Interpretacja Crying Laughing Loving Lying (2006 Remastered Version) - Labi Siffre

Piosenka „Crying Laughing Loving Lying” Labiego Siffre'a, tytułowy utwór z jego wydanego w 1972 roku albumu, to niezwykle intymna i refleksyjna kompozycja, która z subtelnością bada zawiłości ludzkich emocji i sprzeczności. Wydany pierwotnie przez Pye International, a następnie zremasterowany w 2006 roku, utwór ten jest przykładem charakterystycznego dla Siffre'a połączenia folku, soulu i popu, z jego uduchowionym wokalem i introspekcyjnymi tekstami. Sam Siffre produkował swój trzeci album i uważał go za ten, na którym „wszystko zagrało” i na którym zaśpiewał „jedne z najlepszych piosenek”.

Utwór jest skonstruowany w prosty, ale głęboko poruszający sposób, gdzie każda zwrotka odnosi się do jednego z tytułowych słów, analizując jego wpływ na życie podmiotu lirycznego. Zaczynając od „Crying / Crying never did nobody no good no how / That's why I don't cry”, Siffre przedstawia pozornie stoickie podejście do smutku. Jednak, jak sugerują niektórzy interpretatorzy, drżenie w jego głosie może zdradzać wewnętrzny ból, zaprzeczając deklarowanemu obojętności wobec płaczu. To otwiera piosenkę na temat dysonansu między deklarowanym stanem a faktycznym doświadczeniem.

Następnie przechodzi do „Laughing / Laughing sometimes does somebody some good somehow / That's why I, I'm laughing now”. Ten fragment wydaje się być najjaśniejszym punktem utworu, wskazując na akceptację śmiechu jako sporadycznego, ale skutecznego mechanizmu radzenia sobie. To proste stwierdzenie tworzy kontrast z cięższymi emocjami, które zostaną poruszone później, podkreślając chwilową ulgę lub fasadę, którą można przyjąć w obliczu trudności.

Sekcja „Loving / Loving never did me no good no how, no how / That's why I can't love you now” jest sercem melancholii piosenki. To bolesne wyznanie, owinięte w smutek, odsłania głęboką wrażliwość i zranienie. Siffre, jako otwarcie homoseksualny artysta w czasach, gdy widoczność LGBTQ+ była ograniczona, często poruszał w swoich piosenkach tematy miłości, akceptacji i osobistej wolności. W wywiadzie z 2022 roku dla The Guardian, Siffre podkreślił, że „zawsze traktował miłość bardzo poważnie… Nie tylko to, czym jest, ale jak katastrofalne byłoby życie bez niej”. Teksty w jego utworach są często celowo niejednoznaczne pod względem zaimków, co pozwala słuchaczowi wypełnić luki i odnieść je do własnych doświadczeń z „amorficznym kochankiem”. Jego zdolność do przedstawiania miłości w całej jej złożoności, włącznie z namiętnością, niepewnością i tęsknotą, jest kluczowa dla jego twórczości.

Najbardziej uderzającym i otwartym na interpretację fragmentem jest „Lying / Lying never did nobody no good no how, no how / So why am I lying now? / So why am I lying now? / So why am I lying now?”. To nagłe, introspektywne pytanie burzy całą wcześniej zbudowaną logikę i ujawnia wewnętrzny konflikt podmiotu lirycznego. Siffre, który uważał pisanie piosenek za „tchórzliwy sposób mówienia rzeczy, których nigdy nie powiedziałoby się w rozmowie”, w tym miejscu bezlitośnie obnaża ludzką skłonność do działania wbrew własnym interesom, nawet wtedy, gdy jest się świadomym szkodliwości kłamstwa. To zakończenie jest jak zagadka, której ostateczne rozwiązanie pozostaje w gestii słuchacza. Czy leży, ukrywając prawdziwe emocje dotyczące płaczu, śmiechu i miłości? Czy też leży w bardziej fundamentalny sposób, kwestionując swoją tożsamość lub rzeczywistość relacji? Ten moment podkreśla uniwersalne doświadczenie ukrywania prawdy za zasłoną „koniecznych iluzji”.

Piosenka „Crying Laughing Loving Lying” to majstersztyk poetyckiej prostoty i emocjonalnej złożoności. Została ona również doceniona przez innych artystów – utwór ten doczekał się coverów od Olivii Newton-John (1975) czy Whitney (2020). Labi Siffre, który sam siebie opisał jako artystę bardziej zainteresowanego „zawiłościami miłości, samotności, emocji, oddania, żalu, natury i tej cichej przestrzeni między nutami, gdzie mieszka Niepojęte i Niewyrażalne” niż sławą, stworzył utwór, który nadal rezonuje z publicznością, stając się świadectwem ludzkiej kondycji, gdzie prawda i kłamstwo, radość i smutek, miłość i ból, są nierozerwalnie ze sobą splecione.