Interpretacja Niemożliwość pożegnań - Pawbeats

Utwór „Niemożliwość pożegnań” autorstwa Pawbeatsa, w którym za lirykę odpowiada Bisz, to czwarty singiel z albumu „NOCNA”. Stanowi on głęboką refleksję nad ulotnością czasu, niespełnionymi pragnieniami i trudnością w zaakceptowaniu ostateczności rozstań. Tekst, pełen poetyckich metafor, zanurza słuchacza w stan melancholii i zadumy nad tym, co minęło, co nie zostało powiedziane i co nieuchronnie zmierza ku końcowi.

Pierwsze wersy piosenki, „Pogubiony w codzienności czas, znajduje już z rzadka, by usiąść z tobą, swobodnie na dłużej, nie sprawdzając ciągle zegarka”, od razu wprowadzają w motyw deficytu czasu i świadomości jego nieubłaganego biegu. Podmiot liryczny wyraża żal za straconymi chwilami, za niemożnością prawdziwej bliskości, która ogranicza się do „spojrzeń aż ciężkich od znaczeń”. Te niewypowiedziane słowa, skrywane uczucia, stają się ciężarem, który prowadzi do wewnętrznej rozmowy: „mówię do ciebie w myślach godzinami, o tym jak bardzo mnie boli że wciąż się mijamy”. Uderzające jest pytanie o to, czy większa ilość czasu cokolwiek by zmieniła, sugerujące, że problem leży głębiej – w świadomym lub nieświadomym stawianiu barier, o czym świadczy wers „chyba specjalnie drzwi które nas dzielą zastawiamy wciąż niedomknięte”. Te uchylone drzwi symbolizują nadzieję, ale i strach przed konfrontacją z rozstaniem, przed pełnym zamknięciem pewnego etapu, co idealnie oddaje tytułową „niemożliwość pożegnań”.

Dalsza część utworu kontynuuje motyw niezgody na przemijanie. „Za każdym razem jest we mnie ten ogrom zdziwienia, czasem co przecieka przez oczy, usta, palce” opisuje proces, w którym rzeczywistość wymyka się spod kontroli, a rzeczy zdają się „przestawać istnieć”. Jest to bolesne uświadomienie sobie kruchości istnienia i niemożności zatrzymania ulotnych chwil. Prośby o „dotrwanie do końca zimy, ostatni raz ujrzenie wiosny” są desperackim wołaniem o przedłużenie tego, co nieuchronne, nawet jeśli jest to sprzeczne z naturą rzeczy. Jest to „grzech, to źle”, ale i ludzka potrzeba, którą podmiot liryczny wierzy, że adresat rozumie.

Centralnym punktem utworu jest refleksja nad czasem i nieodwracalnością, wzmocniona nawiązaniem do mitu o Orfeuszu. Wersy „wszystko co przyszłe przeszło tak nagle, a wszystko co przeszłe, wydaje się martwe” prowadzą do stwierdzenia: „pewnie dlatego nie mógł się za siebie oglądać Orfeusz, a jednak to zrobił i chyba wiem czemu”. Mitologiczny Orfeusz, który utracił Eurydykę, oglądając się za nią w drodze z Hadesu, staje się metaforą niemożności uwolnienia się od przeszłości i rozpaczliwej próby jej zatrzymania, nawet wbrew zakazom czy logice. Strach przed tym, że „nie spotkamy się już” i świadomość, że „dom z tobą będzie musiał odejść”, podkreślają głębię lęku przed finalnym rozstaniem. Pytanie „Jak mam pożegnać na zawsze się, co mogę powiedzieć nie wiem, zawsze? Nigdy? To są nieludzkie przestrzenie” ukazuje bezradność wobec absolutnej, niezmiennej przyszłości, której człowiek nie jest w stanie objąć swoim umysłem. Akceptacja, że „nasze ręce już się nie splotą”, jest niemożliwa do przyjęcia, co prowadzi do ukrywania smutku i powtarzania niewypowiedzianych słów w myślach. Podmiot liryczny pragnie schronić się „jak w muszli, w twoich bezpiecznych ramionach”, co świadczy o ogromnej tęsknocie za utraconym bezpieczeństwem i bliskością.

Piosenka podkreśla również uniwersalność tego doświadczenia: „Mimo że wszyscy próbują powiedzieć sobie to samo, to hardcore. Jeżeli wszyscy nosimy w sobie tę samo nieprzetłumaczalność, niemożliwość pożegnań”. Sugeruje to, że ten trudny do wyrażenia smutek i opór przed pożegnaniem są wspólnym losem ludzkości.

Warto zaznaczyć, że utwór „Niemożliwość pożegnań” powstał w ramach albumu „NOCNA”, który Pawbeats charakteryzuje jako przestrzeń dla różnorodnych brzmień i artystów, łączącą akustyczne instrumenty z elektroniką, a pop z hip-hopem. Jest to jeden z przykładów budowania mostów między gatunkami, z czego Marcin Pawłowski, właściwie Pawbeats, jest znany. Tekst Bisza, często opisywany jako poetycki i głęboko refleksyjny, doskonale wpisuje się w ten klimat. Nagranie piosenki było wyjątkowe – powstało „na setkę” z Pawbeats Orchestra, co oznacza, że zostało zarejestrowane na żywo w studiu. Co więcej, utwór zagrano aż 23 razy, a teledysk powstał z 11 wykonań, przy czym na płytę trafiło siódme nagranie, co świadczy o dążeniu artysty do perfekcji. Ten fakt dodaje głębi do tekstu, który sam w sobie mówi o dążeniu do uchwycenia i zachowania ulotnych chwil.

Ostatnia zwrotka przynosi poczucie trwałej więzi mimo fizycznego rozstania. „Całą twoja niewysłowiona miłość do mnie, usłysz jak moje wyznanie, czujemy to samo tak samo niewypowiedziane”. Jest to sugestia, że istnieje głębsze, pozasłowne porozumienie, wspólnota uczuć, która przekracza barierę fizycznej obecności. Obraz „nasze życia to ogniwa, ja parę dekad po tobie, a ty parę dekad przede mną byłaś, właściwie żyliśmy razem tak blisko, aż po godzinę ostatnią” sugeruje pokoleniową więź, cykliczność życia i śmierci, gdzie jednostki są częścią większej, nierozerwalnej całości. Rozstanie, choć bolesne, „nie rozdziela tak bardzo”, ponieważ pamięć i miłość pozostają. Kwiaty zakwitające wiosną, „te same kwiaty, a czas swoją władzę nad nimi ma tylko tym czasem”, symbolizują odradzanie się i cykliczność natury, w której przeszłość zawsze wraca w nowej formie. Piosenka kończy się przypomnieniem o znaczeniu uważności wobec „miliarda detali płynących drobinami czasu, nietrwałych, ulotnych” i wezwaniem do pochwycenia tego, co przepływa między palcami, by odnaleźć to „w niemożliwość pożegnań, w przeznaczeniu od nich (ogniw?)”. To ostatnie zdanie z zagadkowym dopowiedzeniem „(ogniw?)” zdaje się sugerować, że niemożliwość pożegnań jest wpisana w samą naturę ludzkiej egzystencji, w bycie częścią większego łańcucha życia i śmierci, gdzie pożegnania są jedynie przejściem, a nie końcem.