Interpretacja utworu „Rucham ci Starego” autorstwa Sylvii Baudelaire to podróż w głąb bezkompromisowej prowokacji, która jednocześnie obnaża mechanizmy władzy, pożądania i rywalizacji w świecie, gdzie seksualność staje się walutą. Sylvia Baudelaire to artystka z Białegostoku, raperka, piosenkarka, autorka tekstów, aktorka, działaczka społeczna, a także pracownica seksualna, co w dużej mierze kształtuje tematykę jej twórczości. Jej autobiograficzne teksty często poruszają kwestie queerowości, relacji, traum i doświadczeń związanych z pracą seksualną. Sam pseudonim artystyczny, nawiązujący do Charles’a Baudelaire’a, poety skandalisty, już na wstępie sygnalizuje zamiar eksploracji mrocznych i kontrowersyjnych zakamarków ludzkiej natury.

Piosenka jest bezpośrednim, agresywnym atakiem na rywalkę, określaną pogardliwymi epitetami jak „suka”, „ogr” czy „ściera”. Narratorka, bez ogródek, manifestuje swoją dominację i wyższość, opierając ją na kilku filarach: fizycznej atrakcyjności, pozycji społecznej (wynikającej z sukcesu w branży seksualnej) oraz – co najbardziej szokujące – seksualnym podboju ojca adresatki utworu. Fraza „Rucham ci starego” staje się centralnym punktem przekazu, symbolicznym aktem zawłaszczenia i upokorzenia, który ma zadać rywalce największy ból psychologiczny.

Wersy takie jak „Posłuszny kundelek w pysku przynosi banknoty” czy „Ja wyglądam jak dziwka dlatego mnie kupują / Kiedy ty tak wyglądasz nawet cię nie tipują” jasno odzwierciedlają perspektywę, w której seks i wygląd są narzędziami do zdobywania władzy i zasobów. Narratorka świadomie eksponuje swoją seksualność, traktując ją jako atut, którym dysponuje znacznie skuteczniej niż jej „konkurencja”. To nie tylko przechwałka, ale także krytyka społeczeństwa, które wartościuje kobiety przez pryzmat ich atrakcyjności i użyteczności seksualnej. W tym kontekście, zarzut, że rywalka jest „pierdolonym ogrem” i „tarza się w gównie”, ma na celu podważenie jej wartości w tym właśnie systemie.

Kluczowym elementem utworu jest deklaracja: „Chłopa ci nie wyrucham / Wolę twojego ojca / Ojca się nie pozbędziesz jak przypadkowego bolca / Przygotuj się pizdo / Od dziś jestem twoją mamą”. Ten fragment wykracza poza zwykłe upokorzenie. To inwazja na strukturę rodziny i przejęcie roli matczynej, co jest aktem najwyższej perwersji i psychologicznej przemocy. Narratorka nie tylko odbiera ojca, ale symbolicznie staje się figurą macierzyńską dla swojej ofiary, dodatkowo pogłębiając jej traumę. Odniesienie do Vivaldiego, kiedy narrator „karmi go [starego] moją dupą słuchając Vivaldiego”, może być interpretowane jako cyniczna próba podniesienia aktu seksualnego do rangi sztuki lub po prostu jako szykowny kontrast, który podkreśla bezwzględność i nonszalancję sprawczyni.

Wielokrotnie powtarzane frazy „Rucham ci starego” oraz pytania „Po co kłamiesz głupia ściero? / Pytasz «Co?» Gówno! Jeden zero.” wzmacniają poczucie nieustannego ataku i psychologicznego nękania. Piosenka jest formą walki, w której narratorka dąży do totalnego zniszczenia psychiki rywalki, demaskując jej „wyjebane ego” i pozorny brak reakcji. Stwierdzenie „królowa jest tylko jedna – Sylvia Baudelaire” to kulminacja manifestacji egocentrycznej dominacji i autopromocji.

W kontekście Sylvii Baudelaire jako artystki, która otwarcie mówi o swojej transpłciowości i doświadczeniach jako sexworkerki, utwór nabiera dodatkowych warstw znaczeniowych. Może być postrzegany jako radykalny manifest wolności i przełamywania tabu, szczególnie w konserwatywnym środowisku. Narratorka, poprzez swoją ekstremalną seksualność i asertywność, odzyskuje kontrolę i godność w świecie, który często marginalizuje i stygmatyzuje osoby takie jak ona. W jej twórczości widać silny trend do bezkompromisowego wyrażania siebie, kwestionowania norm i prowokowania dyskusji. W wywiadach Sylvia Baudelaire podkreśla, że nie wstydzi się swojej seksualności ani fetyszy, i że bycie „suką” może być formą siły i samoakceptacji. W tym świetle, „Rucham ci Starego” to nie tylko obraźliwa piosenka, ale także artystyczny protest i manifestacja siły osoby, która odmawia bycia ofiarą, a zamiast tego staje się drapieżnikiem w bezwzględnej grze o dominację i uznanie.