Interpretacja utworu „Зеро” (Zero) Timatiego to głęboka refleksja nad naturą sukcesu, jego ulotnością oraz ceną, jaką trzeba za niego zapłacić. Piosenka, której klip miał premierę w 2015 roku, a sam utwór pochodzi z EP-ki „Audio Kapsula” z 2014 roku, stanowi niemal manifest artysty, odpowiadający na krytykę i ukazujący skomplikowane realia życia na szczycie.

Pierwsza zwrotka zanurza słuchacza w świat ogromnych stawek i ciągłej presji, gdzie „każdy błąd kosztuje dużo pieniędzy”. Podmiot liryczny opisuje codzienne życie, w którym luksus („na ogonie Gelik”) przeplata się z publicznym wizerunkiem kreowanym przez media, a „złe wiadomości w eterze” są normą. Timati stawia się w pozycji „twórcy gry” i „króla góry”, podkreślając odpowiedzialność za rodzinę i swoje osiągnięcia. Ten fragment wyraźnie kontrastuje z przekonaniem, że „wszystko przychodzi łatwo”, a sukces to jedynie „głupie szczęście od dzieciństwa”. Artysta z goryczą zauważa, że otoczenie doszukuje się „zła” w jego triumfach, a jemu samemu „ciągle wypada zero” – metafora zaczerpnięta z ruletki, symbolizująca zarówno wysokie ryzyko, jak i możliwość powrotu do punktu wyjścia, czyli utraty wszystkiego, co zostało zbudowane.

Refren wzmacnia ten przekaz, uderzając w odbiorcę prostymi, ale mocnymi słowami: „Pieniądze, słowo, siła, władza”. To filary, na których opiera się jego świat, ale jednocześnie są one niezwykle kruche. „Dziś stoisz, jutro możesz upaść” to ostrzeżenie przed iluzją stabilności, przypomnienie, że w świecie biznesu i ryzyka za plecami zawsze czai się zagrożenie. Pytanie „łatwo jest być mną?” staje się kluczowym, rezonującym przez cały utwór. Wersja refrenu „jutro bój się upaść” dodaje element strachu i konieczności ciągłej czujności.

Druga zwrotka kontynuuje wizję życia celebryty i przedsiębiorcy. Timati opisuje scenę, na której stoi przed „zapieczętowanym po brzegi stadionem”, a każdy dzień to „szalony maraton”. Milionowe zarobki na koniec kwartału idą w parze z nieustannym zagrożeniem – „nocą za plecami kroki”, „przyjaciele dawno śpią, ale wrogowie nie śpią”. To obraz samotności na szczycie, gdzie sukces przyciąga nie tylko podziw, ale i zazdrość oraz realne niebezpieczeństwo. Timati, wielokrotnie krytykowany w mediach i w życiu osobistym, jak choćby za jego postawę wobec macierzyństwa jego partnerek, często odpiera zarzuty, podkreślając swoją niezależność i styl życia, odpowiadając krytykom, że „narcysta, abuser, redflag – to wszystko ja. Uciekajcie, póki nie jest za późno”. Utwór podkreśla, że jeśli jest się „wojownikiem”, trzeba „włączyć mózgi” i stawiać czoła wyzwaniom, a tchórz ucieka. Wizja penthouse’u z widokiem na miasto i uścisk dłoni prezydenta to symbole osiągniętego statusu, ale idą za nimi chłód w oczach otaczających ludzi i gotowa do „rozerwania na strzępy” prasa, czekająca tylko na pretekst. Artysta, który budował swoje imperium (Black Star, Stars Coffee, przejęcia sieci takich jak Starbucks w Rosji) od podstaw, bez początkowego wsparcia finansowego ojca, który nie pochwalał jego muzycznej kariery, dobrze wie, o czym mówi. Jego matka, Simona, również potwierdziła, że Timati wszystko osiągnął sam, zaczynając od grupy VIP77 w wieku 14 lat.

Outro podsumowuje główną tezę utworu: „łatwo jest być ekspertem, siedząc na kanapie”, marząc o luksusie z „zerem w kieszeni”. To bezpośrednie uderzenie w internetowych hejterów i tych, którzy z boku oceniają czyjś sukces, nie rozumiejąc jego prawdziwej ceny. Timati przypomina, że same pieniądze i futra „nie ogrzeją”, a zbudowany na nich „domek z kart” jest skazany na rozpad. To metafora kruchości materialnego bogactwa, jeśli nie jest ono poparte prawdziwymi wartościami lub ciężką pracą. Piosenka, w której metafora „zero” odsyła do hazardu i dzieła Dostojewskiego „Gracz”, ujawnia, że dla Timatiego sukces nie jest stanem spoczynku, lecz ciągłą grą o wysoką stawkę, gdzie zawsze istnieje ryzyko powrotu do punktu wyjścia.