Interpretacja Pretend - Nat King Cole

„Pretend” to ponadczasowa ballada Nat King Cole’a z 1952 roku, która stanowi słodko-gorzką zachętę do przyjęcia postawy optymizmu, nawet w obliczu smutku i braku. Tekst piosenki, autorstwa L. Douglasa, C. Parmana i F. Levere’a (oraz D. Belloca w niektórych źródłach), jest prosty, lecz głęboko rezonujący z ludzkimi doświadczeniami, proponując udawanie szczęścia jako ścieżkę do jego rzeczywistego odnalezienia. Nat King Cole nagrał tę piosenkę w 1952 roku, a wydana została przez Capitol Records na początku 1953 roku, szybko wspinając się na listy przebojów, gdzie osiągnęła 3. miejsce na liście Billboard Best Seller Chart i utrzymała się na niej przez 20 tygodni. Nagranie to zajęło również 2. miejsce na brytyjskiej liście singli w maju 1953 roku.

Piosenka otwiera się bezpośrednim wezwaniem: „Pretend you're happy when you're blue, it isn't very hard to do” (Udawaj, że jesteś szczęśliwy, kiedy jesteś smutny, to wcale nie jest trudne do zrobienia). Ten początek od razu wprowadza słuchacza w główny temat utworu: moc wyobraźni i pozytywnego myślenia w przezwyciężaniu melancholii. Cole, swoim charakterystycznym, aksamitnym głosem, sprawia, że ta koncepcja, choć z pozoru trywialna, nabiera autentyczności i łagodności. Jego wykonanie jest niczym serdeczna porada od przyjaciela, który sam przeszedł przez trudne chwile.

Druga zwrotka rozwija tę ideę, przypominając, że „anyone can dream” (każdy może marzyć) i „nothing's bad as it may seem” (nic nie jest tak złe, jak się wydaje). To pocieszenie, że nawet drobne braki mogą stać się obfitością, jeśli tylko pozwolimy sobie na udawanie, czyli na świadome przyjęcie optymistycznej perspektywy. W kontekście lat 50. XX wieku, kiedy społeczeństwo powojenne wciąż szukało stabilności i szczęścia, taka piosenka mogła być kojącym balsamem. Nat King Cole, znany jako pionier, który przekraczał bariery rasowe w branży rozrywkowej, chociaż nie był główną postacią ruchu praw obywatelskich, swoją muzyką dążył do harmonii między ludźmi. Jego ciepły głos niósł nadzieję wielu.

Najbardziej wzruszająca część piosenki dotyczy miłości i samotności: „You'll find a love you can share, one you can call all your own. Just close your eyes, she'll be there, you'll never be alone” (Znajdziesz miłość, którą możesz dzielić, taką, którą możesz nazwać swoją własną. Po prostu zamknij oczy, ona tam będzie, nigdy nie będziesz sam). Tutaj udawanie staje się mechanizmem radzenia sobie z samotnością, obietnicą, że wyobraźnia może wypełnić pustkę i stworzyć poczucie przynależności. To nie jest cyniczne oszukiwanie się, ale raczej zachęta do wizualizacji i kultywowania pozytywnych emocji, które z czasem mogą przyciągnąć prawdziwe doświadczenia.

Utwór był na tyle popularny, że Nat King Cole nagrał go ponownie w 1961 roku na album „The Nat King Cole Story”. Co ciekawe, „Pretend” w wykonaniu Cole’a, z orkiestracją Nelsona Riddle’a, stało się jedną z jego najbardziej pamiętnych ballad lat 50.. Wersja Cole’a konkurowała z innymi wykonaniami, między innymi Ralph’a Marteriego i Eileen Barton, które również znalazły się na listach przebojów w 1953 roku. Przez lata doczekała się wielu coverów, co świadczy o jej trwałym oddziaływaniu. Na przykład, w 1981 roku wersja Alvina Stardusta była popularnym hitem w Wielkiej Brytanii, osiągając 4. miejsce na liście singli.

Ostatnie zwrotki, powtórzone dwukrotnie, wzmacniają osobisty apel: „And if you sing this melody, you'll be pretending just like me. The world is mine; it can be yours, my friend, so, why don't you pretend?” (A jeśli zaśpiewasz tę melodię, będziesz udawał tak jak ja. Świat jest mój; może być też twój, mój przyjacielu, więc dlaczego nie udajesz?). Nat King Cole zaprasza słuchacza do wspólnego doświadczania tej mentalnej sztuczki, twierdząc, że sam stosuje tę filozofię. To tworzy poczucie wspólnoty i wzajemnego zrozumienia, sugerując, że pozytywne nastawienie jest uniwersalnym kluczem do czerpania radości z życia. Sam Nat King Cole, urodzony w Montgomery w Alabamie w 1919 roku, przeżył życie pełne wyzwań, w tym silną dyskryminację rasową, a mimo to stał się ikoną. Jego muzyka była ucieleśnieniem nadziei i elegancji, co sprawia, że „Pretend” jest czymś więcej niż tylko piosenką – to manifest wewnętrznej siły i wiary w lepsze jutro. Słuchacze często podkreślają terapeutyczną moc utworu; jedna z osób komentujących wideo z piosenką stwierdziła, że jej psycholog polecił jej słuchać „Pretend” każdego ranka. To podkreśla, jak przesłanie piosenki wykracza poza zwykłą rozrywkę, stając się formą psychicznego wsparcia.