Interpretacja Tefutefu - Plastic Tree

„Tefutefu” to jeden z utworów z dwunastego albumu japońskiego zespołu Plastic Tree, zatytułowanego Ink, który ukazał się 12 grudnia 2012 roku. Piosenka jest kwintesencją melancholijnego, introspekcyjnego stylu grupy, a szczególnie lirycznych zdolności wokalisty i głównego tekściarza, Ryutaro Arimury. Znana z abstrakcyjnych i poetyckich tekstów, formacja Plastic Tree często eksploruje tematy straty, pamięci i ucieczki od rzeczywistości, co w „Tefutefu” jest wyjątkowo widoczne.

Sam tytuł „Tefutefu” jest archaiczną formą japońskiego słowa oznaczającego motyla („chouchou”). Ta starodawna pisownia nadaje utworowi aurę nostalgii i ulotności. Inspiracją dla Arimury, jak sugerują niektóła interpretacje, mógł być starożytny jednozdaniowy wiersz opisujący samotnego motyla przekraczającego morze. Kontrast między maleńkim stworzeniem a ogromem morza i ciemnego nieba uderzył wyobraźnię tekściarza, stając się potężną metaforą. Motyl w tym kontekście symbolizuje ulotne wspomnienie bliskiej osoby, która powoli znika z pamięci, niczym delikatny byt pochłaniany przez ciemność i pustkę.

Piosenka otwiera się obrazem powtarzających się snów w głębokiej ciemności, gdzie cień ukochanej osoby znika, jakby się poddawał. To natychmiast wprowadza słuchacza w stan żałoby i niezgody na stratę. Narrator czuje się uwięziony w tej nocnej pętli, co potęguje figlarnie śmiejący się cienki księżyc w oddali – symbol obojętnego, a wręcz drwiącego losu, który uniemożliwia znalezienie drogi ucieczki. Zapomnienie "zaklęcia, by się wydostać" podkreśla poczucie bezradności.

W ciszy, niczym wyczekiwane łzy, rozsypują się strzępy słodkiego, rozpadającego się czasu. To zdanie maluje obraz rozbitych wspomnień, fragmentarycznej nostalgii za utraconą przeszłością. Narrator, pomimo bólu, wciąż próbuje zebrać te okruchy, świadom ich kruchości i nieodwracalności straty.

Refren maluje obraz spirali („Kururi kururi Rasen o egaite wa”), w której narrator nieustannie błądzi, ścigając trzepot skrzydeł (prawdopodobnie motyla, symbolizującego ulotne wspomnienie). Dźwięk ten przeplata się ze skrzypieniem wahadła („Kiriri kiriri Furiko ga kishimu you na”), które symbolizuje mechaniczny, nieubłagany upływ czasu i powtarzalność bólu. Narrator "po prostu nienawidzi tego smutku" – to intensywne uczucie frustracji i nienawiści do samego stanu żalu, który go pochłania.

W kolejnej zwrotce pojawia się metafora siania czarnych nasion, co może oznaczać wprowadzanie w życie ukrytych intencji lub sianie ziarna własnego cierpienia. Głos narratora kłamie, udając, że nic nie wie, co wskazuje na autooszukiwanie się i trudność w stawieniu czoła bolesnej prawdzie. Następnie pojawia się przejmująca prośba: „Proszę, zgnij, ukradnij mi serce, Dopóki się nie obudzę, rozpościeram przezroczyste korzenie”. To wołanie o odrętwienie, o ucieczkę w nieświadomość, aż do jakiegoś "przebudzenia", które przyniesie ulgę. Przezroczyste korzenie mogą symbolizować ukrytą, lecz kruchą nadzieję lub też metafizyczną, niewidzialną więź z tym, co utracone.

Poczucie uwięzienia powraca w wersach o braku możliwości odzyskania tego, co stracone, i pragnieniu bycia zamkniętym na dnie splątanych prześcieradeł. To obraz izolacji, kapitulacji, miejsca, gdzie czas i rzeczywistość mogą przestać mieć znaczenie.

Wzrok narratora zniekształca się („Kurari kurari Shikai ga igamu no wa”), ponieważ goni on tylko niewidzialne rzeczy – iluzje, duchy przeszłości, które nie mogą być już uchwycone. Na wzburzonej powierzchni wody delikatnie opada jeden płatek kwiatu („Harari harari Midareteku minamo ni Hanabira ga hitotsu ochita”), symbolizując pojedynczą, kruchą stratę, która wywołuje falę zakłóceń w wewnętrznym świecie narratora.

Warto zauważyć, że w miksie „Tefutefu” wokale Ryutaro Arimury są stosunkowo ciche i często wtapiają się w muzykę, co jest charakterystyczne dla gatunków takich jak shoegaze czy noise rock, którymi Plastic Tree byli inspirowani. Ta decyzja stylistyczna wzmacnia eteryczny, senny i melancholijny nastrój utworu, sprawiając, że głos staje się integralną częścią tekstury dźwiękowej, a nie dominującym elementem, co dodatkowo podkreśla poczucie zagubienia i dystansu.

„Tefutefu” to głęboko emocjonalna podróż w otchłań żalu, odzwierciedlająca zmagania z nieodwracalną stratą i nieustannym cyklem smutku. Plastic Tree, poprzez poetyckie liryki Arimury i charakterystyczną atmosferę, tworzy przestrzeń, w której ulotność piękna i nieuchronność bólu splatają się w jedno.