Interpretacja Paint it black - Vanessa Carlton

"I see a red door and I want it painted black. No colors anymore, I want them to turn black." Te słowa, otwierające ikoniczną piosenkę "Paint It Black", od razu wprowadzają słuchacza w mroczny świat rozpaczy. Pierwotnie utwór The Rolling Stones z 1966 roku, który stał się klasykiem raga rocka, eksploruje głęboki żal i poczucie straty, często interpretowany jako opowieść o mężczyźnie pogrążonym w żałobie po śmierci ukochanej osoby. Vanessa Carlton, znana ze swojego pianocentrycznego popu, zaprezentowała swoją interpretację tego utworu na debiutanckim albumie Be Not Nobody z 2002 roku. W jej wykonaniu, które znalazło się na platynowej płycie, oryginalna warstwa psychodelicznego rocka Rolling Stones, z charakterystycznym sitarem Briana Jonesa i organami Billa Wymana, została wzbogacona o orkiestrację i fortepian, co nadaje jej nową, równie przejmującą głębię.

Tekst piosenki maluje obraz świata, który stracił wszelki blask i radość. "Czerwone drzwi" mogą symbolizować serce, które narrator pragnie pozbawić wszelkich poprzednich emocji i uczuć, pragnąc, by wszystko stało się czarne – odzwierciedlając jego wewnętrzny stan. "I see the girls walk by dressed in their summer clothes, I have to turn my head until my darkness goes" – ten fragment ukazuje niemożność zniesienia widoku szczęścia i beztroski innych, gdy własne życie pogrążone jest w mroku. Codzienne sceny, takie jak widok "linii samochodów pomalowanych na czarno" z kwiatami, jednoznacznie przywołują skojarzenia z konduktem pogrzebowym i utraconą miłością, która "nigdy nie wróci". Ludzie "odwracają głowy i szybko odwracają wzrok", traktując śmierć jako coś powszedniego, niczym "nowo narodzone dziecko – to dzieje się każdego dnia", co potęguje poczucie izolacji i niezrozumienia cierpienia narratora.

Głębsze zanurzenie się w tekst ukazuje walkę z akceptacją rzeczywistości. "I look inside myself and see my heart is black, I see my red door and it's heading into black, maybe then I'll fade away and not have to face the facts" – te wersy wyrażają pragnienie ucieczki od bólu, zniknięcia, by nie musieć stawiać czoła bolesnej prawdzie. To pragnienie całkowitego wymazania koloru ze świata, "żadnych kolorów więcej, chcę, żeby stały się czarne", jest ostatecznym wyrazem depresji i poczucia pustki.

Ciekawostką jest, że oryginalna wersja Rolling Stones, mimo braku bezpośrednich odniesień politycznych, stała się hymnem dla młodzieży w czasie wojny w Wietnamie, odzwierciedlając nastroje społeczne. W interpretacji Vanessy Carlton, ze wsparciem orkiestry i jej charakterystycznym, melancholijnym wokalem, ten uniwersalny motyw żałoby i niezgody na utratę zyskuje dodatkowy wymiar intymności i dramatyzmu. Sitar, choć w oryginalnym wykonaniu miał nadawać piosence psychodeliczny charakter, w wersji Carlton, razem z orkiestracją, tworzy bardziej eteryczny i przemyślany pejzaż dźwiękowy, który podkreśla rozpacz, zamiast ją zamaskować dynamicznym rytmem.

Końcowe wersy, "No more will my green sea go turn a deeper blue, I could not foresee this thing happening to you", zdradzają poczucie winy i bezsilności. Marzenie o tym, by "moja miłość śmiała się ze mną przed nadejściem poranka" to rozpaczliwa próba przywołania utraconego szczęścia, kontrastująca z wszechogarniającą ciemnością. Pragnienie, aby "słońce zostało wymazane z nieba", pokazuje, jak głęboko ból przeniknął każdą cząstkę istnienia narratora, który chce, by cały świat pogrążył się w identycznym mroku. Vanessa Carlton, debiutując albumem Be Not Nobody, który choć zawierał przebój "A Thousand Miles", ukazała również swoją zdolność do eksplorowania mroczniejszych tematów, co potwierdziło się w jej późniejszych, bardziej osobistych albumach, takich jak Harmonium. Jej wersja "Paint It Black" jest świadectwem, że klasyczne dzieła, reinterpretowane przez wrażliwych artystów, mogą zyskać nowe życie i poruszać współczesnych słuchaczy z równie wielką siłą.