Interpretacja Asturia - Ludowa hiszpańska

„Asturia” w przekładzie na język polski, znana jako „Asturio, ziemio mych młodych lat”, to pieśń głęboko zakorzeniona w hiszpańskiej kulturze, będąca oficjalnym hymnem regionalnym Asturii. Tekst piosenki, choć na pierwszy rzut oka zdaje się być prostym wyrazem tęsknoty za ojczyzną, kryje w sobie warstwy osobistych marzeń, patriotycznego zapału i echo burzliwej historii Hiszpanii. Pierwsze strofy, „Asturio, ziemio mych młodych lat, Asturio, ziemio jedyna, do mojej ziemi chcę wrócić wnet i wrócę, je\u015bli nie zginę”, natychmiast wprowadzają nas w stan melancholii i głębokiej nostalgii. Podmiot liryczny wyraża silne pragnienie powrotu do ukochanej ziemi, jednocześnie ujawniając świadomość zagrożenia, które może mu to uniemożliwić. To poczucie niepewności, „je\u015bli nie zginę”, sugeruje, że jego nieobecność nie jest wynikiem dobrowolnej emigracji, lecz wymuszonych okoliczności, być może wojny lub politycznego prześladowania.

W środkowej części piosenki pojawia się obrazek pełen czułości i osobistej obietnicy: „Wrócę i wejdę na drzewo, i zerwę kwiat pełen rosy, i dam go mojej czarnulce, aby go wpięła we włosy”. Ta idylliczna wizja powrotu do normalności i obdarowania ukochanej kobiety kwiatem stanowi kontrapunkt dla ponurej rzeczywistości, w której znajduje się podmiot liryczny. Jest to symbol nadziei na pokój, na odzyskanie intymności i prostoty życia, która została zakłócona przez konflikt. Powtarzalność tej strofy podkreśla siłę tego pragnienia – to nie tylko obietnica, ale wręcz mantra, powtarzana, by umocnić wiarę w jej spełnienie.

Jednakże, kontekst historyczny i dalsze strofy piosenki szybko rozpraszają iluzję prostego powrotu. Słowa „Asturio, ziemio mych marzeń, o bracie, gdybyś ją znał, rozumiałbyś, czemu płaczę” nadają osobistemu smutkowi wymiar zbiorowy. Płacz nie jest tu tylko wyrazem osobistej tęsknoty, ale głębokiego żalu nad losem ojczyzny. To właśnie ten fragment otwiera drzwi do zrozumienia, dlaczego pieśń „Asturias, patria querida” stała się hymnem oporu i walki. Pieśń jest ściśle związana z Powstaniem Asturyjskim z 1934 roku, zwanym Rewolucją Asturyjską, oraz z hiszpańską wojną domową (1936-1939). Było to zbrojne powstanie górników, skierowane przeciwko prawicowemu rządowi, które miało olbrzymie znaczenie dla kształtowania się konfliktu domowego.

W kulminacyjnej części tekstu podmiot liryczny deklaruje swoje ostateczne poświęcenie: „Wrócę, zobaczę Owiedo, chwycę karabin i granat, pójdę się bić za Asturię, moją ojczyznę kochaną”. Oviedo, stolica Asturii, staje się symbolem walki i oporu. Karabin i granat nie pozostawiają wątpliwości co do militarnego charakteru powrotu. Ten fragment utworu przekształcił pieśń z nostalgicznej ballady w militarny hymn bojowy, stając się jednym z symboli strony republikańskiej i walki o wolność w czasie wojny domowej.

Co ciekawe, historia powstania „Asturias, patria querida” jest bardziej złożona, niż mogłoby się wydawać. Słowa pieśni napisał kubański muzyk Ignacio Piñeiro (1888-1969), który zadedykował ją swojemu ojcu Asturyjczykowi, Marcelino Rodríguezowi, powracającemu do rodzinnej Asturii, aby tam umrzeć około 1926 roku. Natomiast melodia utworu ma jeszcze bardziej niezwykłe pochodzenie – uważa się, że została zaadaptowana z pieśni śpiewanej przez górników z Górnego Śląska (z okolic Opola), którzy na początku XX wieku pracowali w kopalniach Asturii. Ten zaskakujący fakt wyjaśnia również polskie powiązania z utworem. Pieśń była znana w Polsce i nauczana jako pieśń patriotyczna, a jej słowa przywieźli z Hiszpanii polscy brygadziści, którzy walczyli w wojnie domowej. Polska wersja, przedstawiona w zadaniu, łączy w sobie zarówno liryczne obrazy (kwiat dla ukochanej), jak i bojowe wezwanie do walki, co stanowi syntezę różnych warstw znaczeniowych, które pieśń ewoluowała na przestrzeni lat.

W ten sposób „Asturia” to nie tylko pieśń o miłości do ziemi przodków, ale także świadectwo ludzkiego pragnienia powrotu do domu, symbol poświęcenia w walce o wartości i wolność, a także unikalny przykład kulturowej wymiany, która połączyła Kubę, Asturię i Polskę. Jej ponadczasowe przesłanie o niezłomnym duchu i miłości do ojczyzny pozostaje żywe do dziś.