Interpretacja Girls - Marina & The Diamonds

„Girls” Mariny & The Diamonds, utwór z debiutanckiego albumu The Family Jewels (2010), stanowi intrygujący komentarz społeczny na temat stereotypów płciowych i wewnętrznych konfliktów wśród kobiet. Marina Diamandis, autorka tekstu, opisuje ten utwór jako „wezwanie do kobiet, aby przestały być własnymi wrogami”. Pierwotnie, w 2008 roku, w poście na blogu artystka przyznała, że jest zmęczona byciem „niezainspirowaną” przez kobiety, które „aspirują do bycia żoną jakiegoś piłkarza”. Chociaż jej intencją było wyrażenie frustracji związanej z tym, jak kobiety są zmuszane do zachowania w sferze publicznej, tekst bywał później interpretowany jako nieco mizoginistyczny. Sama Marina przyznała w wywiadzie z 2010 roku, że „cringe'uje” na niektóre fragmenty, w tym te o kaloriach, i wyjaśniła, że dotyczyły one jej własnych problemów psychologicznych z wagą.

Piosenka otwiera się prowokacyjnym stwierdzeniem: „Look like a girl but I think like a guy / Not ladylike to behave like a slime” („Wyglądam jak dziewczyna, ale myślę jak facet / To nie po dżentelmeńsku zachowywać się jak szlam”). Te słowa od razu ustanawiają główny temat utworu: odrzucenie tradycyjnych, „kobieceńskich” ról i oczekiwań. Artystka kreuje wizerunek osoby, która nie boi się być inna, mniej wyrafinowana, a nawet „sleazy” („niechlujna” lub „świniowata”), co kontrastuje z wyidealizowanym obrazem kobiety. „You stick to your yogurts / I'll stick to my apple pie” („Ty trzymaj się swoich jogurtów / Ja trzymam się mojej szarlotki”) symbolizuje odrzucenie obsesji na punkcie diety i wyglądu na rzecz bardziej autentycznych przyjemności i swobody, co jest też odzwierciedleniem jej wcześniejszych problemów z wagą.

W refrenie Marina bezpośrednio atakuje normy społeczne: „Girls are not meant to fight dirty / Never look a day past thirty / Not gonna bend over and curtsy for you” („Dziewczęta nie są stworzone, by walczyć nieczysto / Nigdy nie wyglądać na więcej niż trzydzieści lat / Nie będę się kłaniać i dygać dla ciebie”). Jest to stanowcze nie dla oczekiwań dotyczących delikatności, wiecznej młodości i uległości. Podkreśla swoją niechęć do poddania się patriarchalnym strukturom, odrzucając rolę, w której kobieta musi „dygać” przed kimkolwiek. W wywiadzie Diamandis mówiła: „W dzisiejszych czasach jesteś albo zakonnicą, albo dziwką; być jednocześnie obiema i żadną. Chcę pomóc zredefiniować miejsce kobiet w społeczeństwie”.

Kolejne fragmenty utworu dotykają tematu wzajemnej niechęci i rywalizacji między kobietami. „Is there any possibility / You'll quit gossiping about me / To hide your insecurities / All you say is 'blah, blah'” („Czy jest jakakolwiek możliwość / Że przestaniesz o mnie plotkować / Aby ukryć swoje niepewności / Wszystko, co mówisz, to 'bla, bla'”). Marina sugeruje, że plotkowanie i ocenianie innych kobiet wynika z ich własnych, ukrytych niepewności, a ich rozmowy są trywialne i nudne. Teksty takie jak „Girls they never befriend me / Because I fall asleep when they speak / Of all the calories they eat” („Dziewczyny nigdy się ze mną nie zaprzyjaźniają / Bo zasypiam, kiedy mówią / O wszystkich kaloriach, które jedzą”) jeszcze bardziej podkreślają jej alienację od płytkich, materialistycznych rozmów, które często dominują w damskich kręgach. Powtarzane „na na na na na” wzmacnia to poczucie znużenia i obojętności wobec takiej formy komunikacji.

Piosenka rozszerza swoją krytykę na media i ich rolę w podsycaniu kobiecych kompleksów: „Girls, oh girls, wag your tails to the beat / Girls are loud, all the journos in heat / Write such good stories / Oh their mothers must be proud / Making money of your insecurity and doubt” („Dziewczyny, och dziewczyny, machajcie ogonami do rytmu / Dziewczyny są głośne, wszyscy dziennikarze w amoku / Piszą tak dobre historie / Och, ich matki muszą być dumne / Zarabiają na waszej niepewności i wątpliwościach”). Jest to ostra obserwacja, jak media żerują na kobiecych kompleksach, tworząc cykl, w którym niepewność jest towarem, a dziennikarze (lub tabloidy) czerpią z tego zyski, wykorzystując osobiste historie i słabości dla rozrywki.

Końcowa część utworu, „I feel I've been riding in a fast car / Burning dirty gas won't get you that far / I feel I've been riding up the wrong path / But I'm gonna make sure I get the last laugh” („Czuję, że jechałam w szybkim samochodzie / Spalanie brudnego gazu nie zaprowadzi cię daleko / Czuję, że jechałam złą ścieżką / Ale upewnię się, że to ja będę się śmiać ostatnia”), jest momentem introspekcji. Może to odnosić się do własnych doświadczeń Mariny w przemyśle muzycznym, gdzie początkowo mogła dążyć do sukcesu w sposób, który nie był zgodny z jej prawdziwymi wartościami. Lecz z biegiem czasu uświadamia sobie, że taka droga jest „złą ścieżką”, lecz wyraża determinację, aby ostatecznie to ona odniosła prawdziwy sukces na własnych warunkach i „śmiała się ostatnia”, co świadczy o jej sile i odporności. Marina Diamandis, która jest znana z angażowania się w kwestie feminizmu i krytyki nierówności płci, poprzez ten utwór, mimo wczesnych kontrowersji, wzywa do większej solidarności i autentyczności wśród kobiet, co jest zgodne z jej późniejszymi wypowiedziami, w których zaznaczała, że jej muzyka ma prowokować do myślenia i inspirować.