"Nie ma mnie dla nikogo" to jeden z najbardziej intymnych i poruszających utworów z legendarnego albumu "Kinematografia" Paktofoniki. Piosenka ta, podzielona na zwrotki autorstwa Rahima, Magika i Fokusa, stanowi wielowymiarową medytację nad ucieczką od przytłaczającej rzeczywistości, poszukiwaniem wewnętrznego spokoju i ustalaniem granic w świecie pełnym presji. Utwór od początku zapada w pamięć powtarzanym, niemalże mantrycznym refrenem, który staje się deklaracją odcięcia się od zgiełku i wymagań otoczenia.

Zwrotka Rahima otwiera piosenkę intensywnym obrazem "życia na gorąco", gdzie codzienne "sprawy piekące" nieustannie "mącą głowę" i "wytrącają z równowagi". Artysta opisuje ciągły pęd, stres i natłok obowiązków, zarówno tych osobistych ("praca, laska, dom, wykłady"), jak i związanych z karierą muzyczną ("kumple i skład ponad składy, super podkłady, wywiady, kolejne estrady"). To poczucie bycia "wtłoczonym w szablon monotonii" i "w matni problemowej toni" prowadzi do nieustannej "pogoni za spokojem". Rahim znajduje go w chwilach spędzanych z bliską osobą, gdzie na "partnerki ramieniu koi smutki" i gdzie "całe roje spraw zostawia poza pokojem", aby "pojąć energię na kolejne boje". Jego deklaracja "nie ma mnie dla ludzkości" nie jest rezygnacją, lecz świadomym aktem samoobrony – potrzebą odcięcia się "z konieczności" od rzeczywistości, aby "szkicować szkielet życia abstrahującego od skłonności do zawiłości". To poszukiwanie wolności i przestrzeni dla siebie w obliczu duchowego zmęczenia.

Następnie głos przejmuje Magik, który w swojej zwrotce wyraża bezpośrednio "chęć mieć spokój w stresowych sytuacji natłoku". Posługuje się sugestywną metaforą "statku zadokowanego w doku", sugerując dobrowolne, choć wymuszone okolicznościami, wycofanie się z życia społecznego na dłuższy czas ("od półtora roku"). W jego świecie "nikogo na widoku", a jedyną towarzyszką są "dźwięki hip-hopu". To w muzyce i w samotności "sam na sam z płytami" odnajduje ukojenie, odrzucając jakąkolwiek formę intruzji – "Gdzie mi kurwa z butami?". Magik odczuwa silne poczucie wyobcowania, określając się jako "obcy jak ósmy pasażer podróży" (odwołanie do filmu Alien, podkreślające wrażenie bycia niepożądanym lub zagrożeniem, bądź po prostu niezwykle samotnym). Krytykuje również "małostkowość" ludzi i absurdalność priorytetów, które "aż rzygać się chce", a życie jawi mu się jako "upstrzone jak gołębim gównem". Jego ostateczna konkluzja: "Pójdzie własną drogą / Prócz cienia / Nie ma ze mną nikogo" to manifestacja radykalnej niezależności i osamotnienia, gdzie jedynym towarzyszem jest jego własne ja.

Fokus domyka utwór, również poszukując ukojenia, choć jego sposoby bywają ambiwalentne. Początek jego zwrotki, "W powietrzu czuć Heinekenem / Gdy żegnam się z problemem", sugeruje tymczasową ucieczkę poprzez używki, choć natychmiast wraca do idei "pokoju" i bycia "sam na sam z tym soundsystemem". Fokus utożsamia się z odbiorcą, mówiąc: "Znam jak Ty te noce nieprzespane", "mam te same myśli skołatane", co buduje poczucie wspólnoty w doświadczaniu stresu i frustracji. Wspomina o "marzeniach niewypowiadanych, zapominanych, bo nie doczekał się na zmianę" oraz o "walce o przetrwanie i kombinowaniu", co demaskuje różnicę między wyidealizowanym życiem a surową rzeczywistością ("Życie diametralnie inne niż to na ekranie"). Podkreśla przytłoczenie przez "za dużo sytuacji, które szybko nużą", "za dużo ruchów, które niczemu nie służą" i "akcji, które wszystko burzą". W jego tekście pojawia się również wzmianka o "racach THC", które opisuje jako "dwa ostrza mieczy", co sugeruje dwojaki charakter substancji psychoaktywnych – ulgę, ale i potencjalne niebezpieczeństwo. Pomimo wszechobecnego zmęczenia ("Wiesz jak męczy myślenie o stanie rzeczy") i zdrady ("gdy czyjś czyn czyimś słowom przeczy"), Fokus kończy zwrotkę z nutą lojalności i nadziei. Choć "nie wystarczy", obiecuje być "tuż obok", deklarując: "Prócz ciebie nie ma mnie dla nikogo". Ta ostatnia linijka, odmienna od początkowego ogólnikowego "dla nikogo", personalizuje przesłanie, sugerując istnienie jednej, szczególnej osoby, dla której artysta jest w stanie pokonać swoje wewnętrzne bariery i ofiarować swoją obecność.

Utwór "Nie ma mnie dla nikogo" ukazuje Paktofonikę w momencie głębokiej introspekcji i walki z zewnętrznymi naciskami. Jest to świadectwo dojrzewania artystów, którzy zmagają się z ceną sławy, wymaganiami rynku i własnymi demonami. Piosenka stała się hymnem dla wielu słuchaczy, którzy odnajdują w niej odzwierciedlenie własnych doświadczeń związanych z przeciążeniem, poszukiwaniem autentyczności i pragnieniem ucieczki od chaosu codzienności. Po latach, w kontekście tragicznej śmierci Magika, utwór nabiera jeszcze głębszego, niemal proroczego wymiaru, stając się jednym z najbardziej przejmujących świadectw jego wewnętrznych zmagań i potrzeby spokoju, którego nie mógł odnaleźć.