Interpretacja A semmi kertje - Locomotiv GT

A piosenka „A semmi kertje” autorstwa węgierskiej legendy rocka, zespołu Locomotiv GT, to utwór głęboko poetycki i nacechowany melancholią, który z czasem stał się jednym z kultowych dzieł grupy, choć niekoniecznie jej największym hitem radiowym. Pochodzi z albumu Mindig magasabbra wydanego w 1975 roku. Album ten, uważany za jeden z najbardziej spójnych i artystycznie dojrzałych w dyskografii LGT, eksploruje różnorodne nastroje i tematy, a „A semmi kertje” stanowi jego szczególnie refleksyjny punkt.

Tekst piosenki, choć na pierwszy rzut oka zdaje się opisywać fizyczne zjawiska – płaczące oczy, wodospady, budzące się kwiaty – w istocie jest głęboką metaforą wewnętrznego świata człowieka. „Magába néz, egyre néz a szomorú két szem” (W siebie patrzy, wciąż patrzy dwoje smutnych oczu) – te słowa otwierają utwór, natychmiast wprowadzając słuchacza w stan introspekcji i melancholii. Obraz „kék vízesés mélyen” (niebieski wodospad głęboko) spływający w głąb podmiotu lirycznego symbolizuje potok łez lub głęboko zakorzeniony smutek, który nie ustaje. Metafora „kövek magánya” (samotność kamieni) podkreśla dojmujące poczucie izolacji, które jest tak intensywne, że nigdzie indziej nie mogłoby boleć bardziej. W kontraście do tego, „sárga álmú között dobol a bánat” (wśród żółtych snów bije smutek), co sugeruje, że nawet w chwilach nadziei czy wspomnień radosnych, smutek pozostaje wszechobecnym, rytmicznym pulsem życia.

Centralnym, powtarzającym się motywem jest „A semmi kertje” – Ogród Nicości. Jest to niezwykle mocny i wieloznaczny obraz. W pierwszej zwrotce Ogród Nicości „ébred már” (już się budzi), co może oznaczać przebudzenie świadomości pustki, konfrontację z własnym wewnętrznym chaosem lub brakiem sensu. Nie jest to jednak wyłącznie negatywne; przebudzenie może być również początkiem czegoś nowego, jakkolwiek przerażającego by się nie wydawało.

Druga zwrotka wprowadza element nadziei i delikatnej rezyliencji. „Apró virág ébred, kelyhében ül a reggel” (Drobny kwiat się budzi, w jego kielichu siedzi poranek) to symbol odrodzenia, kruchego piękna, które pojawia się mimo wszystko. Kwiat, który „széllel érkezett, de nézd, megint csak felkel” (przybył z wiatrem, ale patrz, znów się podnosi), podkreśla siłę przetrwania i cykliczność życia, w której po każdej burzy następuje próba ponownego wzniesienia się. Obraz „esőzsinór lóg az égi fatetők lábán” (sznur deszczu zwisa z nóg niebiańskich, drewnianych dachów) oraz „könnyek kútja megtelik a szakadék száján” (studnia łez wypełnia się u wylotu przepaści) ponownie nawiązują do melancholii i smutku, ale tym razem są to obrazy, które zdają się jednocześnie być źródłem życiodajnej wody dla owego ogrodu, wypełniając go nie tylko bólem, lecz również potencjałem do wzrostu.

W refrenie, Ogród Nicości „téged vár” (na ciebie czeka). Ta zmiana perspektywy z budzenia się na oczekiwanie sugeruje, że pustka nie jest jedynie stanem, lecz również miejscem, do którego podmiot liryczny, a może i słuchacz, jest wezwany. Jest to zaproszenie do konfrontacji z własnym wnętrzem, z tym, co niezdefiniowane, niezagospodarowane.

Trzecia zwrotka pogłębia egzystencjalny wymiar utworu. „Az álom ujja játszik a húrokon halkan” (Palec snu cicho gra na strunach) maluje obraz subtelnej, podświadomej aktywności, być może procesów twórczych lub wspomnień. „A régi hangszerek falán alszik a dallam” (Na ścianie starych instrumentów śpi melodia) to potężna metafora uśpionej kreatywności, zapomnianej inspiracji, ukrytego piękna, które czeka na odkrycie. „Egy szótlan arcon a titkok mosolya ébred” (Na niemej twarzy budzi się uśmiech tajemnic) mówi o ukrytych prawdach, niewyrażonych uczuciach, które ujawniają się w subtelnych gestach. Zwieńczeniem tej zwrotki jest głębokie filozoficzne pytanie: „Egy árva lepke álma tán az egész élet” (Może całe życie to sen samotnego motyla). To refleksja nad ulotnością, kruchością i iluzorycznością ludzkiego istnienia, porównanego do krótkiego, pięknego snu. Ten obraz osamotnionego motyla podkreśla jego delikatność i niezależność.

W ostatnim refrenie Ogród Nicości „alszik már” (już śpi). To zamknięcie cyklu. Od przebudzenia, przez oczekiwanie, aż po sen. Może to oznaczać pogodzenie się z pustką, jej akceptację jako naturalnej części życia, lub po prostu jej tymczasowe uśpienie, zanim obudzi się ponownie. Cała piosenka staje się podróżą przez stany wewnętrzne, od głębokiego smutku i osamotnienia, przez przebudzenie nadziei, aż po akceptację ulotności i tajemnicy życia.

Muzycznie „A semmi kertje” wyróżnia się spokojnym, niemal hipnotycznym tempem, co wzmacnia jego refleksyjny charakter. Jest to kompozycja, która pozwala tekstowi wybrzmieć w pełni, prowadząc słuchacza przez emocjonalny pejzaż. Piosenka nie jest prosta w odbiorze, wymaga zaangażowania i otwartości na poetycką metaforę, co czyni ją wyzwaniem, ale i nagrodą dla tych, którzy gotowi są zanurzyć się w jej głębię. Fakt, że Locomotiv GT, znane z bardziej dynamicznych rockowych brzmień, stworzyło tak intymny i introspektywny utwór, świadczy o ich wszechstronności i artystycznej odwadze, a także o miejscu, jakie „A semmi kertje” zajmuje w ich bogatej dyskografii jako utwór o ponadczasowym, egzystencjalnym przesłaniu.
Piosenka została napisana w 1975 roku, a jej autorami są Gábor Presser (muzyka) i Anna Adamis (tekst). Frenreisz Károly jest wokalistą w tym utworze. Płyta Mindig magasabbra z 1975 roku, na której znalazła się ta piosenka, jest siódmym albumem zespołu Locomotiv GT i jest często wymieniana jako jedna z najważniejszych w ich karierze. Album był również pierwszą studyjną płytą LGT nagraną w składzie z Jánosem Karácsonyem na gitarze i Jánosem Soltim na perkusji.