Interpretacja Moja Dorotka - Andrzej Bogucki

Piosenka „Moja Dorotka” w wykonaniu Andrzeja Boguckiego to prawdziwa perła polskiej sceny muzycznej z pierwszej połowy XX wieku, zabawna, choć nieco sentymentalna opowieść o zmiennych kolejach miłości i małżeństwa. Bogucki, postać niezwykle wszechstronna – aktor teatralny i filmowy, śpiewak operetkowy i piosenkarz – był ulubieńcem publiczności, a jego repertuar obfitował w utwory o lekkim, często humorystycznym zabarwieniu. Ten konkretny utwór, będący walcem, idealnie wpisuje się w ten nurt, prowadząc słuchacza przez wzloty i upadki męskiego serca z dużą dozą autoironii.

Tekst rozpoczyna się od klasycznego motywu zakochania od pierwszego wejrzenia. Narrator z entuzjazmem opiewa Dorotkę mieszkającą „vis-à-vis” – jest ona „cudem”, drobną i wiotką, lecz obdarzoną takim wdziękiem, że „kto tylko ją spotka, tak właśnie w niej się zakocha, jak ja”. To idealistyczne, wręcz baśniowe przedstawienie obiektu uczuć jest typowe dla początkowej fazy miłości. Zakochany podąża za nią „jak wierny jej cień”, ignorując „złe plotki” krążące wokół Dorotki. Plotki te, rozsiewane przez „ciotki i stare dewotki, zazdrosne i złe”, są stałym elementem utworu, symbolizującym społeczne osądy i złośliwość, które jednak nie są w stanie zburzyć szczęścia zakochanego, pewnego czystego sumienia swej wybranki.

Narracja ulega jednak drastycznej i humorystycznej zmianie wraz z wersem: „Tydzień temu wziąłem ślub, to małżeństwo to mój grób”. Sielanka pryska, a idealistyczna miłość zderza się z prozą życia. Nagle Dorotka z „cuda” staje się „istną idiotką”, potrafiącą jedynie grać w totolotka. Małżeńskie niedogodności – ubóstwo („źli chodzimy i głodni”), ciasne warunki mieszkalne („pokój przechodni”), a przede wszystkim utrata spokoju i swobody – wylewają się z sarkazmem. Narrator, wcześniej pragnący być sam na sam z ukochaną, teraz odczuwa „największy kram, gdy pragnę być sam”, a jego żona podąża za nim „jak wierny mój cień”. Powtarzający się motyw plotek zmienia swoje adresata – teraz krążą one o mężu Dorotki, ale on, tak jak wcześniej, deklaruje czyste sumienie, choć tym razem z refleksją, że „może nam rozwód pomoże”.

I rozwód rzeczywiście następuje. Początkowa swoboda i radość z odzyskanego kawalerskiego życia, wypełnionego flirtami („sto Dorotek i Ew”), „bukietami bzu” i wieczornymi zabawami, wydają się potwierdzać słuszność decyzji. Jest to moment, w którym narrator delektuje się wolnością, odrzucając ograniczenia małżeńskie.

Jednakże, jak to często bywa w życiu, samotność okazuje się nie być tak urocza, jak się początkowo wydawało. „Aż w którąś sobotę poczułem tęsknotę dręczącą i złą” – nagłe uderzenie emocji, które sprawia, że dawne wady Dorotki bledną w obliczu potrzeby jej bliskości. Finał utworu przynosi rekoncyliację, z nieco bardziej dojrzałym, choć nadal naiwnym, spojrzeniem na związek: „Znów razem jesteśmy z Dorotą, bo moja Dorotka jest miła i słodka i kocham ją”. Ta powtarzająca się deklaracja miłości na końcu, po całej karuzeli uczuć, ironicznie zamyka historię, sugerując, że pomimo wszelkich trudności i rozczarowań, prawdziwe uczucie ma w sobie moc przetrwania.

Piosenka Andrzeja Boguckiego, który był cenionym aktorem i wokalistą, zdolnym do odgrywania zarówno dramatycznych, jak i komediowych ról, doskonale oddaje ten komediowy, niemal farsowy ton. Sam artysta znany był z tego, że w czasie II wojny światowej z niezwykłą odwagą pomagał uciekinierom z getta, ratując m.in. Władysława Szpilmana, za co wraz z żoną Janiną Godlewską został uhonorowany medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata. Jego sceniczna osobowość, pełna uroku i poczucia humoru, z pewnością przyczyniła się do popularności „Mojej Dorotki”, czyniąc ją ponadczasową opowieścią o miłości, która, choć najeżona absurdami codzienności, potrafi zatoczyć koło i powrócić.