Interpretacja Feel The Zeal - Dogma

Zespół Dogma, z ich debiutanckim, samo zatytułowanym albumem wydanym 17 listopada 2023 roku, stworzył "Feel The Zeal" jako jeden z najbardziej chwytliwych i zarazem niepokojących utworów na płycie. Album ten jest opisywany jako koncept stworzony, by sprzeciwiać się wszelkim opresyjnym systemom i strukturom, zwłaszcza tym związanym z religią, a także jako "maszyna hard rocka i metalu, promująca wolność słowa, myśli, uczuć i działania na wszystkich poziomach". Cztery członkinie zespołu, o pseudonimach Lilith, Lamia, Nixe i Abrahel, nawiązują do postaci historycznych o podobnych misjach, przeciwstawiając się "dusznej symbolice klasztoru" i zastępując ją "czystym, metalicznym szaleństwem".

"Feel The Zeal" jawi się jako poruszająca opowieść o traumie, opresji i perwersyjnym przebudzeniu. Tekst piosenki maluje obraz narratora żyjącego pod jarzmem "bardzo surowych rodziców", spędzającego czas "w klasztorze", gdzie "tak wiele zasad" dyktuje jego życie. Uczucie, że "zasługuje na karę, gdy nie spełnia" oczekiwań, podkreśla głębokie poczucie winy i uległości, typowe dla środowisk o silnie religijnym lub autorytarnym wychowaniu. Narrator czuje się niezasłużenie karany, co wyraża w wersach "Nie sądzę, żebym ich zranił / Nie zasługuję na to, czyż mam być potępiony?". To kwestionowanie własnej winy i boskiego wyroku ("that is his will") wskazuje na wewnętrzny konflikt i poszukiwanie sensu w cierpieniu.

Jednakże, centralnym i najbardziej niepokojącym elementem utworu jest powtarzający się refren, który wprowadza szokującą dwoistość. "I podczas gdy cierpię, słyszę hałas / Moi rodzice sapanią, och, czuję ten zapał / Ten hałas mnie podnieca, czuję się wilgotny / To sprawia, że jeżę się, och, czuję ten zapał". Tutaj "zapał" (zeal) nabiera potrójnego znaczenia. Po pierwsze, odnosi się do religijnego zapału i gorliwości, która napędza surowe kary rodziców. Po drugie, opisuje pierwotne, fizyczne "sapanie" rodziców, co sugeruje ich aktywność seksualną. Po trzecie, i najbardziej wstrząsające, odzwierciedla dziwną, perwersyjną ekscytację i podniecenie narratora, które wynika z połączenia cierpienia z odgłosami rodzicielskiej intymności. Jak zauważono w dyskusji na Reddicie, "termin 'zapał' odzwierciedla wypaczoną formę oddania, gdzie cierpienie i podniecenie stają się powiązane". To buduje obraz postaci, która w dzieciństwie mogła nauczyć się kojarzyć karę z wypaczonym poczuciem miłości lub walidacji.

Obraz klęczenia na ryżu, który "wciska się w skórę" i powoduje "odrobinę zmartwienia", ale jest akceptowany jako "jego wola", pogłębia motyw fizycznego cierpienia i poddania. To połączenie bólu i posłuszeństwa wydaje się być siłą napędową, która nieświadomie kształtuje psychikę narratora. W miarę rozwoju utworu, szczególnie w końcowej części, prośba "No dalej, ukarz mnie, ukarz mnie, ukarz mnie" sygnalizuje złożone przyjęcie cyklu kary i wynikającej z niej ekscytacji. Początkowa rola ofiary ewoluuje w postawę kogoś, kto, choć cierpi, aktywnie poszukuje dalszej stymulacji poprzez ból.

Muzycznie, "Feel The Zeal" jest opisywany jako jeden z bardziej "zaraźliwych" utworów na debiutanckim albumie Dogmy, z "niesamowitą pracą gitarową pełną pisków i zgrzytów, a także ciężką perkusją, która utrzymuje utwór w ryzach". Posiada "przystępne tempo" i "dużo klasycznych metalowych riffów", tworząc "chwytliwe refreny", które "bez wysiłku wciągają". Recenzenci zauważają, że piosenki takie jak "Feel The Zeal" zawierają "riffy hair metalu z lat 80. w stylu Dokken/Ratt/Whitesnake lub Def Leppard", z elementami rocka stadionowego i metalu, ale wszystkie utrzymane w "gotyckiej stylistyce". To muzyczne tło, pełne energii i dramatyzmu, idealnie współgra z mrocznym i kontrowersyjnym przekazem lirycznym, wzmacniając uczucie zarówno opresji, jak i wyzwolenia w perwersyjnym sensie. Utwór Dogmy staje się hymnem oswobodzenia z "kastrującej dogmy", zaproszeniem do odrzucenia wstydu i przyjęcia własnych pragnień.