Interpretacja Amour plastique - Videoclub

Piosenka „Amour plastique” francuskiego duetu Videoclub to nostalgiczna opowieść o intensywnym, młodzieńczym uczuciu, pełnym zarówno pożądania, jak i subtelnej melancholii. Utwór, nagrany w 2018 roku, szybko zyskał międzynarodową popularność, stając się jednym z najbardziej rozpoznawalnych dzieł zespołu. Duo Videoclub, założone w Nantes w 2018 roku, tworzyli Adèle Castillon i Matthieu Reynaud. Ich związek był zarówno artystyczny, jak i romantyczny, co silnie odzwierciedlało się w ich twórczości, w tym w „Amour plastique”.

Tekst piosenki rozpoczyna się od słów „Dans mon esprit tout divague, Je me perds dans tes yeux, Je me noie dans la vague, De ton regard amoureux”, co od razu wprowadza słuchacza w świat zmysłowego zagubienia i głębokiej fascynacji. Podmiot liryczny jest całkowicie pochłonięty drugą osobą, zatraca się w jej spojrzeniu, co staje się metaforą utonięcia w miłosnej fali. To uczucie jest tak wszechogarniające, że granice między ja a ty zacierają się – „Je ne suis que ton ombre, Le souffle lancinant, De nos corps dans le sombre, Animés lentement”. Mamy tu do czynienia z pragnieniem całkowitego połączenia, gdzie jedna dusza „błądzi po skórze” drugiej, a w sercu ukochanego/ukochanej jest miejsce dla „kwiatu, kobiety, Romea”. To odwołanie do Romea sugeruje idealizację miłości, ale też jej tragiczną, efemeryczną naturę.

Refren „Et la nuit je pleure des larmes qui coulent, Le long de mes joues, Je ne pense à toi que quand le jour sombre, Que s'abattent sur moi, Mes tristes démons dans l'abîme sans fond” odkrywa ciemniejszą stronę tego uczucia. Mimo intensywnej fascynacji, podmiot liryczny doświadcza smutku i osamotnienia, zwłaszcza nocą. Dzień przynosi ukojenie, ale gdy zapada zmrok, powracają „smutne demony” i ból rozstania lub niepewności. Prośba „Aime moi jusqu'à ce que les roses fanent, Que nos âmes sombrent dans les limbes profondes” jest błaganiem o miłość, która trwa pomimo przemijania, nawet jeśli oznacza to zagubienie w „głębokich limbach”. To świadectwo wrażliwości i jednocześnie lęku przed końcem idealistycznej, młodzieńczej relacji.

W dalszej części utworu powraca motyw zmysłowego uwielbienia, wyrażony przez „Je raisonne en baisers, Le long de ta poitrine, Perdu dans l'avalanche, De mon cœur égaré”. Całowanie staje się formą komunikacji, a zagubione serce poddaje się „lawinie” uczuć. Powtarzające się pytanie „Qui es-tu ? Où es-tu ?” świadczy o pewnym niepokoju i poszukiwaniu głębszego zrozumienia ukochanej osoby. W wywiadzie Adèle Castillon wspomniała o wpływie lat 80. na estetykę Videoclub, co przejawia się w synth-popowym brzmieniu i często kolorowej, choć czasem melancholijnej, atmosferze ich piosenek. Sama „Amour plastique” to pierwszy sukces duetu, który został wydany w 2018 roku i stał się hitem na YouTube, osiągając miliony wyświetleń. Tytuł „Amour plastique” (plastikowa miłość) może sugerować zarówno kruchość i ulotność uczucia, jak i jego idealistyczną, niemal sztuczną perfekcję, oderwaną od rzeczywistości. To miłość, która jest piękna w swojej formie, ale może być też delikatna i podatna na zniszczenie.

Ostatecznie, piosenka jest hymnem do miłości, która jest zarówno piękna i euforyczna, jak i naznaczona wewnętrznym rozdarciem i lękiem przed utratą. Powtarzające się frazy i melodyjne, synth-popowe brzmienie tworzą hipnotyzującą atmosferę, która oddaje intensywność i złożoność młodzieńczego uczucia. Adèle Castillon i Matthieu Reynaud, choć prywatnie rozstali się w 2021 roku, kończąc współpracę Videoclub, stworzyli utwór, który pozostaje ponadczasowym świadectwem silnych emocji.