hide it / Ain't seen the side of me who got murder on her mind, yeah” ujawnia walkę z mrocznymi impulsami i ukrytą, potencjalnie autodestrukcyjną stroną osobowości, którą artystka stara się tłumić.

Obecność „fake bitches who I hate but I ride with” i „faking with a smile and shit I'm tired” podkreśla motyw maskowania prawdziwych uczuć i wymuszonego uczestnictwa w toksycznych relacjach. Prowadzi to do poczucia odrętwienia: „I feel fucking numb and I don't know how to describe it / I'm fucking numb, can't speak my truth so I just lied, yeah”. W obliczu braku osób, z którymi mogłaby dzielić swoje myśli, pisanie staje się dla niej jedynym ujściem: „Don't got nobody to tell my thoughts to so I write it / Keep it to myself cause ain't nobody seen this side yet”.

Centralnym punktem piosenki jest silne pragnienie ucieczki i obsesja na punkcie śmierci: „I swear I'ma die young / O.D. on some codeine / Fill my lungs up 'til I fly up”. To nie tylko wyraża myśli samobójcze i skłonność do nadużywania substancji, ale także poszukiwanie ukojenia w zakończeniu cierpienia. Słowa do matki, „Momma, if I die young, know that I got closure”, są próbą zapewnienia o wewnętrznym spokoju, choć następujące po nich wersy zdradzają żal i tęsknotę za innym życiem: „I wish I knew right from wrong, I wish that I was sober / Ma, I wish I was stronger, I wish that I was sober”.

Paradoks starzenia się bez dojrzewania, „Cause mama I ain't growing up, I'm getting older”, oraz poczucie, że każdy dzień staje się coraz chłodniejszy, mimo fizycznego wysiłku („I'm sweating but I swear everyday keep on getting colder”), sygnalizują głęboką rezygnację i pragnienie, by wszystko się skończyło: „I just want to close my eyes and wait until it's over”.

Druga część utworu wzmacnia te motywy, powtarzając wersy o fałszywych relacjach i wewnętrznej przemocy. Pojawia się także jeszcze bardziej bezpośrednie odniesienie do autodestrukcji: „Lost it, drowning in the smoke 'til I'm unconscious / Blood on my wrist so my heart beat is silent”. Wers „Problem child / Quiet, fucking violent” to autodiagnoza, która podkreśla, że pod maską spokoju kryje się gwałtowna, wewnętrzna burza.

Utwór kończy się dwoma kluczowymi wersami: „I been on this shit since 2000-1-4 / Born with disappointment tatted on my torso”. Sugerują one, że te głębokie problemy psychiczne nie są chwilowe, ale towarzyszą artystce od wczesnych lat (prawdopodobnie od 2014 roku), a poczucie rozczarowania jest integralną częścią jej tożsamości, niczym tatuaż na ciele. To potężne zakończenie podkreśla trwałość i fundamentalny charakter bólu, który Asal wyraża w swoim singlu „1:05”, tworząc melancholijny krajobraz dźwiękowy, który głęboko rezonuje ze słuchaczem.