Interpretacja Godzilla - Blue Öyster Cult

Utwór „Godzilla” z 1977 roku, autorstwa amerykańskiej grupy hardrockowej Blue Öyster Cult, to znacznie więcej niż tylko energetyczny hołd dla japońskiego króla potworów. Jest to piosenka, która z celowym grymasem i straszliwym dźwiękiem wkroczyła do kanonu rocka, stając się nieoficjalnym hymnem tytułowego kaiju. Chociaż nigdy nie była wielkim hitem radiowym, zdobyła status klasyka, nieustannie grana w stacjach rockowych i stanowiąca filar koncertów zespołu.

Inspiracją dla powstania tego utworu były oczywiście japońskie filmy o Godzilli z lat 50. ubiegłego wieku, czerpiące z kolei z sukcesu takich produkcji jak „King Kong” czy „Bestia z 20 000 sążni”. Gitarzysta i wokalista zespołu, Buck Dharma (Donald Roeser), napisał tę piosenkę, a jej geneza jest dość prozaiczna: „Opowieść o melodii jest taka, że po prostu wymyśliłem riff gitarowy z równoległymi kwintami w pokoju hotelowym w Dallas w Teksasie, prawdopodobnie około 1975 roku. I natychmiast pomyślałem o Godzilli, o tym, jak ten facet w kombinezonie stąpa. I zacząłem pisać teksty o tym, co działo się w filmie. Na przykład, wysokiego napięcia kable są dużą częścią tego filmu” – wspominał Dharma. Faktycznie, pierwsze wersy tekstu – „With a purposeful grimace and a terrible sound / He pulls the spitting high tension wires down” – to niemalże żywcem wyjęte kadry z filmowych produkcji, gdzie potwór niszczy infrastrukturę miejską.

Tekst piosenki z werwą opisuje apokaliptyczną wizję: bezradni ludzie w metrze krzyczą z wytrzeszczonymi oczami, gdy potwór zagląda do ich wagonu; podnosi autobus i z powrotem nim rzuca, torując sobie drogę przez budynki do centrum miasta. Ta bezpardonowa destrukcja jest dosłownym odzwierciedleniem ikonicznych scen z japońskich filmów. Jednakże, pod powierzchnią tego pozornie prostego opisu, kryje się również refleksja nad ludzką zuchwałością. Przesłanie utworu, jak zauważył Dharma, sugeruje, że „moralność tej historii polega na tym, że ludzie w zasadzie uwolnili Godzillę, ale że Godzilla, jakkolwiek destrukcyjny by nie był, był również heroiczny”. Końcowe linijki utworu, „History shows again and again / How nature points up the folly of men / Godzilla!”, wyraźnie podkreślają tę myśl, sugerując, że potwór jest konsekwencją ingerencji człowieka w naturę, swoistym odwetem (często interpretowanym jako echo strachu przed bronią atomową, która w oryginalnych filmach była przyczyną powstania Godzilli).

Charakterystycznym elementem utworu jest również sekcja, w której Eric Bloom wypowiada japońskie frazy, dodając autentyczności i poczucia realnego zagrożenia. Słowa te, „Rinji news o moshiagemasu! Godzilla ga Ginza hoomen e mukatte imasu! Daishikyu hinan shite kudasai!”, stanowią pilny komunikat radiowy. W tłumaczeniu oznaczają one: „Uwaga, wiadomości nadzwyczajne! Uwaga, wiadomości nadzwyczajne! Godzilla zmierza w kierunku dzielnicy Ginza! Natychmiast szukajcie schronienia! Natychmiast szukajcie schronienia!”. To nie tylko wzmacnia immersję, ale również oddaje hołd japońskim korzeniom potwora.

Blue Öyster Cult słynęli z łączenia progresywnego rocka z energią heavy metalu i nieszablonowych tematów piosenek. W przypadku „Godzilli”, choć jest to utwór „z przymrużeniem oka”, udało im się uchwycić zarówno chaos i zniszczenie, jakie pozostawia potwór, jak i pewien sentyment do samego stworzenia. Na koncertach zespół często wzbogacał wykonanie utworu o efekty specjalne, w tym dymiącego, animatronicznego Godzillę z migającymi oczami, co tylko potęgowało doświadczenie widza. Co ciekawe, mimo że piosenka stała się nieoficjalnym hymnem potwora, nie została użyta w filmie „Godzilla” z 1998 roku, ponieważ producenci uznali, że chcą czegoś bardziej współczesnego. W odpowiedzi na to, Buck Dharma i Eric Bloom stworzyli prześmiewczą parodię zatytułowaną „NoZilla”. Dopiero w 2019 roku cover utworu, zaśpiewany przez Serja Tankiana z System of a Down, trafił na ścieżkę dźwiękową filmu „Godzilla: Król potworów”, co stanowiło swoiste ukoronowanie jego kultowego statusu. Piosenka „Godzilla” Blue Öyster Cult to zatem barwna mieszanka dosłownej destrukcji, humorystycznego hołdu i subtelnej refleksji nad miejscem człowieka w obliczu potęgi natury.