Interpretacja Outliars and Hyppocrates: A Fun Fact about Apples - Will Wood and the Tapeworms

„Outliars and Hyppocrates: A Fun Fact about Apples” to utwór, w którym Will Wood, znany z poruszania tematów związanych ze zdrowiem psychicznym, tożsamością i normami społecznymi, mistrzowsko posługuje się grą słów i metaforą, aby skrytykować społeczeństwo i systemy, które definiują i oceniają indywidualność. Już sam tytuł stanowi przewrotną kalamburę: „Outliars” to połączenie słów „outliers” (osoby odbiegające od normy) i „liars” (kłamcy), zaś „Hyppocrates” celowo przekręca nazwisko Hipokratesa (uznawanego za ojca medycyny) na „hypocrites” (hipokryci). Sugeruje to, że ci, którzy roszczą sobie prawo do definiowania norm i zdrowia, mogą być jednocześnie kłamcami i hipokrytami. Podtytuł „A Fun Fact about Apples” nawiązuje do otwierającej piosenkę metaforę, wskazując na powierzchowne, zniekształcone „fakty” naukowe, które często maskują prawdziwe problemy.

Piosenka rozpoczyna się od rzekomego „zabawnego faktu” o jabłkach: „Did you know that the hole in the apple didn't come from the outside in? It was eaten from the core and out to the skin, and that's why you'll never find the worm in it” (Czy wiedziałeś, że dziura w jabłku nie powstała od zewnątrz? Była zjadana od środka aż do skórki, dlatego nigdy nie znajdziesz w niej robaka). Ta metafora silnie sugeruje, że problemy, choroby czy wady często nie pochodzą z zewnątrz, lecz rozwijają się od wewnątrz, z ukrytego jądra. Jest to odniesienie do grzechu pierworodnego i utraty niewinności, a także do wewnętrznej kondycji człowieka, która jest często ignorowana na rzecz zewnętrznych pozorów: „The rind is all you see, leave Eden with my seeds in your stomach” (Skórka to wszystko, co widzisz, opuść Eden z moimi nasionami w swoim żołądku).

Kolejne wersy uderzają w system medyczny i psychiatrię: „Well, this disease is defined by its treatment, you people make me sick” (Cóż, ta choroba jest definiowana przez swoje leczenie, wy ludzie przyprawiacie mnie o mdłości). To bezpośrednia krytyka medykalizacji ludzkich doświadczeń i tendencji do etykietowania, gdzie istnienie „choroby” jest uzależnione od dostępnego na nią „leczenia”. Wspomniane firmy farmaceutyczne, takie jak AstraZeneca, oraz testy psychologiczne, jak Rorschach, są przedstawione jako narzędzia pułapki: „Parlance of imbalanced cambia's been challenged, at best AstraZeneca's just theoretical / Prints of your fingers in the Rorschach jigsaw, say you saw a treasure map / Straight-jacket and tie, psychiatric supply, while we tragically try to fit into a trap” (Mowa o niezrównoważonym cambii została zakwestionowana, w najlepszym razie AstraZeneca jest tylko teoretyczna / Odciski twoich palców w psychoanalitycznej układance Rorschacha, mówisz, że zobaczyłeś mapę skarbów / Kaftan bezpieczeństwa i krawat, środki psychiatryczne, podczas gdy tragicznie próbujemy wpasować się w pułapkę). Will Wood otwarcie mówi o swoich zmaganiach z chorobą afektywną dwubiegunową i wykorzystuje swoją muzykę do demaskowania i destygmatyzacji tych dyskusji, często włączając medyczną terminologię i egzystencjalne kryzysy w swoje teksty.

Refren „Who'd want to be human anyway? [...] Why'd you come into this world or come out that way? Like freaks of nurture, well isn't it funny? (Well, not "ha-ha" funny, but y'know, funny)” (Kto by w ogóle chciał być człowiekiem? [...] Dlaczego przyszedłeś na ten świat, albo w ten sposób? Jak dziwadła natury, czyż to nie zabawne? (No, nie „ha-ha” zabawne, ale wiesz, zabawne)) wyraża głębokie rozczarowanie ludzką kondycją, dążeniem do konformizmu i odrzuceniem tych, którzy się wyróżniają. Powtarzające się zdanie „'Cause I doubt that you would even if you could change / You think it makes you special, but it makes you strange / I doubt that you would even if you could change / The things that make you special are the things that make you strange” (Bo wątpię, czy byś to zrobił, nawet gdybyś mógł się zmienić / Myślisz, że to czyni cię wyjątkowym, ale to czyni cię dziwnym / Wątpię, czy byś to zrobił, nawet gdybyś mógł się zmienić / Rzeczy, które czynią cię wyjątkowym, czynią cię dziwnym) jest centralnym przesłaniem utworu. Podkreśla podwójną naturę indywidualności – to, co czyni kogoś „specjalnym”, jednocześnie czyni go „dziwnym” i odrzucanym przez normę. To kwestionowanie, czy ludzie naprawdę chcieliby zmienić swoją „odmienność”, nawet gdyby była ona postrzegana jako wada, sugeruje, że to właśnie ta „dziwność” jest esencją ich tożsamości.

Dalej podmiot liryczny przedstawia się jako outsider: „I am the shadows cast aside by gallows, and you the red-hot sky” (Jestem cieniami odrzuconymi przez szubienice, a ty czerwonym, gorącym niebem). Kwestionuje również konwencjonalne wierzenia, pytając: „And if you're believers, then why would you grieve for the dead instead of a devil that you never prayed for?” (A jeśli jesteście wierzącymi, to dlaczego opłakujecie zmarłych, zamiast diabła, za którego nigdy się nie modliliście?), co wskazuje na odrzucenie utartych schematów myślowych. Zdolność do bycia „odpornym na toksyczne opary” podmiotu lirycznego, jego „dose-dependent presence” (obecność zależna od dawki) w czyimś życiu, odnosi się do sposobu, w jaki inni reagują na jego „inność”, co jest zależne od „dawki” tej inności. Wers „It's all subjective, all due respect to the collective mind, but / Too weird to love, too scared to die” (To wszystko jest subiektywne, z całym szacunkiem dla kolektywnego umysłu, ale / Zbyt dziwny, by kochać, zbyt przerażony, by umrzeć) wyraża poczucie alienacji i niemożności znalezienia przynależności, jednocześnie podkreślając subiektywność prawdy. Kulminacyjnym punktem jest stwierdzenie: „Well, it's your conclusions that make mine delusions, so I make you sane” (Cóż, to wasze wnioski czynią moje urojenia, więc ja czynię was zdrowymi). Oznacza to, że to społeczne osądy i definicje „normalności” kształtują percepcję szaleństwa, a poprzez swoją odmienność, podmiot liryczny, paradoksalnie, pozwala innym utrzymać iluzję własnej „normalności”.

Piosenka kończy się odniesieniem do przypowieści o motylu Zhuangzi (Chuang-Tzu): „When Chuang-Tzu awoke he sat up / Almost choking, spat out a butterfly and said, ‘Five more minutes, please? You wouldn't believe the dream I just had. I mean you were there, and you were there, and you, and you, and you were there’” (Kiedy Zhuangzi się obudził, usiadł / Prawie się dławiąc, wypluł motyla i powiedział: „Jeszcze pięć minut, proszę? Nie uwierzyłbyś w sen, który właśnie miałem. Mam na myśli, że ty tam byłeś, i ty tam byłeś, i ty, i ty, i ty tam byłeś”). Ta słynna taoistyczna parabola filozoficzna dotyczy płynności rzeczywistości i tożsamości, kwestionując, czy jesteśmy człowiekiem śniącym o byciu motylem, czy motylem śniącym o byciu człowiekiem. W kontekście utworu Willa Wooda, wzmacnia to przesłanie o kwestionowaniu postrzeganej rzeczywistości i natury „ja”, sugerując, że granice między tym, co prawdziwe, a co iluzoryczne, są rozmyte, a nasze indywidualne doświadczenia i percepcje są kluczem do zrozumienia świata. Piosenka staje się w ten sposób manifestem dla tych, którzy czują się „zbyt dziwni, by kochać, zbyt przerażeni, by umrzeć”, zachęcając do akceptacji swojej unikalnej „dziwności” i kwestionowania narzucanych przez społeczeństwo norm i definicji zdrowia psychicznego.