Interpretacja Auld Lang Syne - Scottish traditional

Auld Lang Syne, szkocka pieśń tradycyjna, to jeden z najbardziej rozpoznawalnych utworów na świecie, nierozerwalnie związany z pożegnaniem starego roku i powitaniem nowego. Jej tytuł, zapisany w języku scots, oznacza dosłownie „stare od dawna” lub „stare, dawne czasy”, ale w szerszym rozumieniu odnosi się do „dla starych dobrych czasów” czy „za dawne lata”. To hymn o pielęgnowaniu dawnych znajomości, wspominaniu minionych chwil i wznoszeniu toastu za wszystko, co nas ukształtowało.

Chociaż powszechnie przypisywana jest szkockiemu poecie Robertowi Burnsowi, który zapisał ją w 1788 roku, sam Burns skromnie przyznał, że „spisał ją od śpiewającego starego człowieka”. Oznacza to, że Burns nie stworzył jej od podstaw, lecz raczej zebrał i „naprawił” (jak sam to ujął) istniejącą już pieśń ludową, nadając jej formę, którą znamy dzisiaj. Wcześniejsze wersje tekstu, czy przynajmniej podobne frazy, pojawiały się już w szkockiej tradycji ustnej i pisemnej od XVI wieku. Co ciekawe, melodia, którą obecnie śpiewamy, również nie jest tą, którą Burns pierwotnie sugerował. Została ona połączona z jego tekstem około 1799 roku przez wydawcę muzycznego George’a Thomsona i pochodzi z innej tradycyjnej szkockiej melodii ludowej.

Tekst piosenki rozpoczyna się od serii retorycznych pytań: „Should auld acquaintance be forgot / And never brought to mind?” – „Czy stare znajomości powinny zostać zapomniane / I nigdy nie przywołane pamięcią?” To zaproszenie do refleksji nad tym, co minęło, i wyraźne przesłanie: absolutnie nie, nie powinniśmy zapominać. Kolejne wersy, „For auld lang syne, my dear, / For auld lang syne, / We'll take a cup o' kindness yet / For auld lang syne”, stanowią refren, będący sercem pieśni. „A cup o' kindness” to metafora wspólnego toastu, gestu przyjaźni i życzliwości, który umacnia więzi i pozwala celebrować wspólne doświadczenia. To swoiste „wzniesienie pucharu życzliwości” za to, co było.

Następne zwrotki w poetycki sposób przywołują obrazy z przeszłości, malując sielankowe wspomnienia młodości i bliskości: „We twa hae run about the braes, / An pou'd the gowans fine” (Biegaliśmy we dwoje po wzgórzach / I zrywaliśmy piękne stokrotki) oraz „We twa hae paidl'd in the burn, / Frae morning sun till dine” (Brodziliśmy we dwoje w strumieniu / Od wschodu słońca do obiadu). Te idylliczne sceny podkreślają głębię dawnych relacji i wspólnych, beztroskich chwil. Jednak szybko pojawia się nuta melancholii i świadomość upływu czasu oraz rozdzielenia: „But we've wander'd mony a weary fitt, / Sin' auld lang syne” (Ale wędrowaliśmy wiele znużonych mil / Od dawnych lat) i „But seas between us braid hae roar'd, / Sin auld lang syne” (Ale szerokie morza ryczały między nami / Od dawnych lat). To przypomnienie, że życie przynosi zmiany, drogi się rozchodzą, a odległość i czas potrafią postawić bariery.

Ostatnia zwrotka jest jednak triumfem przyjaźni i ponownego zjednoczenia: „And there's a hand, my trusty fiere! / And gie's a hand o' thine! / And we'll take a right gude-willie waught, / For auld lang syne” (I oto ręka, mój wierny druhu! / I podaj mi swoją! / I wypijemy z serdecznością / Za dawne lata). To moment uściśnięcia dłoni, odnowienia więzi i wspólnego toastu, który symbolizuje, że pomimo upływu lat i przebytych dróg, prawdziwa przyjaźń przetrwała.

Auld Lang Syne stała się globalnym fenomenem. Jej popularność w dużej mierze zawdzięczamy szkockim emigrantom, którzy roznieśli ją po całym świecie. W Stanach Zjednoczonych spopularyzował ją szczególnie bandlider Guy Lombardo, który od 1929 roku wykonywał ją podczas swoich corocznych audycji radiowych i telewizyjnych w Sylwestra. Dziś śpiewana jest nie tylko podczas Hogmanay (szkocki Sylwester) i Nowego Roku, ale także na pożegnaniach, ukończeniach studiów, pogrzebach i innych okazjach, które symbolizują koniec jednego etapu i początek drugiego. Jest pieśnią wywołującą poczucie przynależności, wspólnoty i nostalgii.

Co ciekawe, jej uniwersalność przejawia się także w mniej oczywistych zastosowaniach. W 1989 roku, podczas upadku Muru Berlińskiego, tysiące ludzi zebrało się przy Bramie Brandenburskiej i zaśpiewało Auld Lang Syne jako symbol nadziei i pragnienia zjednoczonych Niemiec. W Japonii często śpiewa się ją na ceremoniach ukończenia szkół, a w Korei Południowej w Nowy Rok, aby przynieść szczęście i pomyślność. Pentatoniczna skala melodii ułatwiła jej adaptację w wielu kulturach azjatyckich, gdzie podobne skale są powszechne.

Auld Lang Syne to coś więcej niż tylko piosenka. To hołd złożony trwałym więziom, wspólnym wspomnieniom i nadziei na przyszłość, która buduje na fundamentach przeszłości. Jej ponadczasowe przesłanie o pielęgnowaniu przyjaźni i pamiętaniu o minionych, dobrych czasach, rezonuje z ludźmi na całym świecie, niezależnie od języka czy kultury.