Interpretacja Barwy piosenki - Skaldowie

Utwór Skaldów „Barwy piosenki” to niezwykle poetycka opowieść o narodzinach muzyki, dojrzewaniu dźwięku i słowa, a także o witalności i optymizmie, jakie niesie ze sobą sztuka. Tekst, którego autorem jest Andrzej Bianusz, a muzykę skomponował Roman Orłow, stanowi metaforę nie tylko procesu twórczego, lecz również młodzieńczego zapału epoki bigbitu, w której piosenka ta powstała w 1966 roku. Co ciekawe, utwór znany jest także w krótszej wersji jako „Kolorowa piosenka”, a inna interpretacja, autorstwa Niebiesko-Czarnych, nosiła tytuł „Piosenka w kolorach”.

Początek piosenki maluje obraz zalążka, czegoś, co jeszcze nie istnieje, a jedynie majaczy na horyzoncie idei: „Piosenka, której nie ma / Niebieska jest jak świt / Nic nie ma, ledwie temat / Rym jakiś, jakiś rym”. Jest to wizja muzyki w jej pierwotnej, nieuchwytnej formie – nieśmiała, nieforemna, szara jak brzeg nocy. To jak pierwszy, ledwie widoczny cień, który nie zawiera jeszcze pełnej palety barw, lecz jedynie potencjał. W tej fazie pojawia się postać Johnny’ego Tomali, który ma „nadać barwę jej”.

Kluczową ciekawostką jest tożsamość Johnny’ego Tomali. Nie jest to rzeczywisty muzyk Skaldów, lecz fikcyjna postać z filmu „Mocne uderzenie” z 1966 roku, w którym to filmie utwór „Barwy piosenki” został wykorzystany. Johnny Tomala to gitarzysta bigbitowy, który w fabule filmu zostaje mylnie wzięty za głównego bohatera Kubę. Jego obecność w tekście piosenki stanowi zatem mrugnięcie okiem do publiczności, a jednocześnie jest symbolem muzyka-twórcy, który swoją pasją i talentem potrafi tchnąć życie w abstrakcyjny pomysł, przemieniając go w pełnokrwisty utwór bigbitowy.

W kolejnych zwrotkach piosenka stopniowo zyskuje kształt i kolor. Z szarej staje się zielona, przywołując skojarzenia z naturą, młodością, pierwszymi doświadczeniami: „Zielone winogrona”, „Piosenka pierwszych spotkań / W cieniu bladych bzów”, „Piosenka pierwszych liści / Pierwszych traw z zielonych łąk”. To etap, gdy rodzi się pierwszy ton, uderzona struna, a świat „chce przyjść nam do rąk”. Johnny Tomala, jako ucieleśnienie muzycznego zapału, ma to „załatwić” – doprowadzić do realizacji tej młodzieńczej wizji.

Piosenka dojrzewa niczym owoc, stając się kolorowa i bogata w odcienie: „Z kwitnącą burzą róż”, „Brązowa bossa nova”, „Złoty skwar upalnych dni”. To metafora pełni lata, obfitości i radości. Utwór nabiera wartości, podobnie jak „dziewczyna już dojrzała, sierpniowych pełna barw”. Piosenka symbolizuje tu pełnię życia, ciężki od owoców sad, a nawet – jak ujmują to słowa – „tych kilka nut to jest ten świat”. Johnny Tomala jest teraz proszony, by „zagrał nam właśnie tak”, oddając hołd gotowemu dziełu.

Ostatnie zwrotki to kulminacja – piosenka jest „gotowa”, potrzebuje już tylko rytmu, „tej barwy gitarowej”, która ostatecznie definiuje ją jako big beat. Jest kolorowa, ma szesnaście lat – symbolizuje nieskrępowaną młodość, świeżość i energię, charakterystyczną dla nurtu bigbitowego, który Skaldowie z powodzeniem reprezentowali. Ten świat, tworzący się „od nowa”, to świat nadziei i niekończącego się odkrywania, który wciąż ma „tak mało lat”. To właśnie Johnny Tomala, poprzez swoją muzykę, ma „otworzyć świat” słuchaczom, zapraszając ich do tej pełnej barw i rytmu podróży. W istocie, „Barwy piosenki” to hymn na cześć twórczości, młodości i nieustającej siły muzyki, która potrafi przekształcić ulotny pomysł w żywy, pulsujący emocjami obraz dźwiękowy.