Interpretacja Foggy dew - Sinead O'Connor

Piosenka "Foggy Dew" w interpretacji Sinéad O'Connor to głęboko emocjonalne i politycznie naładowane wykonanie jednej z najbardziej znaczących irlandzkich ballad powstańczych. Utwór ten, często uważany za najbardziej reprezentatywny dla Powstania Wielkanocnego w 1916 roku, jest lamentem, który kontrastuje poświęcenie irlandzkich nacjonalistów walczących o wolność ojczyzny z losem tych, którzy zginęli, walcząc dla Imperium Brytyjskiego w I wojnie światowej. Sinéad O'Connor, znana ze swojej nieugiętej postawy i głębokiego związku z irlandzką tożsamością, tchnęła w tę pieśń nowe życie, czyniąc ją hymnem wyrażającym zarówno smutek, jak i wyzwanie.

Słowa piosenki zostały napisane w 1919 roku przez katolickiego księdza, ojca Charlesa O'Neilla z hrabstwa Antrim, zainspirowanego pierwszym posiedzeniem Dáil Éireann (irlandzkiego parlamentu) w Dublinie. O'Neill był poruszony, gdy na wezwanie nazwisk nowo wybranych członków parlamentu, wiele z nich odpowiadało: "faoi ghlas ag na Gaill" – "uwięziony przez obcych". Ten moment skłonił go do skomponowania utworu, który opowiada historię Powstania Wielkanocnego i odzwierciedlał ówczesne przekonania wielu Irlandczyków, że walka o niepodległość w ojczyźnie była szlachetniejsza niż umieranie za Koronę na obcych polach bitew.

O'Connor, której wersja "Foggy Dew" z zespołem The Chieftains z albumu The Long Black Veil z 1995 roku jest jedną z najbardziej znanych, nadała tej historycznej balladzie swój charakterystyczny, przenikliwy głos. Jej wykonanie sprawia, że słowa pieśni, opowiadające o "uzbrojonych szeregach maszerujących mężczyzn" w Wielkanocny poranek i dzwonach Angelus rozbrzmiewających nad rzeką Liffey, stają się niemal namacalnym doświadczeniem. Piosenka podkreśla dumę z wywieszenia "flagi wojny" w Dublinie i przekonanie, że "lepiej było umrzeć pod irlandzkim niebem niż pod Suvlią czy Sud el Bar". Suvla Bay (zatoka Suvla) i Sedd el Bahr (Sud el Bar) to miejsca klęsk w kampanii Gallipoli w I wojnie światowej, gdzie tysiące Irlandczyków walczyło i ginęło w imieniu Imperium Brytyjskiego. Piosenka krytykuje ironię Irlandczyków walczących o wolność "małych narodów", podczas gdy ich własny kraj pozostawał pod brytyjską kontrolą.

W interpretacji Sinéad O'Connor, każdy wers staje się manifestem. Jej wokal, często opisywany jako nawiedzający i eteryczny, potęguje poczucie straty, bohaterstwa i niezłomnej woli walki o wolność. Kiedy śpiewa o "najodważniejszych, którzy padli" i "dzwonie żałobnym, który dzwonił żałośnie i czysto", czuje się ciężar tych, którzy oddali życie w 1916 roku "w rozkwicie roku". "Mglista rosa" (foggy dew) w tytule jest nie tylko poetyckim obrazem, ale także głębokim symbolem – reprezentuje żałobę, tajemnicę i pamięć o wszystkich poległych. Mgła staje się całunem dla zmarłych i zasłoną samej historii. To wykonanie, wykraczające poza zwykłą pieśń, staje się soniczną metaforą irlandzkiego ducha wojownika, destylującą krew i łzy przelane przez wieki prześladowań, głodu, niewolnictwa i wojny.

Sinéad O'Connor nie tylko śpiewa, ale też odczuwa tę pieśń. Znana z tego, że potrafiła tchnąć nowe życie w stare utwory, odmawiała bycia definiowaną przez stereotypowe wyobrażenia o irlandzkich piosenkarkach. Jej wersja "Foggy Dew" z The Chieftains stała się tak popularna, że współcześnie jest często najbardziej rozpoznawalnym nagraniem. Nawet zawodnik UFC Conor McGregor używał tej pieśni jako swojej piosenki wejściowej, a Sinéad O'Connor wykonała ją na żywo podczas jednego z jego występów, co tylko podkreśliło jej potężne, uniwersalne przesłanie o dumie i oporze. W swoich wywiadach Sinead często podkreślała znaczenie tradycyjnych pieśni sean-nós i ich zdolność do opowiadania historii oraz ujawniania ukrytych znaczeń, co doskonale widać w jej interpretacji "Foggy Dew". Jej wykonanie to nie tylko hołd dla przeszłości, ale także ponadczasowe przypomnienie o cenie wolności i niezłomności ducha.