Interpretacja Fare Away - The New Main Street Singers

Utwór „Fare Away” zespołu The New Main Street Singers, osadzony w kontekście mockumentu Christophera Guestha z 2003 roku, A Mighty Wind, jest doskonałym przykładem inteligentnej parodii i subtelnego hołdu dla amerykańskiego folku z początku lat 60.. Piosenka, napisana przez Michaela McKeana i C.J. Vanstona, a według niektórych źródeł także Annette O'Toole, idealnie oddaje styl i brzmienie epoki, jednocześnie przemycając elementy komizmu i absurdu charakterystyczne dla twórczości Guestha.

Tekst piosenki zabiera nas w morską podróż, opowiadając o życiu na pokładzie żaglowca z perspektywy „chłopca okrętowego, Jima”. Od pierwszych strof, opisujących wschód słońca nad rejech spritsail i ciężko pracujący fokmaszt, a także „nucący poranny hymn” marsztaler, wyczuwalny jest nastrój idyllicznej przygody [tekst piosenki]. Powtarzający się refren „Fare away, fare away under main topsail / To the furbelow of the wily whale” (Odpłyń, odpłyń pod głównym topsail / Do kryzy podstępnego wieloryba) buduje poczucie odległej eskapady, choć nieco infantylny, a wręcz dziwaczny obraz „kryzy podstępnego wieloryba” już na tym etapie sygnalizuje delikatny pastisz [tekst piosenki]. The New Main Street Singers, parodiujący takie zespoły jak The New Christy Minstrels, prezentują się jako „niezwykle czyści” i śpiewający „czyste, zdrowe melodie”, co wzmacnia komiczny efekt ich zaaranżowanych w dziewięciogłosowej harmonii opowieści o życiu na morzu.

Kolejne zwrotki wprowadzają coraz więcej humorystycznych detali. Postać kapitana, który „przechadza się po pokładzie rufowym” i opowiada o swojej pierwszej katastrofie morskiej, spędzonej „jako rozbitek z walizką rumu”, z nadzieją, że „ratunek nigdy nie nadejdzie”, ukazuje romantyczną, choć nieco ponurą wizję wolności [tekst piosenki]. Jest to typowa dla folku opowieść o heroizmie i ucieczce, jednak sposób jej przedstawienia przez The New Main Street Singers, z ich perfekcyjnymi wokalami i żywiołową prezencją sceniczną, nadaje jej komiczny rys. Zespół w filmie to drugi skład „The Main Street Singers”, który nigdy się nie rozpadł, lecz nie zawiera żadnych oryginalnych członków, co samo w sobie jest żartem nawiązującym do historii wielu grup folkowych. Ich skrupulatnie ułożone harmonie, określane przez ich jedynego żyjącego oryginalnego członka, George'a Menschella, jako „neuftet”, są aranżowane przez Johna Michaela Higginsa (Terry Bohner), co podkreśla ich techniczne, choć nieco bezduszne, mistrzostwo.

Kontrast między idealizowanym obrazem a rzeczywistością pogłębia się w strofie o pierwszym oficerze, Peterze, który jest „zatwardziałym człowiekiem” i twierdzi, że kapitan to „szarlatan”, który „nie odróżnia takielunku od wręgów” i „wyśle marynarzy do bram niebios” [tekst piosenki]. Ta cyniczna uwaga, wypowiadana w radosnej, harmonijnej aranżacji, staje się „subliminalnym żartem”, ukazującym płytkość, z jaką grupa czasami podchodzi do głębszych, bardziej surowych tematów folkowych.

Ostatnia zwrotka wprowadza element samokrytyki i autoironii, gdy narrator śpiewa: „Pływałem po tych siedmiu morzach / Odkąd byłem wysoki jak kolana syreny. / W przyszłym kwietniu skończę sześćdziesiąt trzy lata. / Nie mogę awansować! (Lubię krótkie spodenki!) / Bezpieczny w kajucie na otwartym morzu” [tekst piosenki]. Ta nagła, osobista dygresja, połączona z absurdalnym wykrzyknikiem „Lubię krótkie spodenki!”, przełamuje morski patos i wprowadza element groteski, doskonale pasujący do komediowego charakteru mockumentu [tekst piosenki]. Wypowiedzi reżysera Christophera Guestha wskazują, że celem filmu nie było wyśmiewanie folku jako gatunku, lecz raczej jego „skomerzializowanej wersji”, a „Fare Away” idealnie to ilustruje. Piosenka, mimo swojej lekkości i pozornej prostoty, staje się świadectwem kunsztu twórców w uchwyceniu i delikatnym sparodiowaniu pewnego stylu muzycznego, pozostawiając słuchacza z uśmiechem i melodią, która – podobnie jak w filmie – jest zarówno zabawna, jak i dziwnie angażująca.