Piosenka „Who Is Who” zespołu Adolescents, pochodząca z ich debiutanckiego, eponymicznego albumu z 1981 roku, powszechnie znanego jako The Blue Album, to intensywna eksploracja młodzieńczego zagubienia, wyobcowania i głębokiego rozczarowania otaczającym światem. Album ten, nagrany w zaledwie cztery dni i wydany przez Frontier Records, stał się klasykiem kalifornijskiego punk rocka i jednym z najważniejszych wydawnictw gatunku. Utwór, którego autorami są Frank Agnew, Steve Soto i Tony Brandenburg (znany jako Tony Cadena lub Tony Reflex), doskonale oddaje ducha wczesnego hardcore punka z Orange County, charakteryzującego się surowością i szczerością.

Tekst rozpoczyna się od bolesnego poczucia zdrady i odrzucenia przez najbliższe otoczenie: „My friends call me enemy cos they're a fucking joke / They'd better get their act together it's time that they awoke”. Te wersy rysują obraz protagonisty, który nie tylko jest izolowany, ale także patrzy z pogardą na swoich rówieśników, postrzegając ich jako naiwnych lub obłudnych. To poczucie oddalenia pogłębia się w relacjach rodzinnych: „I'm cast out by my relatives cos they don't want me around / I just sit in a corner and I don't make a sound - Not one word”. W tej części tekstu, cisza podmiotu lirycznego nie jest znakiem uległości, lecz raczej rezygnacji i niemożności nawiązania kontaktu, wynikającej z głębokiego niezrozumienia. To poczucie uwięzienia w spirali izolacji potęgują słowa „The walls are closing in on me / I don't know what to do”.

Refren „Please tell me who is who - Tell me who is who - Tell me who is who” stanowi centralne pytanie utworu i odzwierciedla kryzys tożsamości. To rozpaczliwe wołanie o wyjaśnienie, kto jest kim w świecie, w którym granice między przyjacielem a wrogiem, między wsparciem a opresją, stają się zatarte. Jest to wyraz fundamentalnej dezorientacji, typowej dla okresu dorastania, ale zintensyfikowanej przez punkrockową perspektywę buntu przeciwko wszelkim normom. Ten motyw przypomina o szerszych tematach alienacji społecznej, buntu i poszukiwania tożsamości, często eksplorowanych w piosenkach rockowych, takich jak utwory The Who, które również opisywały „pustkowia nastolatków”.

Druga zwrotka rozszerza to poczucie rozczarowania na instytucje społeczne, które teoretycznie powinny zapewniać bezpieczeństwo i edukację: „Policemen are my friends so why do they always stare / Raid our clubs bust out parties condemned for short hair”. Te słowa obnażają hipokryzję władzy, która w teorii ma służyć obywatelom, a w praktyce staje się narzędziem opresji i osądzania, zwłaszcza w kontekście subkultury punk. Krótkie włosy, symbol buntu, stają się pretekstem do potępienia. Podobnie nauczyciele, którzy powinni być przewodnikami, zamiast tego poniżają i niezrozumiale traktują protagonistę: „Teachers are my friends so why do they make me stand / In front of a class of gawking fools who'll never understand”. Krytyka instytucji i poczucie bycia „przedstawionym na widok publiczny” przed „gapiącymi się głupcami” podkreśla totalne niezrozumienie i brak empatii ze strony społeczeństwa. To echo szerszej narracji o rozczarowaniu młodzieży, która czuje się ignorowana przez starsze pokolenia.

Utwór "Who Is Who" wpasowuje się w nurt hardcore punka Południowej Kalifornii początku lat 80., gdzie Adolescents, obok takich zespołów jak Agent Orange i Social Distortion, byli czołowymi przedstawicielami sceny Orange County. Choć cały Blue Album jest ceniony za swoje szybkie i agresywne utwory, „Who Is Who” wyróżnia się jako bardziej nastrojowy i nie tak szybki numer, co pozwoliło na głębsze oddanie ciężaru emocjonalnego tekstu. Album ten stał się jednym z pierwszych szeroko dystrybuowanych albumów hardcore punk w Stanach Zjednoczonych, sprzedając się w tysiącach egzemplarzy i ugruntowując „brzmienie Southern Cal” z jego melodyjnymi, ale mocnymi riffami gitarowymi. Tony Cadena, wokalista zespołu, wielokrotnie podkreślał, że muzyka była dla niego ucieczką od piekła liceum, gdzie wyśmiewano go za przynależność do zespołu punkowego. Piosenka, będąca świadectwem „młodzieńczego wyobcowania i beznadziei”, pozostaje istotnym głosem dla każdego, kto kiedykolwiek czuł się niezrozumiany i odrzucony. W dobie, gdy świat wokół „rozpada się”, jak śpiewa zespół, to pierwotne pytanie o to, kto jest kim, wciąż rezonuje, podkreślając ponadczasowość młodzieńczego poszukiwania sensu i tożsamości w chaotycznym świecie.