Interpretacja The House of the Rising Sun - The Animals

"The House of the Rising Sun" zespołu The Animals to nie tylko jeden z najbardziej ikonicznych utworów w historii rocka, ale także głęboka, poruszająca ballada o losie i upadku, której korzenie sięgają znacznie wcześniej niż lata 60. XX wieku. Piosenka, mimo że jest kojarzona głównie z brytyjską grupą, to w rzeczywistości tradycyjna amerykańska pieśń ludowa, znana również jako "Rising Sun Blues". Jej autorstwo pozostaje nieznane, a historycy muzyki dopatrują się jej początków nawet w angielskich balladach broadside z XVI lub XVII wieku.

Interpretacja utworu rozpoczyna się od ponurego wprowadzenia: "There is a house in New Orleans / They call the Rising Sun / And it's been the ruin of many a poor boy / And God, I know I'm one". Te słowa od razu rzucają cień na tajemniczy Dom Wschodzącego Słońca, przedstawiając go jako miejsce zguby i demoralizacji. Narrator, młody mężczyzna, przyznaje się do bycia jedną z jego ofiar. Powszechnie uważa się, że "Dom Wschodzącego Słońca" to eufemizm dla domu publicznego lub miejsca hazardu, choć pojawiają się też teorie mówiące o więzieniu dla kobiet. W Nowym Orleanie istniały miejsca o takiej nazwie, w tym hotel na Conti Street w latach 20. XIX wieku, który spłonął, a także dom publiczny prowadzony przez Madame Marianne LeSoleil Levant (fr. "Wschodzące Słońce") w latach 1862-1874. Niektórzy wskazują również na więzienie dla kobiet w parafii Orleans, którego brama wejściowa miała zdobienia w kształcie wschodzącego słońca.

Druga zwrotka maluje obraz rodziny narratora, tworząc kontrast między matką-krawcową a ojcem-hazardzistą: "My mother was a tailor / She sewed my new blue jeans / My father was a gamblin' man / Down in New Orleans". Ta dychotomia jest kluczowa dla zrozumienia wewnętrznego konfliktu bohatera. Matka symbolizuje pracowitość i moralność, podczas gdy ojciec reprezentuje nałóg i życie pełne ryzyka. Narrator, podążając ścieżką ojca, popada w pułapkę Nowego Orleanu.

Kolejne wersy pogłębiają charakterystykę hazardzisty: "Now the only thing a gambler needs / Is a suitcase and a trunk / And the only time he's satisfied / Is when he's all drunk". To portret życia w ciągłej podróży, bez stałego miejsca, gdzie jedyną ucieczką od rzeczywistości jest alkohol. Ten obraz jest ściśle związany z losem ojca, a teraz także i syna.

W refrenie narrator zwraca się do matki z ostrzeżeniem dla przyszłych pokoleń: "Oh mother, tell your children / Not to do what I have done / Spend your lives in sin and misery / In the House of the Rising Sun". To dramatyczny apel, który podkreśla rozpacz i beznadziejność jego sytuacji. Wie, że jego życie zostało zrujnowane przez grzech i nędzę, i pragnie uchronić innych przed podobnym losem.

Ostatnia zwrotka: "Well, I got one foot on the platform / The other foot on the train / I'm goin' back to New Orleans / To wear that ball and chain" jest szczególnie poruszająca. Mimo świadomości zguby, narrator wraca do Nowego Orleanu, aby "nosić kulę u nogi". Może to oznaczać dosłowne uwięzienie, ale także symboliczne zniewolenie przez nałóg, grzech czy beznadzieję, która nie pozwala mu na ucieczkę. To poczucie nieuchronnego losu jest wszechobecne w utworze.

Wersja The Animals z 1964 roku jest bez wątpienia tą najbardziej znaną i wpływową. Zespół dokonał prawdziwej rewolucji, przekształcając folkową balladę w dynamiczny rockowy hymn. Eric Burdon opowiadał, że po raz pierwszy usłyszał tę piosenkę w klubie w Newcastle, śpiewaną przez lokalnego pieśniarza folkowego Johnny'ego Handle'a. The Animals, będąc w trasie z Chuckiem Berrym, szukali czegoś, co wyróżniłoby ich od innych zespołów, i "The House of the Rising Sun" okazało się strzałem w dziesiątkę. Ich aranżacja stała się tak popularna, że Bob Dylan, który wcześniej nagrał swoją wersję, był nią zachwycony, a niektórzy twierdzą, że pomogła mu podjąć decyzję o przejściu na elektryczne instrumentarium.

Kluczową rolę w sukcesie Animals odegrała legendarna aranżacja organowa Alana Price'a oraz pełen pasji, chrapliwy wokal Erica Burdona. Ich nagranie, trwające ponad cztery minuty, było pierwszym numerem 1 w Wielkiej Brytanii i USA, które przekroczyło tę długość, co było rzadkością w latach 60.. Co więcej, był to pierwszy numer 1 od 1962 roku, który nie został napisany przez duet Lennon/McCartney. Wersja The Animals, w której narrator jest mężczyzną, a nie kobietą (jak w wielu wcześniejszych wersjach ludowych, gdzie opowiadała o prostytutce), została uznana za "pierwszy folk rockowy przebój" i rewolucyjny singiel, który na zawsze zmienił oblicze muzyki. Eric Burdon sam stwierdził, że ta piosenka była mu przeznaczona, a on jej, i że będzie ją śpiewał, dopóki go nie złożą do grobu, co świadczy o jej głębokim osobistym znaczeniu dla artysty. Do dziś "The House of the Rising Sun" pozostaje niekwestionowanym klasykiem, a wersja The Animals jest przez wielu uważana za ostateczną i najbardziej ikoniczną interpretację.