Interpretacja Who's to say - Vanessa Carlton

Tekst utworu "Who's to Say" Vanessy Carlton, pochodzący z jej drugiego albumu Harmonium z 2004 roku, to emocjonalny manifest młodości i niezależności, pełen buntu przeciwko oceniającemu światu dorosłych. Piosenka, napisana we współpracy z ówczesnym chłopakiem Carlton, Stephanem Jenkinsem, wokalistą Third Eye Blind, stanowi świadectwo siły młodej miłości i samoakceptacji w obliczu zewnętrznych nacisków. Sama artystka nazwała ją „jedną z piosenek na albumie, z której jest najbardziej dumna”, dedykując ją „każdemu w związku, który jest niezatwierdzony przez matkę lub rząd”.

Utwór rozpoczyna się od obrazowego wezwania do pokazania się i rozświetlenia świata: "Stand up straight / Do your trick / Turn on the stars / Jupiter shines so bright / When you're around". To zapowiedź pewności siebie, która szybko zderza się z krytyką: "They tell us slow down, / We're too young you need to grow". Carlton ripostuje, że „szybkość jest kluczem” i że „oni nie wiedzą, kim jesteśmy”, stawiając czoła osądom i podważając autorytet tych, którzy próbują ich spowolnić. Refren, z powtarzającym się pytaniem "And who's to say that we're not good enough? / And who's to say that this is not our love?", jest sercem tej deklaracji, odrzucając cudze wątpliwości dotyczące wartości związku i własnej tożsamości. Jest to pieśń o obronie własnych wyborów i tego, kim się jest w obliczu osądu.

W dalszej części utworu Vanessa Carlton odważnie porusza temat rodziny z wyboru, kwestionując tradycyjne więzy krwi. Słowa "Mother don't tell me friends are the ones that I lose / 'Cause they'd bleed before you / And sometimes family are the ones you'd choose" to potężne oświadczenie, podkreślające lojalność i głębię relacji z przyjaciółmi, które mogą przewyższać relacje rodzinne. To uznanie, że prawdziwa przynależność nie zawsze wynika z genów, ale z wzajemnego wsparcia i zrozumienia. To także świadomość, że raz podjętych decyzji nie da się już cofnąć: "It's too late now / I hold on to this life I found".

Piosenka przyznaje, że niepewność jest częścią młodości, ale nie powstrzymuje jej przed podążaniem własną drogą: "And who's to say we won't burn it out? / And who's to say we won't sink in doubt? / Who's to say that we won't fade today?". Te pytania, choć retoryczne, odzwierciedlają lęk przed porażką, ale są natychmiast kontrowane przez pytanie "Who are they anyway? Anyway, anyway they don't know", które marginalizuje tych, którzy wątpią. Krytyka starszych pokoleń jest szczególnie wyraźna w linijce: "And you say we're too young, but maybe you're too old to remember". To sprytna riposta, sugerująca, że dorośli zapomnieli, jak to jest być młodym i zakochanym, a ich perspektywa jest ograniczona przez własne doświadczenia i utratę wrażliwości.

Ostatecznie "Who's to Say" to hymn o wierze w siebie i walkę z narzuconymi oczekiwaniami, a także o budowaniu własnego świata z ukochaną osobą. Fragment "You and I, packin' up my room, we feel alright / We're not welcome / Soon we'll be drivin', 'cause they don't know who we are" oddaje poczucie wyobcowania, ale jednocześnie niezłomną determinację do ucieczki i stworzenia własnej przestrzeni. Carlton śpiewa o stawianiu czoła światu i udowadnianiu, że ich miłość jest prawdziwa i trwała: "Who's to say we won't stay together? / Who's to say we aren't getting stronger? / Who's to say I can't live without you?".

Co ciekawe, na albumie Harmonium w chórkach do tego utworu zaśpiewał Pharrell Williams z The Neptunes. Mimo pochlebnych recenzji i osobistego zaangażowania Carlton, album Harmonium nie odniósł sukcesu komercyjnego, co artystka przypisała słabej promocji, co ostatecznie doprowadziło do jej odejścia z wytwórni A&M Records. Piosenka była wydana jako singiel, ale tylko na rynku azjatyckim. Podczas koncertów Vanessa Carlton dedykowała ten utwór społeczności LGBT, co dodatkowo podkreśla jego uniwersalne przesłanie o akceptacji miłości niezależnie od jej formy. "Who's to Say" to ponadczasowa opowieść o buncie, miłości i poszukiwaniu autentyczności, która rezonuje z każdym, kto kiedykolwiek czuł się oceniany lub nierozumiany.