Interpretacja Caruso - Andrea Bocelli

Piosenka „Caruso” w wykonaniu Andrea Bocellego to niezwykłe, pełne pasji i melancholii arcydzieło, które przenosi słuchacza w świat głębokich emocji – miłości, straty, tęsknoty i ostatecznego pogodzenia się z losem. Utwór, skomponowany w 1986 roku przez włoskiego piosenkarza i autora tekstów Lucio Dallę, jest hołdem dla legendarnego tenora Enrico Caruso. Jego geneza jest równie fascynująca, co sam tekst.

Inspiracją dla L. Dalli była nieoczekiwana awaria jego łodzi w pobliżu Sorrento. Zmuszony do postoju, zatrzymał się w Grand Hotel Excelsior Vittoria, gdzie zbiegiem okoliczności zajął tę samą luksusową suitę, w której wiele lat wcześniej, tuż przed śmiercią w 1921 roku, mieszkał Enrico Caruso. Właściciele hotelu opowiedzieli Dalli o ostatnich dniach wielkiego tenora, a zwłaszcza o jego głębokiej miłości do młodej uczennicy, której udzielał lekcji śpiewu – prawdopodobnie swojej dużo młodszej żony, Dorothy Park Benjamin. To romantyczna i tragiczna opowieść o umierającym artyście, który w obliczu kresu życia odnajduje ukojenie i inspirację w uczuciu do młodej kobiety.

Andrea Bocelli, ze swoim charakterystycznym, operowym głosem, wydobywa z „Caruso” całą paletę emocji, wzmacniając dramatyzm i intymność opowieści. Pieśń rozpoczyna się idyllicznym, lecz już naznaczonym melancholią obrazem: „Qui dove il mare luccica, e tira forte il vento sulla vecchia terrazza davanti al golfo di Surriento” (Tu, gdzie morze lśni i wieje silny wiatr, na starym tarasie przed zatoką Sorrento). Widzimy mężczyznę obejmującego płaczącą dziewczynę, który po chwili odzyskuje głos i na nowo rozpoczyna swój śpiew. To moment, w którym cierpienie ustępuje miejsca sile sztuki i miłości.

Centralnym punktem utworu jest powtarzający się refren, zaśpiewany w dialekcie neapolitańskim: „Ti voglio bene assai ma tanto tanto bene sai è una catena ormai che scioglie il sangue dint’e vene sai…” (Bardzo cię kocham, tak bardzo, bardzo dobrze wiesz, to już jest łańcuch, który rozpuszcza krew w żyłach, wiesz…). Ta intensywna deklaracja miłości, przekazana z niezwykłą pasją w głosie Bocellego, podkreśla wszechogarniającą naturę uczucia, które jest niczym więzy stopujące krew – jednocześnie bolesne i życiodajne.

W dalszych strofach tekst piosenki ukazuje wewnętrzny świat umierającego Carusa. „Vide le luci in mezzo al mare, pensò alle notti là in America ma erano solo le lampare” (Widział światła na środku morza, myślał o nocach tam w Ameryce, ale to były tylko lampy rybackie). Ta przejmująca iluzja – światła łodzi rybackich (lampare) mylone z lśniącymi drapaczami chmur Nowego Jorku – symbolizuje wspomnienia minionej chwały i tęsknotę za odległym, tętniącym życiem światem, który teraz jest już poza zasięgiem. Dalla sam przyznał, że scena ostatnich chwil i „Ameryki” była częściowo jego twórczą inwencją, powiązaną być może z jego własną zbliżającą się trasą koncertową po Stanach Zjednoczonych.

Muzyka staje się lustrem bólu, w którym śmierć wydaje się słodsza niż cierpienie. Kiedy mężczyzna patrzy w zielone, niczym morze, oczy dziewczyny i nagle pojawia się łza, czuje, jakby tonął w tym intensywnym uczuciu. Ten moment uświadamia potęgę lirycznej sztuki, gdzie każdy dramat jest fałszem, który za pomocą odrobiny makijażu i mimiki pozwala stać się kimś innym. Jednakże, autentyczne spojrzenie w oczy ukochanej osoby, tak bliskie i prawdziwe, sprawia, że sztuka blednie, a słowa stają się niepotrzebne, myśli się plączą.

W obliczu tak szczerej i głębokiej więzi, wszystko inne staje się błahe. Nawet wspomnienia o „nocach w Ameryce” maleją, a życie jawi się jako „biała smuga po śrubie okrętowej” – ulotny ślad, który pozostaje po przemijaniu. Mimo świadomości zbliżającego się końca, mężczyzna nie rozpacza. Wręcz przeciwnie, czuje się szczęśliwy i na nowo zaczyna swój śpiew. Jest to piękna metafora akceptacji własnej śmiertelności i odnajdowania radości w samej esencji życia, miłości i sztuki, która trwa poza fizycznym istnieniem. Andrea Bocelli, swoją interpretacją, podkreśla tę triumfującą nutę nadziei i piękna w obliczu nieuchronności, czyniąc „Caruso” pieśnią o uniwersalnym przesłaniu.