Utwór „Blue And Cold” kanadyjskiego zespołu hardcore/metalowego Teeth to bolesna i niezwykle osobista podróż przez otchłań straty i żałoby. Jest to jeden z dwóch utworów z EP-ki „I Am the Way to Oblivion”. Sama grupa Teeth jest opisywana jako „hardcore/metalowy potwór” charakteryzujący się „nieustępliwą agresją”, „chaotycznymi riffami”, „miażdżącymi breakdownami” i „wnętrzną intensywnością”. To brutalne brzmienie doskonale oddaje surowe emocje zawarte w tekście. Zespół ujawnił, że utwór „Blue And Cold” został zainspirowany stratą bliskiego przyjaciela i kolegi z zespołu, który zmarł w ramionach wokalisty. Jak sami skomentowali, jest to „piosenka zrodzona z żalu, walki o przetrwanie i trwałego wpływu tamtej nocy”.

Piosenka otwiera się sceną pełną paniki i rozpaczy: „I had to kick the fucking door down / You sat blue on the throne before you let go”. Te słowa natychmiast wrzucają słuchacza w epicentrum dramatu, sugerując rozpaczliwą próbę interwencji. Podmiot liryczny musiał wyważyć drzwi, by dotrzeć do osoby, która już „siedziała sina na tronie”, symbolicznym miejscu rezygnacji lub niemożności ucieczki, zanim odeszła. Wzmianka o „tronie” może również wskazywać na bezsilną pozycję umierającego, otoczonego chłodem i bezruchem. Następna linijka, „I think you motherfuckers forgot / I was the one trying to save him alone”, wyraża ogromny gniew i poczucie osamotnienia w walce o życie ukochanej osoby. Jest to oskarżenie skierowane prawdopodobnie do tych, którzy w jego ocenie nie byli obecni lub nie pomogli w krytycznym momencie, potęgując frustrację i wściekłość.

Pytanie „What do we do? What do we do? / He's not waking up” to kwintesencja bezradności i narastającej świadomości nieodwracalnej utraty. Powtórzenie „What do we do?” oddaje desperację i chaos myśli w obliczu sytuacji, na którą nie ma rozwiązania. Frazę „He's not waking up” cechuje brutalna prostota, podkreślająca ostateczność śmierci.

Kolejny akapit pogłębia fizyczny i emocjonalny ciężar tej chwili: „I'll carry the tension of his body in my arms / Laid out on the lawn—fuck! / Keep breathing, stay with me / Keep breathing—he's fading…”. Podmiot liryczny opowiada o tym, jak nosił napięcie ciała przyjaciela w ramionach, co jest aktem zarówno miłości, jak i niewyobrażalnego bólu. Scena „Laid out on the lawn” może sugerować przeniesienie na zewnątrz, szukanie pomocy lub ostatnią, desperacką próbę reanimacji pod gołym niebem. Przekleństwo „fuck!” to czysty, niepohamowany wybuch emocji, będący reakcją na niemożność zaakceptowania sytuacji. Błaganie „Keep breathing, stay with me” i późniejsze, złamane nadzieją „he's fading…” ukazują tragiczną walkę z czasem i postępującym końcem.

Kulminacyjnym punktem jest jedno, dosadne słowo: „Gone.”. To oświadczenie ostatecznej, bezapelacyjnej straty, brutalna i nieodwracalna prawda.

Refren „Blue and cold, this grief I'm selling / It never gets old / Blue and cold, this death in my guts / It's so close to the bone” jest centralnym punktem emocjonalnym utworu. „Blue and cold” odnosi się tu nie tylko do fizycznego stanu zmarłego, ale także do przytłaczającego, paraliżującego uczucia żałoby, które ogarnia podmiot liryczny. Metafora „this grief I'm selling” może oznaczać, że ból jest tak wszechogarniający, że staje się wręcz towarem, czymś, co jest eksponowane lub co definiuje istnienie. „It never gets old” podkreśla, że żałoba nie przemija z czasem, ale pozostaje wiecznie świeża i intensywna. „This death in my guts” to visceralny opis wewnętrznego, fizycznego cierpienia, które śmierć pozostawia w ciele. Jest „so close to the bone”, co oznacza, że dotyka najgłębszych, fundamentalnych warstw istnienia, jest nie do odparcia i niezwykle osobiste.

Następnie słyszymy: „I hold this grief, it stays with me / It's buried deep, it wears on me / He's gone”. Te linijki wzmacniają ideę nieodłączności żałoby. Jest ona trzymana, pielęgnowana, staje się stałym towarzyszem. Jest „buried deep”, co świadczy o jej głębokim zakorzenieniu w psychice, ale jednocześnie „wears on me” – wyczerpuje, obciąża, stopniowo niszczy. Powtórzenie „He's gone” zamyka tę część, przypominając o sednie cierpienia.

Ostatnia sekcja utworu powraca do refrenu z dodatkową, potężną metaforą: „Blue and cold, I hold this grief, it stays with me / It's buried deep behind my teeth—oh, fuck / Sew up the wounds, but all I feel is blue and cold / I hold this grief, it stays with me / It's buried deep, it wears on me”. Obraz „It's buried deep behind my teeth” sugeruje, że żałoba jest powstrzymywana, tłumiona, ale jej intensywność jest tak duża, że niemal fizycznie „szarpie” od środka. Wykrzyknienie „oh, fuck” ponownie demaskuje surową rozpacz, gdy emocje przebijają się przez próbę kontroli. „Sew up the wounds” to próba uleczenia, poskładania się na nowo, ale jest ona daremna, ponieważ wszystko, co pozostaje, to wszechobecne uczucie „blue and cold”. Oznacza to, że niezależnie od wysiłków, fundamentalny chłód i pustka po stracie pozostają.

W kontekście inspiracji utworu, „Blue And Cold” jest brutalnie szczerym portretem rozpaczy po utracie bliskiej osoby, którą próbowało się uratować. Tekst jest pełen surowej, nieocenzurowanej wściekłości, bezradności i trwałego bólu. Zespół Teeth, jako „hardcore/metalowy potwór”, wykorzystuje swoją muzykę jako „nieprzefiltrowaną, katartyczną erupcję furii i rozpaczy”, co w pełni oddaje sens tego tekstu. Jest to krzyk bólu i gniewu, który rezonuje z najgłębszymi lękami i traumami związanymi ze śmiercią i niemożnością jej zapobieżenia.