Interpretacja Francis Delacroix - Lucio Corsi

Lucio Corsi w utworze „Francis Delacroix” roztacza przed słuchaczem porywającą, surrealistyczną opowieść o postaci, która jest zarazem ucieleśnieniem fantazji, jak i echem rzeczywistości. Sam artysta opisuje tę piosenkę jako talking blues starej daty, a Francis Delacroix to dla niego zarówno „prawdziwie istniejący przyjaciel fotograf z Volpiano”, jak i „przyjaciel wyobrażony”. Ten dualizm jest kluczem do interpretacji całego tekstu, który mistrzowsko łączy elementy realne z magicznymi, tworząc zupełnie nowe historie.

Postać Francis Delacroix, „dziecka z drewna” i „kaczki we fraku”, od początku jawi się jako ktoś z pogranicza baśni i absurdu. Jest niczym Pinokio, ożywiona marionetka, która doświadcza świata z dziecięcą naiwnością, ale i buntowniczą swobodą, skoro „nie nosi już majtek”. Przebiera się w stylu Jake’a i Elwooda z Blues Brothers (czyli klasycznego, choć nieco nonszalanckiego garnituru) i twierdzi, że pochodzi „z dżungli na przełęczy Cisa” – co jest pięknym zderzeniem egzotyki z włoską prowincją, typowym dla poetyki Corsiego. Jego opowieści o paleniu z Buddą w garderobie Boba Dylana w Neapolu są fantastycznymi anachronizmami, które od razu sygnalizują, że mamy do czynienia z narracją, gdzie czas i przestrzeń są płynne, a granice między prawdą a fikcją zatarte.

Corsi w wywiadzie dla Rockol ujawnił, że Francis Delacroix to „fotograf, który podróżuje w czasie”, a jednocześnie „najbardziej autentyczny kłamca, jakiego kiedykolwiek poznał”. To stwierdzenie idealnie podsumowuje esencję tej postaci: Francis jest wędrowcem, obserwatorem, który niczym fotograf, „więzi głosy i hałasy”, ale czyni to w sposób tak subiektywny i zuchwały, że jego „zdjęcia” stają się mitycznymi opowieściami. Mimo wszystkich tych szalonych przygód, Francis nigdy nie skłamał – to przewrotne zakończenie utworu sugeruje, że jego „kłamstwa” są w istocie głęboką prawdą o wyobraźni, o sile snów i fantazji, które często są bardziej „prawdziwe” niż prozaiczna rzeczywistość.

W tekście pełno jest odniesień do włoskiej kultury i historii, które splatają się z globalnymi ikonami. Francis, jako „ołowiany żołnierzyk”, mierzy się z bravimi Rodryga z klasycznej powieści „Narzeczeni” Manzoniego, otrzymując numer do Don Abbondio – co dodaje do jego postaci element tragikomicznej, bezbronnej, ale upartej ofiary losu. Widzimy go prasującego koszulę w Langhe, a za chwilę lecącego do Los Angeles w walizce, co podkreśla jego wszechobecność i nieuchwytność. Odniesienia do Matthii Pascala Pirandella (postaci szukającej tożsamości) czy Pulcinelli z Commedia dell'arte, mieszają się z historycznymi wydarzeniami, takimi jak bitwa pod El Alamein czy zamach na Wojtyłę w Wenecji, tworząc kolaż, gdzie historia staje się scenografią dla osobistych, choć niemożliwych, doświadczeń Francisa. Corsi podkreśla, że „Francis Delacroix” to postać, która „reprezentuje pragnienie zmiany i trudność w dostosowaniu się do ciągle ewoluującej rzeczywistości”.

Francis Delacroix to także symbol wolności i buntu. Uczy muchę, „jak dać pająkom popalić”, co jest metaforą wywracania porządku rzeczy do góry nogami. Jest jak Czerwony Pimpernel, tajemniczy bohater, który „na wieloetnicznym zjeździe Ku Klux Klanu zabrał głos i sam wykopał sobie grób” – to obraz ostatecznego sprzeciwu i poświęcenia w imię wartości, które są sprzeczne z otaczającym go światem. Nawet jako „koń z armii Czyngis-chana sprzedany Don Kichotowi”, Francis jest zawsze postacią, która wykracza poza schematy, żyje na własnych zasadach, choć może to prowadzić do szaleństwa lub heroicznej samotności.

Lucio Corsi celowo tworzy piosenki z „szczególnymi bohaterami”, wierząc, że ich „małe historie mogą zawierać epickość, która zasługuje na opowiedzenie i która czasami jest bardziej interesująca niż wielkie wydarzenia”. Przez postać Francisa Delacroix, Corsi oddaje hołd swojemu przyjacielowi, prawdziwemu fotografowi Francesco Ceruttiemu, który pod pseudonimem Francis Delacroix również łapie esencję swojego czasu obiektywem. Utwór jest swego rodzaju „portretem artysty, który potrafił uchwycić esencję swojego czasu poprzez obiektyw fotograficzny”. Cerutti to fotograf, który współpracował z takimi artystami jak Tyler, The Creator i Dark Polo Gang, a także z markami modowymi, co pokazuje jego zakorzenienie w rzeczywistości, ale i swobodę twórczą.

Wspomniana przez Corsiego w Rockol „siła piosenki polega właśnie na tym, że prawda i fantazja się przenikają”. Francis Delacroix jest zatem opowieścią, która „wylatuje z rzeczywistości i leci poza nią”. To hołd dla wyobraźni, dla tych, którzy odważnie żyją poza utartymi szlakami, mieszając historię, mit i codzienność w jeden, nierozerwalny splot. Piosenka jest zaproszeniem do świata, gdzie wszystko jest możliwe, a najbardziej szalone opowieści mogą skrywać najgłębsze prawdy.