Interpretacja Hűtlen barátok - Omega

„Hűtlen barátok” (Nielojalni przyjaciele) zespołu Omega to utwór przesiąknięty melancholią i refleksją nad przemijaniem, lojalnością i nieustannym dążeniem do czegoś więcej. Piosenka, która ukazała się na singlu w 1971 roku, z miejsca stała się znaczącym elementem dyskografii zespołu, a jej wydźwięk jest głęboko związany z wewnętrznymi zmianami, jakie wówczas przechodziła grupa. To właśnie w tym okresie, po odejściu Gábora Pressera i Józsefa Lauxa – kluczowych postaci, które zdecydowały się założyć własny zespół Locomotiv GT – „Hűtlen barátok” nabrało osobistego, niemal biograficznego znaczenia dla Omegi. Tekst, napisany przez Jánosa Kóbora do muzyki Tamása Mihálya, staje się w tym kontekście pożegnaniem z dawnymi towarzyszami i manifestem kontynuacji drogi pomimo strat.

Pierwsze wersy – „Ó, nézd, a porból / Előtűnik lassan néhány jóbarát” (Och, spójrz, z pyłu / Powoli wyłania się kilku dobrych przyjaciół) – sugerują początki, może nawet trudne, skromne, ale pełne nadziei. Przyjaciele wyruszają w długą podróż: „Rég úton vannak / Arcukon az élet, körülöttük pusztaság” (Są w drodze od dawna / Na ich twarzach życie, wokół nich pustkowie). Obraz pustkowia symbolizuje tu zarówno trudności i wyzwania, z jakimi mierzą się wędrowcy, jak i być może ówczesną rzeczywistość, w której zespół funkcjonował, zmagając się z cenzurą i ograniczeniami artystycznymi. Ich cel jest szlachetny, choć ulotny: „Keresnek egy el nem múló percet / Szemükben egy boldog világ” (Szukają nieznikającej chwili / W ich oczach szczęśliwy świat). To poszukiwanie nieprzemijającego momentu, idealnego świata, może być interpretowane jako dążenie do artystycznej doskonałości, do prawdy w sztuce, czy też po prostu do spełnienia i szczęścia, które w życiu jest tak trudne do uchwycenia.

Następnie, piosenka prowadzi nas przez cykl dnia i nocy. „Az éj lassan eljön / Sötétek az árnyak, nem látni az arcokat” (Noc powoli nadchodzi / Cienie są ciemne, nie widać twarzy). Noc i ciemność mogą symbolizować trudności, zwątpienie, a także momenty niepewności w obliczu zmieniającej się sytuacji w zespole. Mimo ciężaru, „Nehéz, mégis mennek / Előtttük a város, elcsüggedni nem szabad” (Trudno, a jednak idą / Przed nimi miasto, nie wolno tracić ducha). Miasto jawi się tutaj jako cel, obietnica, przyszłość, do której należy dążyć bez względu na przeszkody. Ta determinacja jest kluczowa dla przetrwania, zarówno w kontekście podróży bohaterów piosenki, jak i w kontekście samej Omegi, która po odejściu ważnych członków musiała znaleźć w sobie siłę, by iść dalej. Dołączenie perkusisty Ferenca Debreczeniego w tym właśnie czasie, zaznaczone jako pierwsze studyjne nagrania z nim na tym singlu, symbolizuje ten nowy początek.

Najbardziej przejmujący moment następuje wraz ze świtem: „Nézd, a Nap felébred / Kevesebben vannak, elmaradt egy jóbarát” (Spójrz, Słońce się budzi / Jest ich mniej, jeden dobry przyjaciel został w tyle). Ten obraz wprost odnosi się do rozłamu w zespole i odejścia wspomnianych muzyków. Tekst nie ocenia, jedynie konstatuje stratę. Jednak reszta grupy idzie dalej: „De ők tovább mennek / Elhagyják az álmot, feledik az éjszakát” (Ale oni idą dalej / Porzucają sen, zapominają o nocy). To symbol odporności i woli przetrwania, skupienia się na przyszłości, a nie na rozpamiętywaniu przeszłości czy utraconych marzeń.

Kulminacyjna zwrotka zadaje kluczowe pytania: „Hová lett a szó tisztasága / Hová lett két hűtlen barát” (Gdzie podziała się czystość słowa / Gdzie podziało się dwóch nielojalnych przyjaciół). „Czystość słowa” może odnosić się do utraconej niewinności, niezmiennych zasad, szczerości w relacjach, a także do ideałów artystycznych. Jawne wspomnienie „dwóch nielojalnych przyjaciół” (czyli Pressera i Lauxa) jest gorzkim, lecz otwartym nawiązaniem do bolesnego rozstania. Mimo to, pozostali „Keresnek, és együtt maradnak / Keresnek tovább, tovább” (Szukają, i zostają razem / Szukają dalej, dalej). To podkreślenie trwałości i siły więzi pozostałych członków, którzy pomimo straty decydują się kontynuować wspólną podróż. Piosenka nie jest więc jedynie lamentem nad utraconymi przyjaciółmi, ale przede wszystkim hymnem o wytrwałości, nadziei i niegasnącej potrzebie poszukiwania – czy to artystycznego wyrazu, czy sensu istnienia – nawet gdy droga staje się cięższa, a towarzyszy mniej. To utwór o końcu pewnego etapu i początku nowego, naznaczonego doświadczeniem straty, ale też wzmocnionego wspólną determinacją.