Interpretacja Nari nari nari / ناري ناري ناري - Saint Levant

Utwór "Nari nari nari / ناري ناري ناري" Saint Levanta to brawurowa fuzja tradycyjnych arabskich brzmień z nowoczesnym hip-hopem, będąca jednocześnie wyrazem miłości do palestyńskiego dziedzictwa i globalnego, wielokulturowego stylu życia artysty. Piosenka, której tytułowe "Nari" może oznaczać zarówno "mój ogień" czy "moja pasja", jak i być westchnieniem wyrażającym silne emocje – ekscytację, zaskoczenie, a nawet delikatne rozczarowanie – doskonale oddaje dwubiegunową naturę twórczości Marwana Abdelhamida (prawdziwe imię Saint Levanta).

Już od pierwszych taktów chór, śpiewający w dialekcie lewantyńskim, wprowadza nas w atmosferę radosnego, niemal weselnego świętowania. Frazy takie jak „Al-farah farahna” (Nasza radość jest naszą radością) oraz zachęta „Alli biya'raf yir'os yir'os, w-elli mish biya'raf yir'os yir'os” (Kto umie tańczyć, niech tańczy, a kto nie umie, niech też tańczy) podkreślają uniwersalny charakter radości i jedności. Werset "Twoje ramię przy ramieniu twojego brata, a twoja ręka w jego ręce" wzywa do wspólnego tańca, budując poczucie wspólnoty i tradycyjnej, kolektywnej zabawy, często towarzyszącej arabskim uroczystościom. Te powtarzające się fragmenty chóru, z ich odniesieniami do henny hidżaskiej ("hinna hijaziya"), symbolizują silne zakorzenienie w kulturze arabskiej i tradycyjnych obrzędach radości.

Główna część utworu, śpiewana przez Saint Levanta, przedstawia bardziej osobistą narrację, skupiającą się na podbojach miłosnych i podziwie dla nowoczesnej, niezależnej kobiety. Otwiera ją zalotne pytanie „Keefik amura?” (Jak się masz, piękna?) i propozycja spaceru, która spotyka się z odmową. Dziewczyna, która „tahki arabi mkassar” (mówi łamaną arabszczyzną) i woli rozmawiać po angielsku, odzwierciedla globalny, często dwujęzyczny świat, w którym porusza się artysta. Jej odpowiedź: „Anu saraha Marwan I really don't have time for this right now” (Szczerze, Marwan, naprawdę nie mam teraz na to czasu) dowodzi jej samodzielności i pewności siebie.

W pre-chorusie Saint Levant maluje portret tej fascynującej kobiety. Jej „Basharatha lawn al-zaytouna mish ta'at fake tan” (skóra w kolorze oliwki, nie od sztucznej opalenizny) podkreśla naturalne piękno, często cenione w kulturze bliskowschodniej, i jednocześnie odróżnia ją od zachodnich trendów. Wspomina, że „matzarash al-Urdun ya mu'allem, nazla 'Jordan” (nie odwiedziła Jordanii, ale "schodzi" na Jordanię - co może być żartobliwym odniesieniem do podróży, ale także do popularnej marki obuwia, w której często widywany jest Saint Levant, symbolizującym globalne aspiracje i konsumpcjonizm). Dziewczyna, która "idzie przez świat na własnych warunkach, bez potrzeby pośrednictwa" ("Btamshi al-dunya b'ainayha ma bidha wasta"), jest uosobieniem siły i niezależności. Detale takie jak „Hatta Matcha b-lateeha” (Nawet dodaje Matchę do swojego latte) malują obraz współczesnej, świadomej trendów kobiety, która, mimo "boujee" stylu życia i wysokich wymagań ("Boujie w mahraha ghali"), podbija serce artysty, który deklaruje: „Malayeen basrif alayha, Bas shoo bahebbaha” (Wydaję na nią miliony, ale jakże ją kocham).

W tle słychać fragment rozmowy z innym mężczyzną, Marwanem, który opowiada o dziewczynie, którą spotkał w taksówce w Tunisie. „Wahda katkoota qa'ida quddami labsa akhdar fustuqi” (Siedziała przede mną urocza dziewczyna ubrana w pistacjową zieleń). Ta anegdota, prowadząca do randki w wesołym miasteczku i komplementu, że dziewczyna jest „na'ima zayy al-kunafa al-nablusiyya” (gładka jak Kunafa Nabulsiya – tradycyjny bliskowschodni deser), podkreśla zmysłowość i urok arabskiej kultury, a także kontynuuje motyw flirty i zachwytu kobiecym pięknem. Jest to zabawny dialog, który wzbogaca narrację o element lekkiego humoru i relacji z męskimi znajomymi.

"Nari nari nari" to piosenka, która celebruje bogactwo tożsamości Saint Levanta – bycie Palestyńczykiem z Jerozolimy, urodzonym w Jordanii, wychowanym w Gazie, a później mieszkającym w Kalifornii. Jest to utwór, który z jednej strony bije tradycyjnym, wspólnotowym rytmem, a z drugiej opowiada o współczesnych, indywidualnych doświadczeniach miłosnych w globalnym świecie. Łącząc arabski, angielski i francuski, Saint Levant tworzy hybrydowy język, który stał się jego znakiem rozpoznawczym, odzwierciedlając złożoność tożsamości wielu młodych ludzi z diaspory. W rezultacie piosenka jest nie tylko hymnem miłosnym, ale także hymnem na cześć kulturowej płynności i dumy z własnego dziedzictwa w erze globalizacji.