Interpretacja A Whisper Underneath The Bark Of Old Trees - Nargaroth

Interpretacja tekstu piosenki "A Whisper Underneath The Bark Of Old Trees" Nargaroth to głęboka podróż w otchłań wewnętrznych zmagań i szaleństwa, będąca częścią szerszej narracji, którą Ash, główny twórca projektu, często eksploruje w swojej twórczości. Utwór ten pochodzi z albumu "Jahreszeiten" (Seasons), który Ash uważa za "konceptualną muzyczną interpretację pór roku ludzkiej miłości w porównaniu do pór roku w roku". Co ciekawe, sama piosenka, będąca jednym z najbardziej emocjonalnych i poruszających dzieł Nargaroth, jest wynikiem współpracy z Nychts, któremu przypisuje się autorstwo muzyki, podczas gdy Ash odpowiada za tekst i wokal.

Utwór rozpoczyna się sekcją „The Reflection”, która natychmiast zanurza słuchacza w poczuciu rozczarowania i beznadziei. Podmiot liryczny wyznaje, że nie znalazł ukojenia ani rozwiązania w prawdzie, która obiecywałaby uleczenie jego szaleństwa, ani mądrości w pieśniach śpiewanych przez starszyznę. Obraz "diamentów, ach tak zimnych", przez które patrzy, widząc "młodą piękność starzejącą się", symbolizuje głęboką deziluzję życiową, utratę niewinności i nieuchronność przemijania. Krwawe obietnice odnawiane starymi kłamstwami, płonące niebo – to wszystko maluje obraz świata, w którym nadzieja jest iluzoryczna, a rzeczywistość brutalna i pełna cierpienia.

Centralną i najbardziej wstrząsającą częścią utworu jest sekcja „The Confession”, wypowiedziana po niemiecku. Jest to intensywny, wewnętrzny monolog, który według niektórych źródeł może być próbką audio z filmu "M" Fritza Langa. Mówca zadaje pytanie: „Kann ich denn, kann ich denn anders? Habe ich denn nicht dieses Verfluchte in mir? Das Feuer, die Stimme, die Qual.” (Czyż mogę, czyż mogę inaczej? Czyż nie mam tego przeklętego we mnie? Ognia, głosu, udręki.). Te słowa ukazują bohatera uwięzionego w sidłach nieuniknionego przeznaczenia, napędzanego przez wewnętrzny przymus, który opisuje jako "ogień, głos, mękę". Wrażenie bycia ściganym przez samego siebie – „da ist einer hinter mir her – das bin ich selber. Es verfolgt mich. Lautlos.” (ktoś mnie goni – to ja sam. Prześladuje mnie. Bezgłośnie.) – jest potężną metaforą nierozwiązanych traum i wewnętrznych demonów, które nieustannie dręczą umysł. Podkreślają to "bez końca ulice" i "duchy matek, dzieci", które nigdy nie odchodzą, symbolizując przeszłe traumy i niemożność uwolnienia się od nich. Przymus działania ("muszę to zrobić!") w połączeniu z chęcią ucieczki ("nie chcę – muszę!") prowadzi do całkowitego załamania, wyrażonego krzykiem o pomoc i powtarzającym się „Ich kann nicht, ich kann nicht...” (Nie mogę...). Ten fragment jest kwintesencją wewnętrznego zamętu i walki z niekontrolowanym impulsem lub chorobą psychiczną, której bohater nie rozumie ani nie akceptuje.

Ostatnia sekcja, „The Salvation ~ The Forgiveness”, wprowadza element metaforycznej transformacji i poszukiwania akceptacji. Podmiot liryczny wyznaje: „I raged through the jungle and died in the trees to dwell in the rivers which flow to the seas.” Ten poetycki obraz sugeruje rodzaj rytualnej śmierci i odrodzenia, przejścia przez chaos (dżungla) i osiedlenia się w nowym stanie istnienia (rzeki płynące do mórz). W kontekście twórczości Asha, który w wywiadach mówił o swoich własnych doświadczeniach w dżungli Wietnamu, gdzie przechodził przez stany gorączki i halucynacji, dokonując introspekcji i "robienia pokoju ze sobą i tym cieniem Kanwulfem", sekcja ta nabiera osobistego wymiaru. To właśnie tam podjął decyzje, które wpłynęły na jego dalszą twórczość i zmianę pseudonimu z Kanwulf na Ash, choć "Kanwulf" pozostał w nim, jako uosobienie gniewu, ignorancji i prawdy tamtych czasów.
Ostateczne pytanie: „What if this madness seems to be nothing else but my real me?” jest kluczowe dla interpretacji. Kwestionuje ono samą naturę szaleństwa, sugerując, że to, co było postrzegane jako choroba lub przekleństwo, może być w istocie prawdziwą, niezakłamaną tożsamością bohatera. To nie tyle wyzdrowienie, co akceptacja swojej wewnętrznej natury, choćby była ona mroczna i niezrozumiała dla innych. Piosenka staje się więc hymn na cześć samotnego zmagania z własnym "ja", w poszukiwaniu pokoju nie poprzez ucieczkę, lecz poprzez konfrontację i ostateczną akceptację. "Szept pod korą starych drzew" symbolizuje tu głęboko zakorzenione problemy i traumy, a same szepczące głosy pod korą to nieustanne dręczenie i szaleństwo konsumujące bohatera. Jest to utwór, który według fanów "niemal doprowadził do łez" swą poruszającą i żałobną atmosferą, mieszając surowy black metal z pięknymi riffami, które tworzą perfekcyjną mieszankę niemieckiego black metalu.