Interpretacja Chariots of fire - Vangelis

Interpretacja utworu "Chariots of Fire" autorstwa Vangelisa to podróż w głąb ludzkiego ducha, determinacji i triumfu. Choć przedstawione przez Ciebie słowa – "Chariots of fire are on my way / Chariots of fire are the best / I love chariots of fire / Chariots / Chariots / Chariots / Chariots... of FIRE!!! / Chariots of fire!!!" – w swojej prostocie i entuzjazmie mogłyby oddawać pewien pierwotny zapał, należy podkreślić, że oryginalna i najbardziej ikoniczna wersja utworu Vangelisa jest dziełem instrumentalnym, pozbawionym jakichkolwiek oficjalnych słów. To właśnie ta bezsłowna kompozycja, pełna majestatu i emocjonalnego rezonansu, podbiła serca publiczności na całym świecie i zdobyła Oscara.

Muzyka Vangelisa, skomponowana na potrzeby brytyjskiego filmu o tym samym tytule z 1981 roku, stała się symbolem dążenia do doskonałości i pokonywania barier. Film opowiada prawdziwą historię dwóch brytyjskich sportowców, Erica Liddella – pobożnego szkockiego chrześcijanina, który biegnie dla chwały Boga, oraz Harolda Abrahamsa – angielskiego Żyda, który walczy o przezwyciężenie uprzedzeń na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu w 1924 roku. Vangelis, będący pionierem muzyki elektronicznej, stworzył ścieżkę dźwiękową, która idealnie oddaje wewnętrzne zmagania bohaterów, ich odwagę, hart ducha i ostateczny triumf. Sam Vangelis w wywiadach podkreślał, że jego główną inspiracją była historia przedstawiona w scenariuszu, a reszta była dziełem instynktu, wyrażaniem uczuć za pomocą technologii.

Grecki kompozytor, Evangelos Odysseas Papathanassiou, znany jako Vangelis, miał niezwykłe podejście do tworzenia muzyki. Nie czytał nut ani ich nie pisał. Jego kompozycje rodziły się z improwizacji i były zazwyczaj nagrywane w jednym ujęciu, bez późniejszych poprawek, co, jak sam mówił, pozwalało zachować muzykę w jej najczystszej formie. Do stworzenia tak nowatorskiej na owe czasy ścieżki dźwiękowej do filmu historycznego Vangelis wykorzystał przede wszystkim syntezatory, zwłaszcza kultowy Yamaha CS-80, ale także fortepian akustyczny, perkusję i inne instrumenty, wszystko nagrywając w swoim Nemo Studios w Londynie. Reżyser Hugh Hudson celowo szukał nowoczesnego brzmienia, nie chcąc, by film stał się "filmową spuścizną". Początkowo Hudson chciał wykorzystać utwór Vangelisa "L'Enfant", ale kompozytor przekonał go, że stworzy coś nowego i lepszego, co rzeczywiście miało miejsce. Co ciekawe, Vangelis zadedykował tę kompozycję swojemu ojcu, który był sprinterem.

Tytuł utworu i filmu – "Rydwany Ognia" – nawiązuje do biblijnej opowieści o proroku Eliaszu, który został wzięty do nieba w ognistym rydwanie, symbolizującym boską moc, duchową siłę i ludzką ambicję w dążeniu do wielkości. Dodatkowo, tytuł filmu inspirowany był poematem Williama Blake'a "Jerusalem", który zawiera wers: "Bring me my chariot of fire!".

Muzyka Vangelisa do "Chariots of Fire" to nie tylko ścieżka dźwiękowa; to dzieło, które wykracza poza ramy kina. Jego podniosła melodia, nazwana na albumie "Titles" ze względu na wykorzystanie w początkowych sekwencjach filmu, szybko stała się znana jako "Chariots of Fire". Została nagrodzona Oscarem za najlepszą oryginalną ścieżkę dźwiękową i od tego czasu jest nierozerwalnie związana z Igrzyskami Olimpijskimi, często używana jako tło muzyczne podczas ceremonii i wydarzeń sportowych, stając się uniwersalnym hymnem triumfu, determinacji i osiągnięć. Wpływ tej kompozycji na współczesną muzykę filmową jest nie do przecenienia, otwierając drzwi dla szerszego zastosowania syntezatorów w orkiestracjach.

W kontekście tak bogatej historii i symboliki, przedstawione przez Ciebie uproszczone "słowa" – "Chariots... of FIRE!!!" – można interpretować jako rodzaj pierwotnego, radosnego okrzyku, esencji bezbłędnego entuzjazmu i podziwu dla siły, która pcha do przodu. To niemal dziecięce wyrażenie fascynacji i miłości ("I love chariots of fire") do idei, którą symbolizują "ogniste rydwany" – do dążenia, do walki, do zwycięstwa. Mimo że nie są to oryginalne, oficjalne słowa Vangelisa, oddają one spontaniczną i niezmierzoną energię, która jest sercem i duszą jego instrumentalnego arcydzieła, uosabiając uniwersalne przesłanie nadziei i dążenia do doskonałości, które ten utwór niesie. Istnieją co prawda wokalne adaptacje tematu Vangelisa, takie jak "Race to the End" z tekstem Jona Andersona, wydana w 1982 roku, co pokazuje, że idea dodania słów do tej muzyki nie jest obca, lecz to właśnie instrumentalna, czysta forma Vangelisa pozostaje najbardziej rozpoznawalna i głęboko zakorzeniona w świadomości zbiorowej.