„Reptile” to kolosalne, niemal siedemnastominutowe otwarcie albumu Periphery IV: Hail Stan, będące zarówno muzyczną, jak i liryczną podróżą, która według wokalisty i tekściarza Spencera Sotelo opowiada historię stonera Billy’ego, próbującego ocalić planetę przed gadzimi kosmitami. Ta z pozoru absurdalna narracja jest w rzeczywistości głęboko alegoryczna, stanowiąc przenośnię dla ludzkiej chciwości, niekompetencji i samozniszczenia.

Początkowo poznajemy Billy’ego jako „normalnego faceta”, który lubi „dostać haju”, aż do momentu „zielonoskórej apokalipsy”. Ten tajemniczy, inwazyjny scenariusz może nawiązywać do teorii spiskowych o reptiliańskich władcach, a nawet Annunaki, co jest intrygujące, biorąc pod uwagę, że Spencer Sotelo bywa określany jako „dość duży teoretyk spiskowy”. W tekście pojawia się również wzmianka o „fluorku w wodzie”, co dodatkowo wzmacnia to skojarzenie.

Utwór niezwykle zręcznie zmienia perspektywy. W drugiej zwrotce słyszymy głos samych reptilian, którzy jawią się jako dawni twórcy ludzkości, znużeni jej upadkiem i skupieniem na przyziemnych „płacach” (ang. „wages”), marnowaniem darowanego czasu. Krytykują ludzkość za to, że mimo boskiego daru życia i zdolności do kształtowania świata, zajęła się ona tylko konsumpcją i podziałami. „We’ve sown thrones and brought the kings down to knees / Here you are, all you fuck with is wages”. To silna krytyka współczesnego społeczeństwa, skoncentrowanego na materializmie i pozbawionego wyższych celów.

Billy, w obliczu zbliżającej się zagłady, przechodzi metamorfozę. „Embraces the chi and he praises the weeds”, co symbolizuje jego dążenie do wewnętrznej siły i oświecenia, być może także poprzez niekonwencjonalne środki. Odwraca się od polityki i zaczyna postrzegać wszystkie istoty jako równe, tworząc „narodowy sojusz” („National alliance”) w walce o przetrwanie, gdzie „no class, no race, just fucking violence in their eyes”. To zjednoczenie w obliczu wspólnego wroga, kiedy wszelkie wcześniejsze podziały przestają mieć znaczenie.

W kulminacyjnym momencie utworu, około 7:40, pojawia się hipnotyzujący segment spoken word wykonany przez Mikee Goodmana z zespołu SikTh. Jego słowa: „Do you think you know who you are? Did you think you had it all worked out well?” rzucają światło na egzystencjalne zagubienie ludzkości, kwestionując naszą tożsamość i poczucie kontroli w obliczu apokalipsy. Obraz „zimnookich potworów i nagich gałęzi” („cold-eyed monsters and bare branches”) potęguje poczucie beznadziei i utraty.

Zakończenie „Reptile” pozostawia słuchacza z ambiwalentnym uczuciem. „Victory alone became his above the soil we know / A grave is laid / A man within its cage / Victory alone became his down in the soil he owns”. To, czy Billy odnosi prawdziwe zwycięstwo, czy jego walka kończy się porażką i pogrzebaniem ludzkości w ziemi, jest otwarte na interpretację. Niektórzy fani widzą w tym ostateczne zniszczenie ludzkości pochowanej w ziemi, którą niegdyś posiadali, inni natomiast interpretują to jako odzyskanie kontroli nad „naszą własną ziemią” („Soil we own becomes ours”) – powrót do porządku, nawet jeśli okupiony ogromną stratą. Utwór rezonuje z innymi kompozycjami z albumu Hail Stan, takimi jak „Garden in the Bones”, które również poruszają tematy ziemi i kolonializmu.

Pod względem muzycznym, „Reptile” to absolutny „potwór”, jak ujął to serwis GearGods.net, pełen gęstych riffów i zaskakujących zwrotów akcji, które trzymają w napięciu przez cały czas trwania. Był to pierwszy utwór napisany na album Hail Stan i powstawał „dość szybko” w ciągu trzech dni, co świadczy o organicznym procesie twórczym zespołu. Spencer Sotelo podkreślił, że zespół nie planował długości utworu, ale pozwolił mu rozwijać się naturalnie. Periphery zdecydowali się otworzyć album tą monumentalną kompozycją, ponieważ „wszyscy natychmiast się zgodzili”, czując, że to właściwa droga. Orkiestrowe elementy dodają warstwowości do tej złożonej, progresywnej metalowej epopei.