Interpretacja Never The Muse - Madilyn Mei

Madilyn Mei w swoim utworze „Never The Muse” z 2024 roku, będącym częścią jej EP „The Bard”, eksploruje głębokie i wielowymiarowe pragnienie bycia postrzeganą, docenioną i – co najważniejsze – stania się źródłem inspiracji dla sztuki kogoś innego. To, jak sama artystka przyznaje, jest piosenka napisana o niej samej jako artystce, która zawsze pisze o innych, ale chce raz być inspiracją dla czyjejś sztuki. Utwór ten rezonuje z uniwersalnym ludzkim pragnieniem bycia widzianym i kochanym za to, kim się jest.

Tekst rozpoczyna się od znamiennej frazy: „Always the artist, never the muse” („Zawsze artysta, nigdy muza”), która natychmiast określa centralny konflikt i frustrację podmiotu lirycznego. Jest to osoba, która odgrywa rolę twórcy, obserwatora, kogoś, kto idealizuje i czerpie natchnienie z innych, ale sama pragnie znaleźć się po drugiej stronie tego równania. „Crave your attention, you don't have a clue” („Łaknę twojej uwagi, a ty nie masz pojęcia”) podkreśla ten ukryty, niespełniony żal, a powtarzające się sceny „Keep locking eyes from across crowded rooms / Did you catch my glance or were you looking too?” („Wciąż łapię twoje spojrzenia w zatłoczonych pokojach / Czy zauważyłeś mój wzrok, czy też patrzyłeś gdzie indziej?”) ukazują subtelne próby nawiązania kontaktu i desperackie poszukiwanie wzajemności w spojrzeniu.

W kolejnych strofach podmiot liryczny wyraża pragnienie bycia zapamiętanym w sposób idealny i poetycki: „Wanna be somebody you only see once in your life / But remember forever / Eyes sharp as a knife, hair soft as a feather / Compare me to a summer's day / Something romantic yet charmingly clever” („Chcę być kimś, kogo widzisz tylko raz w życiu / Ale pamiętasz na zawsze / Oczy ostre jak nóż, włosy miękkie jak piórko / Porównaj mnie do letniego dnia / Czegoś romantycznego, a zarazem czarująco sprytnego”). Te liryczne prośby o poetyckie ujęcie odzwierciedlają romantyzm i nostalgię, a także dążenie do nieśmiertelności w sztuce.

Apel o stulecie uwielbienia nabiera konkretnych kształtów, gdy podmiot liryczny marzy o staniu się „all of the rays of the sun / Shining down on your face on a warm day” i „the fresh ocean breeze” („wszystkimi promieniami słońca / Padającymi na twoją twarz w ciepły dzień” oraz „świeżą morską bryzą”), pragnie być tak wszechogarniająca i zniewalająca, by podmiot poetycki padł na kolana i błagał o pozowanie, o to, by stać się jego muzą. Madilyn Mei wykorzystuje obrazy poetyckie i odniesienia kulturowe, a także liczne odwołania do muz z mitologii greckiej, takich jak Euterpe (muza poezji lirycznej), Erato (muza pieśni miłosnej), Terpsichore (muza tańca), Polyhymnia (muza hymnów, retoryki), Clio (muza historii), Urania (muza astronomii), Calliope (muza poezji epickiej), Thalia (muza komedii) i Melpomene (muza tragedii). Te nazwy nie tylko wzbogacają tekst, ale również podkreślają pragnienie artystki bycia uwiecznioną w czyjejś sztuce. To bezpośrednie wezwanie, by „Write of my smile, sculpt me in clay / Use every metaphor you can to say that / I'm your muse / See me the same way that I see you” („Pisz o moim uśmiechu, rzeźb mnie w glinie / Użyj każdej metafory, by powiedzieć, że / Jestem twoją muzą / Widzisz mnie tak samo, jak ja widzę ciebie”), ujawnia głębokie pragnienie wzajemnej percepcji i uznania.

Piosenka nabiera ciemniejszego, bardziej intensywnego tonu, gdy podmiot liryczny prosi o „Romanticize me / Fantasize about all the ways I'd ruin your life” („Romantyzuj mnie / Fantazjuj o wszystkich sposobach, na jakie zrujnowałabym ci życie”). To nie tylko pragnienie bycia podziwianym, ale także posiadania potężnego wpływu, nawet destrukcyjnego. Obraz „Sailor and siren just drown in my eyes / Something erotic that gives butterflies” („Żeglarz i syrena toną w moich oczach / Coś erotycznego, co wywołuje dreszcze”) podkreśla tę uwodzicielską i niebezpieczną moc. Jest to świadomość własnego ego i deklaracja: „I'm selfish, I'm vain / Just say I'm your world” („Jestem samolubna, jestem próżna / Po prostu powiedz, że jestem twoim światem”).

Jednakże, mimo tak silnego pragnienia, w części utworu pojawia się napięcie i zwątpienie: „Guess this is what I wanted / What I set out to do / So why do I feel so small? / A fly on the wall / Someone just notice me, don't let me only be / Just what I guess I wanted / Stuck in a bird's eye view / Tell me, why do I feel small? / A fly on the wall / Someone just notice me / Don't let me only be” („Chyba tego chciałam / To, co zamierzałam zrobić / Więc dlaczego czuję się tak mała? / Mucha na ścianie / Niech ktoś mnie po prostu zauważy, niech nie będę tylko / Tym, czego chyba chciałam / Utkwiona w widoku z lotu ptaka / Powiedz mi, dlaczego czuję się mała? / Mucha na ścianie / Niech ktoś mnie po prostu zauważy / Niech nie będę tylko”). Ten fragment odsłania wewnętrzną walkę między pragnieniem bycia specjalnym a niepewnością i uczuciem bycia niewystarczającą. Mimo spełnienia pozornego celu, pozostaje poczucie izolacji i bycia „muchą na ścianie” – obserwatorem, a nie centralnym punktem. Jest to wołanie o bycie zauważonym autentycznie, a nie tylko w roli, którą sama sobie narzuciła lub którą świat jej przypisał.

W kontekście inspiracji do piosenki, Madilyn Mei czerpała z podróży bardów, którzy pisali o swoich bohaterach i muzach. Piosenkarka tworzy całą swoją muzykę w swojej sypialni w Arizonie, a jej utwory indie folk charakteryzują się bujnymi akustykami i warstwowymi wokalami, które są szczere, ciepłe i kapryśne, przywołując nostalgiczną przeszłość. Madilyn Mei, jako artystka fantasy, wprowadza w swojej twórczości wątki introspekcyjne dotyczące tęsknoty i samopoznania. „Never The Muse” to zatem pieśń o skomplikowanej dynamice między byciem twórcą a byciem inspiracją, o tęsknocie za byciem głębokim obiektem podziwu, który wykracza poza zwykłe obserwowanie, a jednocześnie o lęku przed byciem niezauważonym w tłumie własnych pragnień.