Interpretacja Rhythms Of Class - Sleaford Mods

„Rhythms Of Class” Sleaford Mods to utwór, który z miejsca wciąga słuchacza w gęstą sieć społecznych obserwacji, frustracji i bezkompromisowej krytyki. Już początkowe, niemal agresywne zaproszenie – „Well, come on, y'all, It's time to get down to the one, two, three and four” – brzmi jak wezwanie do świadomości, przygotowanie na surową lekcję rzeczywistości. Piosenka, pochodząca z ich albumu „UK Grim” z 2023 roku, jest esencją twórczości duetu Jasona Williamsona i Andrew Fearna, którzy niezmiennie odzwierciedlają gniew i poczucie marginalizacji osób z klasy pracującej.

Tekst rozpoczyna się od gorzkiej konstatacji: „Everybody knows when the door still says it's closed, That it opens out for lots of fuckin' others”. To odniesienie do wszechobecnej ekskluzywności i hipokryzji, gdzie zasady nie obowiązują wszystkich tak samo. Drzwi, które dla jednych pozostają zamknięte, dla „innych” – uprzywilejowanych – otwierają się bez problemu. Obraz „Serving up double quiche in the gutters” nasuwa skojarzenia z obłudą, z pozornymi gestami hojności czy dobroczynności, które w rzeczywistości są cynicznym spektaklem, nie zmieniającym niczego w podziale dóbr. „Hard bodies look at the competition” to symbol bezwzględnej rywalizacji, napędzanej kapitalistycznym systemem, gdzie każdy postrzega drugiego jako zagrożenie. Punktem kulminacyjnym tej części jest refren: „It's the rhythms of class and it's 'ere though”, który podkreśla cykliczny i głęboko zakorzeniony charakter nierówności społecznych. To nie jest chwilowy problem, to stały, wyczuwalny rytm życia, dyktowany przez klasę.

Kolejne wersy przenoszą nas do metaforycznego labiryntu: „The mazes in the courtyard trimmed and dense, Spitting out purple haze from the hoses”. Ten obraz, z przyciętymi i gęstymi labiryntami wypluwającymi „fioletową mgłę”, może symbolizować zawiłość i iluzoryczność systemu, który został stworzony tak, by mylić i wykluczać. Labirynty „laugh like fuck, At the people who don't win 'cause they noses”, co jest kpiną z tych, którzy nie pasują do przyjętych norm estetycznych czy społecznych, z tych, którzy zostają odrzuceni z powodu błahych, zewnętrznych cech. Werset „The channel carries hope, mobility or the rope” doskonale oddaje dramatyczny wybór, przed którym stają ludzie w Wielkiej Brytanii – nadzieja na awans społeczny, mobilność, albo ostateczna rezygnacja. Przejście „from fry-ups on the street to Yeezys on the green” odzwierciedla pozorne przemiany, gdzie tradycyjne, skromne brytyjskie śniadanie ustępuje miejsca symbolicznym, drogim sneakersom na tle zielonej trawy, będącej atrybutem zamożności. To obraz gentrefikacji i nowego pieniądza, który, choć zmienia otoczenie, niekoniecznie rozwiązuje głębsze problemy.

Refren „And, oh, That's how they're living now in China” jest powtarzanym, uderzającym elementem utworu. Może to być ironiczny komentarz do sposobu, w jaki zachodnie społeczeństwa, w tym brytyjskie, często postrzegają nędzę i problemy w odległych krajach, odwracając wzrok od własnych, wewnętrznych nierówności. Williamson często odnosi się do brytyjskiej rzeczywistości, ale ta linia rozszerza perspektywę, sugerując, że problemy społeczne są uniwersalne, a także, że istnieje swego rodzaju pocieszanie się myślą, że „gdzie indziej jest gorzej”. To swoista obrona przed przyznaniem się do własnych niepowodzeń. Sleaford Mods są zespołem, który „daje głos tym, którzy często są uciszani”.

Dalsza część tekstu mówi o zanikaniu szczelin społecznych „in the papers” – media często minimalizują lub ignorują rosnące nierówności. Ale pomimo medialnych narracji, przepaść między bogatymi a biednymi jest wyczuwalna, a scena, która wydaje się „set like cheese”, szybko „whiffs like a tiny tears, no takers”, symbolizując rozpad i beznadzieję, gdzie nawet pozorne szanse na poprawę nikną, a nikt nie jest zainteresowany „przejęciem” tej zepsutej rzeczywistości.

Wersy o „walk and bit of rough” i „McDonald's stinks of Lynx” to klasyczne obrazy Sleaford Mods – odwołanie do samoświadomej, performatywnej męskości klasy pracującej i ponurej codzienności, gdzie symboliczne zapachy tanich dezodorantów mieszają się z zapachem fast foodów. Ten „little tit who thinks he's here for women” to kolejny archetyp – płytki, pewny siebie typ, który często występuje w tekstach zespołu, uosabiając pustkę i pretensjonalność.

Końcowe powtórzenie sekwencji „Slender, swapped coke nights for Coke Light, Bender SPS that's slim, Positive and successful mission laid not stressful, Always a low light for the dim” jest potężną satyrą na współczesną, powierzchowną kulturę „samorozwoju” i korporacyjny język. Zastępowanie „koksowych nocy” „Coca-Colą Light” symbolizuje kosmetyczne zmiany zamiast rzeczywistego rozwiązania problemów, próbę dopasowania się do ideału „szczupłego, pozytywnego i odnoszącego sukcesy” życia, które ma być „niestresujące”. To gorzka ironia wobec presji, by być nieustannie „na tak”, podczas gdy rzeczywistość klasy pracującej jest często brutalna i ignorowana. Jason Williamson i Andrew Fearn, sami będąc po pięćdziesiątce, z gniewem przyglądają się politycznemu stanowi Anglii i starają się „udokumentować ten czas w historii Anglii”. Jak powiedział Williamson, „doświadczenie klasy pracującej jest zbyt brutalne dla ludzi. Nie chcą o tym słyszeć”. Właśnie dlatego „Rhythms Of Class” nie tylko opowiada o nierównościach, ale również uderza w samo sedno tego, jak te nierówności są ignorowane i maskowane.