Utwór „Orajt” zespołu T.Love, wydany w 2022 roku na płycie pod tym samym tytułem, to bolesny, a zarazem przewrotnie akceptujący obraz współczesnego świata, przefiltrowany przez osobiste doświadczenia i obserwacje Muńka Staszczyka. Tekst od samego początku uderza w pesymistyczne tony: „Lepiej już było / A dobrze już nie będzie”, co odzwierciedla powszechne poczucie schyłkowości i braku nadziei na poprawę. To zdanie, jak przyznał Muniek, oddaje jego osobiste odczucia i stanowi rodzaj rozczarowania otaczającą rzeczywistością, które narastało w nim przez lata. Pomimo tego, refreniczne „Ja mówię orajt / Chodź syf i wojna wszędzie” wprowadza element specyficznej, nieco ironicznej zgody na istniejący stan rzeczy. To „orajt” może być wyrazem fatalizmu, ale i pewnej stoickiej postawy – pogodzenia się z chaosem, by móc w nim funkcjonować, a może nawet zachować resztki wewnętrznego spokoju.

Utwór dotyka uniwersalnych lęków, wplatając w nie polityczny cynizm. Fraza „Gdy chcesz pokoju / To szykuj się do wojny” jest bezpośrednim nawiązaniem do łacińskiej sentencji „Si vis pacem, para bellum”, podkreślającej, że pokój często jest jedynie przerwą między konfliktami, a jego utrzymanie wymaga ciągłej gotowości do walki. Ta gorzka prawda jest szczególnie rezonująca w obliczu globalnych niepokojów. Podkreślona zostaje również bezsensowność materializmu i ucieczek w obliczu nieuchronnego końca: „W obliczu końca nic nie jest ważne już / Dragi są śmieszna i twoja, twoja gotówka”. To nihilistyczne spostrzeżenie wskazuje na marność ludzkich ambicji i gromadzenia dóbr, gdy życie zbliża się do kresu, co może odnosić się zarówno do końca jednostkowego, jak i cywilizacyjnego.

Piosenka ma silny wymiar autobiograficzny i warszawski. „To długa zła opowieść / Jak moja historia / Ja mam miasto w sobie / I nie muszę się plątać” – te słowa Muńka Staszczyka, silnie związanego z Warszawą, sugerują, że jego osobiste losy są nierozerwalnie splecione z historią miasta, pełną trudnych doświadczeń, ale też dającą poczucie tożsamości i zakorzenienia. Nie musi „plątać się”, bo jego historia jest w nim, tak jak miasto jest w nim.

Kluczowym elementem interpretacji jest odniesienie do twórczości Krzysztofa Kieślowskiego: „Kieślowski mnie nakręcił / A teraz się ziści / Tak krótki film / O zwykłej nienawiści”. Muniek Staszczyk wspominał, że utwór jest inspirowany Krótkim filmem o zabijaniu, jednym z dzieł reżysera, które wstrząsająco ukazuje bezsensowność przemocy i jej spiralę. Piosenka staje się więc profetycznym echem kina Kieślowskiego – pesymistyczne wizje reżysera dotyczące ludzkiej natury i relacji międzyludzkich, naznaczone nienawiścią i obojętnością, zdają się „urzeczywistniać” w świecie opisanym przez T.Love. Ten „krótki film o zwykłej nienawiści” to także metafora codziennych, wszechobecnych przejawów agresji i braku empatii.

Wersy „Ty masz w sobie dziś / Lepszy towar niż życie / Chyba se pykne coś / Niepotrzebne jest zużycie” mogą być odczytane jako komentarz do poszukiwania eskapizmu w używkach, gdy życie samo w sobie staje się niewystarczające lub zbyt bolesne. „Lepszy towar niż życie” to ponura ironia, wskazująca na to, że iluzja staje się bardziej kusząca niż rzeczywistość. Zwrot „Niepotrzebne jest zużycie” wyraża zmęczenie i rezygnację z walki, z wysiłku, z samego życia, które zdaje się być już „zużyte” i pozbawione wartości.

Krytyka współczesności nabiera ostrości w odniesieniu do mediów społecznościowych i kultury banału: „Klik, klik, tik tok / Banału królestwo / A taksiarz mi mówi / Że to zwykłe kurestwo”. Fragment ten celuje w płytkość i powierzchowność, którą symbolizuje platforma TikTok, sprowadzająca złożone treści do prostych, często trywialnych form. Głos taksówkarza, postać z ludu, staje się tu nośnikiem surowej, nieocenzurowanej oceny rzeczywistości, która zderza się z hipokryzją i pozorem. Muniek Staszczyk podkreślał, że taksówkarz w piosence jest symbolem głosu społeczeństwa, tego co ludzie mówią na co dzień, a co jest często ukrywane przez media.

Kolejny gorzki wniosek: „Miodowe lata umarły naprawdE dzi\u015B / Musisz mieć spluwÄ™ przy sobie jak John Wane” oznacza koniec niewinności, beztroski i optymizmu, które mogły być utożsamiane z latami 90. czy początkiem XXI wieku. „Miodowe lata” to czas spokoju i dobrobytu, który bezpowrotnie minął. W nowej, brutalnej rzeczywistości konieczna staje się gotowość do obrony, symbolizowana przez postać John Wayne'a, ikony amerykańskiego westernu, ucieleśniającej siłę, niezależność i, niestety, także przemoc jako narzędzie przetrwania. To przejście od naiwnej wiary w postęp do konieczności stawienia czoła trudnej, a nawet wrogiej rzeczywistości.

„Orajt” to pieśń o rozczarowaniu, zmęczeniu i akceptacji. Jest to utwór, który z jednej strony opisuje kryzys wartości i chaos współczesnego świata, z drugiej zaś próbuje znaleźć w nim swoje miejsce, nawet jeśli ma to być miejsce naznaczone rezygnacją. Muniek Staszczyk, jako autor tekstu, z niezwykłą szczerością i bezkompromisowością oddaje swój wewnętrzny stan i obserwacje społeczne, tworząc piosenkę, która jest jednocześnie diagnozą epoki i osobistym rozliczeniem.