Interpretacja Brydż i miłość - Andrzej Bogucki

Piosenka Andrzeja Boguckiego, „Brydż i miłość”, to uroczy przykład przedwojennego szlagieru, który z lekkością i humorem komentuje ówczesne obyczaje społeczne, zestawiając dwie – wydawać by się mogło – odległe namiętności: grę w brydża i miłość. Utwór ten, zaśpiewany przez Andrzeja Boguckiego, wybitnego aktora, śpiewaka operetkowego i piosenkarza, często nazywanego „polskim Chevalierem”, doskonale oddaje ducha epoki, w której powstał.

Sama geneza utworu jest interesująca. „Brydż i miłość” to tango pochodzące z operetki „Polowanie na lamparta”, wystawianej w warszawskim teatrze „8:30” w 1933 roku. Muzykę skomponowali Stanisław Freszko i Leopold Brodziński, a słowa napisał Julian Krzewiński. Andrzej Bogucki nagrał tę piosenkę w 1934 roku z orkiestrą tangową Odeonu, co dodatkowo podkreśla jej kabaretowo-rewiowy charakter i popularność w tamtych czasach.

Tekst piosenki rozpoczyna się od retorycznego pytania: „Cóż, oprócz brydża, ma rozkoszną tę zawiłość? Jedynie miłość, ach, tylko miłość”. To porównanie od razu ustanawia główny motyw – równorzędność, a nawet rywalizację, między intelektualną pasją, jaką jest brydż, a emocjonalną intensywnością miłości. Obie te „namiętności” trapią ludzkość, ale szybko okazuje się, że w świecie przedstawionym przez Krzewińskiego, brydż ma przewagę. Gra, która wymaga skupienia, strategii i często podstępu, jest ukazana jako równie, jeśli nie bardziej, absorbująca niż uczucie.

Kolejne wersy, wymieniające nazwy innych gier karcianych – „Funken, king i poker, nawet i sam bac” – służą jako tło, na którym brydż jawi się jako niezrównany. Wszystkim tym grom „brakuje tego coś, co grze nadaje smak”, czyli złożoności i prestiżu brydża. Piosenka dowcipnie sugeruje, że brydż stał się fenomenem, który zdetronizował wszystko inne: „Brydż jest najmodniejszy, przed nim wszystko w kąt”. Co więcej, nie tylko inne gry, ale nawet „miłości prąd już dawno wygnał stąd zwycięski brydż”. Ten żartobliwy wniosek, że wszechogarniająca moda na brydża odsunęła miłość na drugi plan, jest sednem komizmu i uroku utworu. Odzwierciedla to popularność brydża towarzyskiego w okresie międzywojennym, kiedy to był on nieodłącznym elementem spotkań towarzyskich i eleganckich salonów. Była to gra, która nie tylko bawiła, ale i stwarzała okazję do nawiązywania relacji, choć, jak sugeruje piosenka, bardziej strategicznych niż romantycznych.

Andrzej Bogucki, jako wykonawca, był idealnie dopasowany do tego typu repertuaru. Pochodząc ze słynnego rodu teatralnego, był aktorem z krwi i kości, który debiutował już w 1915 roku i przez całe życie związany był ze sceną i radiem. Jego talent aktorski pozwalał mu na przekazanie tekstu z odpowiednią dozą ironii i lekkości, czyniąc tę piosenkę niezapomnianą. Bogucki, wraz z żoną Janiną, znany jest również z bohaterskiej postawy podczas II wojny światowej, kiedy to pomagali Władysławowi Szpilmanowi, za co zostali uhonorowani medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata. Ta szlachetna postać, z jednej strony poważny aktor i bohater, z drugiej — mistrz lekkiego, rozrywkowego repertuaru, nadawał piosenkom, takim jak „Brydż i miłość”, dodatkowy wymiar.

„Brydż i miłość” to zatem nie tylko wpadające w ucho tango, ale także subtelna, humorystyczna opowieść o zmieniających się priorytetach i modach. Piosenka ta, poprzez swoje sprytne zestawienie dwóch potężnych sił – racjonalnej, strategicznej gry i nieprzewidywalnego uczucia – pozostaje zabawnym świadectwem swojej epoki, a w wykonaniu Andrzeja Boguckiego nabiera ponadczasowego uroku.