Interpretacja Troy - Sinead O'Connor

"Troy" Sinéad O'Connor to debiutancki singiel z 1987 roku, pochodzący z jej albumu The Lion and the Cobra. Utwór ten, często mylnie interpretowany jako pieśń o miłości romantycznej, w rzeczywistości jest gorzką i gniewną recenzją dzieciństwa O'Connor w Dublinie oraz jej złożonej relacji z matką, która zmarła w wypadku samochodowym w 1985 roku, gdy Sinéad miała 17 lat. O'Connor twierdziła, że doświadczyła ze strony matki przemocy fizycznej, seksualnej i psychicznej. Sama artystka nagrywała album The Lion and the Cobra będąc w zaawansowanej ciąży ze swoim pierwszym dzieckiem.

Tekst piosenki rozpoczyna się od nostalgicznych wspomnień: "I'll remember it / And Dublin in a rainstorm / And sitting in the long grass in summer / Keeping warm". Te pozornie sielankowe obrazy nabierają innego wymiaru w kontekście ujawnionych informacji o jej traumatycznym dzieciństwie. Okazuje się, że to "siedzenie w długiej trawie podczas deszczu" mogło być przymusowe, jako forma kary, gdy matka zmuszała ją do przebywania poza domem nawet w złą pogodę. Słowa "We were so young then / We thought that everything / We could possibly do was right" odzwierciedlają niewinność utraconą w obliczu okrucieństwa.

Centralnym elementem utworu jest metafora "Troi" – starożytnego miasta, które padło ofiarą zdrady i konfliktu. O'Connor używa tej metafory, aby opisać zdradę ze strony matki. W wersecie "Then we moved / Stolen from our very eyes / And I wondered where you went to / Tell me when did the light die" wyraża poczucie straty i zastanawia się, kiedy zgasło światło w relacji. Odniesienie do mitologicznej Troi jest również inspirowane wierszem Williama Butlera Yeatsa "No Second Troy", z którego pochodzi linia "There is no other Troy / For you to burn".

Refren "You will rise / You'll return / The phoenix from the flame / You will learn" mówi o odrodzeniu i niezłomności. Wskazuje na cykl destrukcji i odrodzenia, w którym podmiot liryczny, niczym feniks, powstaje z popiołów. Jest to zarówno przekaz o nadziei na przezwyciężenie traumy, jak i, w pewnej interpretacji, lęk przed dziedziczeniem destrukcyjnych cech oprawcy: "By the second verse, Sinead recognizes that her mother is going to return.. that she is going to become her mother. She is going inherit the same capability for destruction and violence whether she likes it or not".

W dalszych partiach piosenki pojawiają się sprzeczne emocje, od skruchy po oskarżenie. "And I never meant to hurt you / I swear I didn't mean / Those things I said" to wyraz żalu i poczucia winy, które, jak sugerują niektórzy, mogą być skierowane do matki, a nie do kochanka. Sekwencja pytań "Oh, does she love you / What do you want to do? / Does she need you like I do? / Do you love her? / Is she good for you? / Does she hold you like I do?" oddaje głębokie poczucie niepewności, zazdrości i desperackiej potrzeby miłości i akceptacji. To w tym fragmencie najbardziej uwidacznia się intensywność i teatralność głosu O'Connor, która z cichego szeptu przechodzi do euforycznego krzyku, niemal jak "wilczy ryk".

Apogeum emocjonalne następuje, gdy artystka wyznaje "Oh, I love you / God, I love you / I'd kill a dragon for you / I'll die / But I will rise". W tym miejscu miłość miesza się z determinacją do walki. Jak sugerują interpretacje, "smokiem" do zabicia może być instytucja Kościoła, symbolizująca opresję i źródło cierpienia. Linia "You should've left the light on" odnosi się do epizodu z dzieciństwa, kiedy matka zmuszała ją do spania na zewnątrz, a włączone światło mogłoby zapobiec dalszej krzywdzie.

Zakończenie utworu jest bezlitosnym oskarżeniem: "And the flames burned away / But you're still spitting fire / Make no difference what you say / You're still a liar / You're still a liar / You're still a liar". Te słowa są kulminacją gniewu i poczucia zdrady, kierowane najprawdopodobniej w stronę matki, która pomimo odejścia wciąż "pluje ogniem" w pamięci artystki, a jej kłamstwa pozostają niezmienione.

Warto wspomnieć, że Sinead O'Connor rzadko wykonywała "Troy" na żywo po jego wydaniu, odmawiając śpiewania go aż do 2008 roku, ponieważ, jak sama przyznała, "nie czuje już tego gniewu" i nie jest w stanie "go odegrać". Fakt, że napisała tę piosenkę, znając zaledwie dwa akordy na gitarze, dodatkowo podkreśla jej surową, emocjonalną moc, która tkwi w głosie i interpretacji. "Troy" jest "epickim i przejmującym psychodramatem", który stał się definicyjnym momentem w karierze O'Connor, ukazując jej wrażliwość, furię, przekonanie i teatralność, z których stała się znana.