L.U.C. & Motion Trio, we wspólnym utworze „Iluzji Łąka (feat. Ania Rusowicz)” z albumu Nic się nie stało (2013), prezentują przenikliwą i gorzką refleksję nad polską rzeczywistością, ubraną w formę sarkastycznej przypowieści o toksycznej miłości do Ojczyzny. Album, będący efektem zaskakującej kooperacji rapera, beatboxera i producenta L.U.C-a (Łukasza Rostkowskiego) oraz wirtuozów akordeonu z Motion Trio, jest poetycką opowieścią o poszukiwaniu harmonii w chaotycznym polskim pejzażu. Wyróżnia się niecodziennym wykorzystaniem akordeonu – od sakralnych melodii, przez futurystyczne brzmienia, po szydercze, bawarskie szlagiery, splecione z elektro-hip-hopem.

Tekst piosenki rozpoczyna się od wykreowania „wymizdrzonej i zdizajnowanej iluzji łąki”, co symbolizuje wyidealizowaną, często naiwną wizję rzeczywistości, w której podmiot liryczny mianował się „Panem Losu, a nie jego pionkiem”. Ta starannie budowana fasada zostaje brutalnie zburzona przez „sprośną lochę, prawdy sukę”, która bezwzględnie zrywa „zasłonkę” ukazującą niewygodną prawdę. Za nią ukazuje się groteskowy „barwny festyn”, gdzie „chochoły tańczą z golonką”, a „cały kraj plus Hongkong” tańczy „do pieśni lowelasów z PoloTV”. To obraz tandetnej rozrywki, płytkości, konsumpcjonizmu i wszechobecnego kiczu, który stał się synonimem polskiej codzienności, do której nawet „słonko nie chce zerkać”.

Centralnym motywem utworu jest toksyczny związek z Ojczyzną, o czym dobitnie świadczy refren: „Oj dusisz mi duszę a ja się w Tobie durzę / Toksyczny związek chyba zapić to muszę”. To metaforyczne ujęcie miłości-nienawiści, niemożności oderwania się od miejsca, które jednocześnie fascynuje i frustruje. L.U.C. bez ogródek piętnuje społeczne i polityczne patologie: „Skąpisz pielęgniarkom choć zabierasz wiele tym na górze” to ostra krytyka nierówności społecznych i zaniedbań w sferze publicznej, podczas gdy elity czerpią zyski. Odniesienia do „agenta Tomka” czy „asfaltu w Modlinie” oraz „PZPN siwe dziadostwa” precyzyjnie osadzają utwór w konkretnym polskim kontekście, podkreślając powszechną frustrację wynikającą z niekompetencji i korupcji.

Wspomniana „Miłości piękna z biustem stadionowych eleganckich dziewczyn” może być kolejną, nieco cyniczną, personifikacją Polski – na pozór atrakcyjnej, ale w gruncie rzeczy powierzchownej i skupionej na pozorach. Podmiot liryczny odrzuca oferowane „słodkie życie w tęczy” i „najwyższy order w kraju”, manifestując swoją niezależność i krytyczne podejście do systemu. Nazywa siebie „świrem, masochistą, niewdzięcznikiem”, co podkreśla jego świadomą, choć bolesną, postawę nonkonformisty.

Gościnny udział Ani Rusowicz wnosi do utworu unikalny klimat. Jej charakterystyczny, nieco retro, melancholijny wokal kontrastuje z ostrą, publicystyczną liryką L.U.C-a, dodając piosence warstwę emocjonalną i subtelnie podkreślając sentymentalizm związany z ideą Ojczyzny, nawet tej, która zawodzi. Według L.U.C-a, album Nic się nie stało to opowieść o balansowaniu między wartościami, o drodze z depresyjnych zapętleń współczesności do dystansu i kontemplacji codzienności. „Iluzji Łąka” doskonale wpisuje się w tę koncepcję, będąc zarówno gorzką diagnozą, jak i próbą zmierzenia się z niewygodną prawdą. Utwór, a szczególnie jego mocny tekst o toksycznych związkach z Ojczyzną, odbił się szerokim echem i jest często wykorzystywany w interpretacjach artystycznych, np. w ramach Przeglądu Piosenki Aktorskiej.

Co ciekawe, w 2022 roku L.U.C powrócił do tematu, wydając utwór „Iluzji Łąka 2” w ramach projektu Rebel Babel Ensemble, z gościnnym udziałem Adiego Nowaka, Hansa Solo i Nullizmatyka. Jest to kontynuacja „rozprawki i dywagacji na temat współczesnej Polski”, co świadczy o tym, że pierwotna „Iluzji Łąka” stanowiła ważny punkt odniesienia i punkt wyjścia do dalszych artystycznych poszukiwań i komentarzy społecznych. W teledysku do „Iluzji Łąki” wykorzystano fragmenty filmu krótkometrażowego „Kiedy ranne wstają zorze”, co podkreślało sarkastyczną przypowieść o alkoholizmie, słowiańskim romantyzmie i mentalnym "ogonku" historycznym. To wszystko składa się na wielowymiarowy obraz polskiej rzeczywistości, ukazanej z perspektywy krytycznego, choć uwikłanego w tę rzeczywistość, artysty.