Interpretacja Mai - Videoclub

„Mai” autorstwa Videoclub to utwór przesiąknięty nostalgią, młodzieńczym pragnieniem wolności i nieuchronnym cieniem minionego romansu. Piosenka, wydana w 2019 roku, stanowi kwintesencję estetyki francuskiego duetu Videoclub, który tworzyli Adèle Castillon i Matthieu Reynaud – parę zarówno na scenie, jak i w życiu prywatnym. To osobiste tło dodaje tekstowi głębi i autentyczności, szczególnie w kontekście późniejszego rozpadu zespołu i relacji.

Początkowe wersy piosenki malują obraz nieskrępowanej, wręcz anarchistycznej młodości. Podmiot liryczny wyraża intensywne pragnienie życia i krzyku, długich spacerów ulicami, obserwowania ludzi w wieczornym upale, nagości i spontaniczności. „Me nourrir uniquement de la nuit de ses défauts de sa folie / puis recommencer deux jours plus tard, faire ça toute ma vie” („Karmić się jedynie nocą, jej wadami, jej szaleństwem / potem zaczynać od nowa dwa dni później, robić tak przez całe życie”) to manifest absolutnej wolności i celebracji cienia, nocy, jako przestrzeni do autentycznego istnienia. Marzenia o wspinaniu się na dachy, robieniu portretów przyjaciół, rozmawianiu z nieznajomymi bez konsekwencji – wszystko to ukazuje głębokie dążenie do życia poza schematem, czerpiąc radość z każdego, nawet deszczowego, dnia.

Jednakże, ta euforia zostaje gwałtownie przerwana przez powtarzający się refren, który staje się emocjonalnym jądrem utworu: „Pourrions nous revenir sur cette histoire? Oui, c’est bon j’avoue j’aurais dû te croire” („Czy możemy wrócić do tej historii? Tak, to dobrze, przyznaję, powinienem był ci uwierzyć”). Ta linia wprowadza element głębokiego żalu i tęsknoty za czymś utraconym, za minioną relacją lub niewykorzystaną szansą. Powtórzenia tej frazy podkreślają jej wagę, sugerując, że podmiot liryczny nie potrafi uwolnić się od przeszłości, a niewypowiedziane słowa i błędy wciąż go prześladują.

Kolejne fragmenty tekstu kontynuują motywy buntu i ucieczki: „M'envoler dans la pluie / Déchirer mes copies / Échanger ces regards / Et pouvoir rentrer très tard” („Ulecieć w deszczu / Podrzeć moje zeszyty / Wymienić te spojrzenia / I móc wrócić bardzo późno”). To odrzucenie konwencji, „podarcie kopii” jako symbol uwolnienia się od nauki, obowiązków, oczekiwań. Nagle pojawia się jednak bardziej osobisty ton, związany z drugą osobą: „J'aurais dû sauver le jour / Pour t'offrir la nuit / Tes yeux agar agar / Et ça y est, j'ai ma part!” („Powinienem był uratować dzień / Aby ofiarować ci noc / Twoje oczy agar agar / I to wszystko, mam swoją część!”). Zwrot „tes yeux agar agar” jest szczególnie intrygujący – agar-agar to substancja żelująca, co może sugerować oczy przejrzyste, niewinne, a może też nieco nierealne, jak ze snu, lub wręcz biernie obserwujące. Podmiot liryczny uświadamia sobie swoją „część” w tej historii, prawdopodobnie swoją odpowiedzialność za jej zakończenie, za to, że nie „uratował dnia”, aby ofiarować komuś „noc” – być może czas, intymność, wspólną przestrzeń poza codziennością.

Most, „J’aurais pu, j’aurais dû / Oublier voir l’été / Entre tes doigts / Moi je les vois / Les couleurs d’autrefois” („Mogłem, powinienem był / Zapomnieć, zobaczyć lato / Między twoimi palcami / Ja je widzę / Kolory przeszłości”), zamyka w sobie esencję retrospekcji i żalu. To obraz letniego, beztroskiego romansu, który już minął, ale jego wspomnienia wciąż są żywe i kolorowe w umyśle podmiotu lirycznego. Przeszłość jawi się jako coś namacalnego, choć niemożliwego do odzyskania.

Piosenka zamyka się silnym powrotem do początkowej postawy buntu: „Je veux plus écouter, je veux pas me poser de questions / La nuit dans les soirées je continuerais à faire le con / Je veux pas demander, je veux plus donner raison / Traitez nous de révoltés on en écrira des chansons!” („Nie chcę już słuchać, nie chcę zadawać pytań / W nocy na imprezach będę dalej robić głupoty / Nie chcę prosić, nie chcę już przyznawać racji / Nazywajcie nas buntownikami, napiszemy o tym piosenki!”). Jest to deklaracja niezależności i odrzucenia wszelkich ograniczeń, zarówno tych narzuconych przez społeczeństwo, jak i tych wynikających z wewnętrznego konfliktu po utraconej miłości. Ostatnie wersy podkreślają, że nawet z bólu i buntu można stworzyć coś pięknego – „napiszemy o tym piosenki”.

„Mai” to zatem pieśń o złożoności młodego ducha, który miota się między nieokiełznanym pragnieniem wolności a ciężarem straconej miłości. Wplatając w tekst osobiste doświadczenia członków Videoclub, Adèle Castillon i Matthieu Reynaud, którzy często czerpali inspirację z lat 80. i kina, tworzą utwór pełen nostalgii, romantyzmu i słodko-gorzkiej refleksji nad tym, co było i co mogło być. Tytułowy maj (fr. „Mai”) symbolizuje zarówno wiosenną świeżość i nowe początki, jak i ulotność piękna, które tak łatwo może przerodzić się we wspomnienie.