Interpretacja Walk on By - The Stranglers

Piosenka „Walk on By” w wykonaniu The Stranglers to fascynująca adaptacja klasycznego utworu autorstwa Burta Bacharacha i Hala Davida, pierwotnie spopularyzowanego przez Dionne Warwick w 1964 roku. Podczas gdy wersja Warwick jest powszechnie uznawana za wzruszającą, soulową balladę o niespełnionej miłości i godności, The Stranglers, znani ze swojego punkowego i post-punkowego brzmienia, kompletnie przeobrazili ten utwór, nadając mu zupełnie nową, mroczniejszą i bardziej złożoną konotację.

Centralnym tematem tekstu jest pragnienie osoby porzuconej, aby jej były partner/partnerka „Walk on by” – „minął/minęła obojętnie”, jeśli zobaczy ją płaczącą na ulicy. Podmiot liryczny błaga o to, aby były ukochany/ukochana udawał/a, że nie widzi łez, pozwalając mu gdybać w samotności, ponieważ każde spotkanie na nowo wywołuje ból i chęć płaczu: „Now, let me grieve in private 'cause each time I see you, I just want to cry”. To prośba o uszanowanie prywatności w bólu, o uniknięcie niezręcznego i raniącego ponownego kontaktu. Podkreśla to głębokie poczucie straty i trudność w pogodzeniu się z rozstaniem: „I just can't get over losing you”. Fraza „And so if I seem so broken in pieces” maluje obraz osoby totalnie zdruzgotanej emocjonalnie, która wciąż walczy o zachowanie choćby pozorów godności. Pojawia się tu również „foolish pride” – „głupia duma”, która każe ukrywać łzy i smutek, pozostawiony przez rozstanie.

Wersja The Stranglers, wydana w 1978 roku i osiągająca 21. miejsce na brytyjskiej liście singli, jest jednak dalece inna od oryginału. To, co u Dionne Warwick było łagodną tęsknotą, w interpretacji The Stranglers staje się niemalże agresywnym żądaniem, a nawet pogardą. Krytycy określają ją jako „wersję samca alfa”, która mogłaby nosić tytuł „Walk On By (Just Piss Off)”. Hugh Cornwell, wokalista zespołu, śpiewa tekst z „pogardliwym wokalem, kipiącym złością”, co tworzy rodzaj dysonansu poznawczego u słuchacza – słyszy słowa, ale ton głosu sugeruje inne, bardziej gorzkie emocje. Nie jest to już tylko opowieść o straconej miłości; to opowieść przesycona goryczą i urazą. Sposób, w jaki Cornwell wymawia frazę „Just go for a stroll in the trees”, bywa interpretowany jako drwiący, zmieniający pierwotne, łagodne przesłanie piosenki.

Kluczową rolę w tej reinterpretacji odgrywa charakterystyczne brzmienie The Stranglers. Jean-Jacques Burnel na basie tworzy „pulsujące”, „testosteronowe” linie basowe, które są tak samo wyróżniające dla zespołu, jak gitara Briana Maya dla Queen. Dave Greenfield na organach Hammond, z jego „eksperymentalnym szaleństwem klawiszowym”, porównywany jest do Raya Manzarka z The Doors, szczególnie w rozbudowanej sekcji instrumentalnej. Ta ponad sześciominutowa wersja utworu zawiera rozbudowane sola na organach i gitarze, które Gene Becker z AllMusic porównał do „Light My Fire” The Doors. Ta instrumentalna część jest „oryginalnym wkładem” The Stranglers, który nadaje piosence zupełnie nowe „sinisterne” brzmienie, czyniąc ją „wyjątkową” i „fenomenalną”.

W wywiadzie dla MTV UK z 1990 roku, Jean-Jacques Burnel ujawnił, że „Walk on By” stało się częścią repertuaru The Stranglers, ponieważ musieli nauczyć się coverów, aby „rozcieńczyć” swój własny materiał na początku kariery, grając w klubach i miejscach, gdzie publiczność oczekiwała bardziej znanych piosenek. Zespół „rytualnie torturował i mordował oryginał”, by w końcu stworzyć wersję „zdumiewająco inną”, ale równie elegancką.

Teledysk do singla z 1978 roku, wyreżyserowany przez Nigela Cassie, parodiował film „Powiększenie” Michelangelo Antonioniego z 1966 roku i był filmowany w tych samych lokalizacjach, między innymi w Maryon Park w Londynie. Tak jak film, który z każdym powiększeniem zdjęcia ujawnia coś niepokojącego, tak i cover The Stranglers, im dłużej się go słucha, tym bardziej ukazuje coś złowieszczego, ukrytego pod znajomą melodią. Wersja The Stranglers to zatem nie tylko cover, ale subwersja oryginału – jedno z niewielu wykonań, które redefiniuje pierwotną piosenkę, tak jak Hendrix zrobił to z „All Along The Watchtower” Dylana. Właśnie ta dzikość i odmienność sprawiają, że ich interpretacja jest tak ceniona i uznawana za jedną z najlepszych.